Gondwana Records bestaat 10 jaar en dat moet groots gevierd worden. De Londense Roundhouse is de plek waar je zaterdag 20 oktober 2018 moet zijn om vrijwel alle bands en muzikanten die op het label uit Manchester zitten te zien en horen.

Het label uit Manchester, tien jaar geleden door jazztrompettist Matthew Halsall opgericht nadat hij van diverse clubs had gehoord dat zijn toegestuurde cd om optredens te krijgen, wel heel erg goed klonk. En van daaruit creëerde Halsall een label dat niet alleen met zijn geweldige eigen albums al snel een naam maakte (en met de albums van de door hem zo bewonderde saxofonist Nat Burchall als goede tweede). Het label bouwde vooral ook met de eerste twee albums van GoGo Penguin, waarvan hun tweede gelijk de wereldwijde doorbraak bleek en Blue Note voor aan de deur klopte, al snel een sterke catalogus op. Albums van grote ontdekkingen Mammal Hands, Phil France en John Ellis (beiden uit de Cinematic Orchestra stal) volgden daar fraai op.

Met het aantrekken van het (her)opgerichte Portico Quartet (die gelijk met hun album Art In The Age Of Automation een nieuwe meesterstuk op Gondwana uitbrachten) en de toevoeging van beloftevolle acts als Noya Rao, Hania Rani, Allysha Joy en natuurlijk STUFF. werd de Gondwana stal de afgelopen jaren sterk uitgebouwd. En natuurlijk noemen we hier alle Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra albums nog een keer omdat die verplichte kost zijn voor nieuwe jazzfans. Het album Inspirations, dat ze vorig jaar met de uit Los Angeles afkomstige zanger Dwight Trible uitbrachten, was wederom een jazzhoogtepunt in dat jaar.

Een feestje vieren, dat moet je goed doen. Halsall (met de hulp van broer Daniel waarmee hij het label oprichtte en die al het design van de albums doet en manager Kersten Mackness) organiseerde een aantal Gondwana 10 concerten met Tokyo als eerste (28 september), Londen als tweede (20 oktober) en Berlijn als derde (3 november). In mooie grote zalen met een line-up om van te smullen. Wij gingen naar de tweede jubileum avond in de altijd geweldige Roundhouse in Londen.

De bescheidenheid zelf geeft Halsall met zijn vermaarde Gondwana Orchestra zelf de aftrap voor het programma op het grote Roundhouse podium. En wat een blijdschap overvalt ons om hem weer met zijn band te zien. Ze treden echt veel te weinig op en wat is dat zonde. Pianist Taz Modi steelt immer de show binnen de band die ook Rachel Gladwin op harp, Gavin Barras op bas en tegenwoordig als vaste waarde Jon Scott op drums heeft. Op sax heeft de band vanavond de onvolprezen Chip Wickham.

Mathew Halsall and the Gondwana Orchestra is en blijft een geweldige band. Echt alles aan deze band klopt. Als er een band de spiritual jazz door de aderen heeft stromen is het deze band wel. En ook nog eens met handenvol geweldige composities die in sfeer zo soulful klinken dat je er elke keer dat je band ziet weer door geïntrigeerd raakt. Natuurlijk was het optreden op het toch wel als festival te definiëren zaterdag te kort (ruim 50 minuten) maar wat was het weer heerlijk om ze te horen en zien. Met een mooie dikke versie van The Land Of (van hun laatst verschenen album Into Forever) sloot het concert erg sterk af.

Een nieuwe aanwinst op het label is de Poolse Hania Rani, een pianiste die we in de hoek van het minimal en eigentijdse moeten zoeken. Op het grote podium speelde ze tussen twee bands door achter de vleugel gezeten een korte maar sterke set. Een echt album gaat er pas in het voorjaar van 2019 komen maar het publiek reageerde alvast zo enthousiast dat succes verzekerd lijkt. Ook haar mooie stem liet ze in één van haar songs horen. Een verrassend debuut lijkt in het verschiet te liggen.

Mammal Hands droomt er al langer van om in de Roundhouse te spelen en vanavond was het dan zover. Ze gaven een geweldige concert waarbij alles wat het trio zo aantrekkelijk maar volop uit de speakers kwam. Het blijft een wonderbaarlijke verschijning een opzet met drums, piano en sax maar Mammal Hands heeft, door het ontbreken van een bas, een kenmerkende sound die met elk album wat meer richting electronic duwt. Niet vreemd om te weten omdat de broers Jordan (saxofoon) en Nick Smart (piano) voor ze Mammal Hands begonnen dj’s waren en met electronische muziek aan het stoeien waren. Tegenwoordig zelfs naast Mammal Hands weer een elektronisch tweemanschap zijn begonnen (zij gaven na de grote concerten in de benedenzaal nog een erg fijne presentatie in de benedenzaal en zullen volgend jaar een aantal keer het voorprogramma van vrienden GoGo Penguin verzorgen).

Op het grote podium speelden de mannen een hele mooie set waarbij de kracht van drummer Jesse Barrett en de broers Smart weer optimaal naar voren kwam. Mooi hoe de mannen met elk optreden beter blijken en naar een nog belangwekkender rol toeschuiven. Een band die met een volgend album zomaar zelf de Roundhouse zou kunnen boeken. Alle tracks die ze speelden, met een nadruk op die van het geweldige laatste album Shadow Work, waren raak. Dat het publiek met elke compositie enthousiaster werd was nog mooier. Nou ja, als je composities als Black Sails, Kudu en Quiet Fire in je setlist hebt staan en met het overweldigende Transfixed eens even heel lang en erg goed uitpakt kun je dat verwachten natuurlijk.

Lees hier verder in deel 2!

Foto’s: Peter Sieben | Orphic Film & Fabrice Bourgelle / Photography by Focus