×

Concert

20 januari 2017

Brussels Jazz Festival 2017

Intrigerend Drifter maakt grote indruk op Brussels Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Een prachtige affiche was dat voor de tweede donderdagavond van Brussels Jazz. Met het veelbelovende Drifter en het populaire Yaron Herman Trio had het festival weer sterke troeven in handen. Toen bleek dat Yaron Herman met zijn trio nieuwe composities zou gaan spelen die pas over twee maanden op plaat uitkomen bracht dat extra enthousiasme.

Maar eerst was daar natuurlijk Drifter, de band van de Finse pianist Alexi Tuomarila en de Belgische sectie met saxofonist Nicolas Kummert, bassist Axel Gilain en drummer Teun Verbruggen, die met een uitverkocht concert in de benedenzaal maar weer eens hun grote klasse konden laten zien. De mannen spelen al vele jaren met elkaar (onder verschillende bandnamen) en ook vanavond werd weer heel erg duidelijk hoe fantastisch de klik tussen de verschillende muzikanten is.

Flow, hun eerste album onder de bandnaam Drifter, gaf al aan dat we met een band van buitengewoon niveau te maken hadden maar wat ze vanavond in Flagey lieten horen klonk nog vele malen beter. Het was zo’n optreden waarbij de muziek van de band boven zichzelf uitsteeg. De chemie van de muzikanten onderling, de afzonderlijke klasse van de muzikanten, echt alles klopte aan dit optreden. Het was een optreden dat je in vervoering achterliet.

De composities die ze speelden waren allen afkomstig van Flow maar waren zo geniaal opnieuw in elkaar gesleuteld dat je soms even moest wachten voordat je de bekende melodieën hoorde maar wat intrigeerde dat ongelooflijk. Het spel van alle muzikanten was uitzonderlijk. Het prachtige pianospel van Tuomarila, de enorme drive die Gilain in zijn spel stopt, die uit duizenden drummers herkenbare onvoorspelbare tegelijk briljante percussietechniek van Verbruggen en de fascinerende saxpartijen van Kummert maakten dit optreden tot een absoluut hoogtepunt binnen deze derde editie van Brussels Jazz. Een optreden dat het publiek ook in verbijstering achterliet, zo goed.

Natuurlijk is het belachelijk dat een band als Drifter niet veel meer in onze landen te horen is. Daar zijn ze echt veel en veel te goed voor. Deze band is absolute jazzmagie. Gelukkig komt daar met een fijne tour door België straks verandering in. Maar waar blijft Nederland?

Voor het publiek dat al in de grote zaal klaar zat en niet bij Drifter was geweest, was het optreden van het Yaron Herman Trio, met naast pianist Herman ook bassist Bastien Burger en drummer Ziv Ravitz (ook van Shai Maestro Trio faam natuurlijk) een mooie uitdaging. Het trio zou deze avond namelijk alleen nieuw werk gaan spelen van een album dat pas eind maart uit gaat komen. Daarnaast bleek al snel dat dit album een nogal andere koers vaart. Het trio in standaard uitrusting maar daarnaast gelardeerd met synths en laptops. Muziek dus die de grenzen van de jazz opzoekt. Altijd heel fijn om dat te zien en horen.

Herman heeft voor het nieuwe project de composities geschreven maar met z’n drieën hebben ze daarna bedacht hoe deze naar een ander muzikaal universum te schieten. De soms minimale pianostukken werden daardoor voorzien van soundscapes, vreemdsoortige ritmes en andersoortige bas- en keyboardpartijen. Voor de allereerste keer voor een publiek gespeeld kwamen de composities goed over maar waren ze nog wat voorzichtig in uitvoering. De opzet was prima, jezelf als muzikant uitdagen en het publiek daarmee ook, is altijd een groot genot maar het was tijdens het optreden soms ook even zoeken naar die briljante vondst of compositie die muzikaal zou beklijven.

Het leken nu allemaal interessante muzikale exercities die in een live-opzet nog een juiste vorm moeten gaan vinden. Als er vanuit een mooie pianomelodie met effecten en soundscapes-basis dan ineens een groove ontstond werd die vaak voor de climax al afgebroken waardoor deze soms wat abrupt eindigde. Het waren stukken echt opgezet als songs, daardoor allen vrij kort, waardoor maar slecht een langdurige prikkel kon ontstaan. Heel fijn dat het Yaron Herman Trio de uitdaging zoekt en geweldig hoe enthousiast het publiek daarop reageerde, het publiek in Flagey is elke avond weer overweldigend aanwezig en erg blij met de muziek die te horen is, maar nu even afwachten hoe alles op plaat klinkt en hoe het trio deze lijn dan weer verder doortrekt. De reprise met Herman fraai spelend achter de piano en Ravitz al trommelend op de snaren van de vleugel, werd ineens het onverwachte hoogtepunt van het optreden. Zo simpel maar zo doeltreffend.

Maar… ik moet eerlijk zijn. Nadat ik dat verpletterende optreden van Drifter had gezien was mijn avond, nee beter, mijn Brussels Jazz, al zo door mijn aderen en hart gaan stromen dat waarschijnlijk niemand daar tegenop had kunnen spelen.