Een van de meest spannende jazz-evenementen wordt al sinds een flink aantal jaren rond eind juni, begin juli gegeven in het Noord-Italiaanse Bolzano onder de noemer Sud Tirol Jazz Festval. Wij waren op uitnodiging aanwezig om verslag te doen. Uitgenodigd door de organisatie die daarover geïnformeerd was door mede programmeur Kit Downes, die onder de noemer UK Sounds voor de organisatie een flinke lijst Britse jazz muzikanten had mogen uitnodigen. De diversiteit maakte het festival een van de meest avontuurlijke van deze zomer.

(vervolg van Groot muzikaal spanningsveld Sud Tirol Jazz festival (part. 2)

Aan het enorme aanbod van optredens in 10 dagen kwam voor het Sud Tirol Jazz Festival een prachtig hoogtepunt op de zaterdagavond onder de titel London Underground. Op een bouwterrein gelegen aan de rand van het dorp Vama (dichtbij Brixen) was een avond gepland met nieuwe Britse acts die momenteel flink aan de weg timmeren. Met het erg aanstekelijke Brass Mask werd op het spannende festivalterrein, vrijwel geheel afgesloten van de buitenwereld, de aftrap gegeven voor een avond die muzikaal in alle opzichten verrassend te noemen was. De grote band rondom de fameuze Tom Challenger, vrijwel geheel bestaand uit blazers, met de percussie van Jon Scott, de keyboards van Dan Nicols en de als een bas stuiterende tuba van legende Theon Cross als duwende kracht, bracht een super levendige set die menig festivalveld de komende jaren tot een kolkend feest zal gaan maken. Heerlijk swingende en muzikaal uitdagende band.

In een van de opslagruimtes overtrof daarna het markante jazztrio Troyka alle verwachtingen. Net terug van optredens in Vancouver en New York ging de band vol gas op de weergaloze composities van hun laatste verschenen album Ornithophobia. Vol vuur en met het volume flink open klonken de composities van het album nog indringender en was het spel tussen Kit Downes (keyboards), Chris Montague (gitaar) en Joshua Blackmore (drums) nog indrukwekkender. Met een tweetal nieuwe composities waarvan het introspectieve Rest, met geweldig spel van Montague, gelijk volledig overtuigend was wist de band meer dan ooit te beklijven. Het wordt nu echt tijd om ook het vaste land van Europa plat te gaan spelen. In de ernaast gelegen ruimte verzorgde Brass Mask trompettist Alex Bonney zijn Alex Bonney light box, een lekker dwarse electroset vol soundscapes die juist door de industriële ruimte veel indruk maakte. Met het toevoegen van trompetspel vergrootte hij de fijne vervreemding.

Over het trio Strobes werd de hele week door alle Britse muzikanten al flink opgegeven. De band van Dan Nichols (keyboards, laptop, bass synth), Matt Calvert (gitaren, laptop) en nieuwe drummer Joshua Blackmore is dan ook de overtreffende trap in wat je muzikaal super uitdagend mag noemen. In hun andere bands (Calvert in Three Trapped Tigers, Blackmore in Troyka) spelen ze al optimaal met het verwerken van electronic naar een bandgevoel, bij Strobes wordt deze lijn glorieus voortgezet. Muziek die je in eerste instantie, met al die heen en weer stuiterende ritmes, riffs en melodieën, als super ingenieus in de oren klinkt maar naarmate het optreden groeit meer en meer intrigeren. Een band dus om de komende maanden, tot hun eerst officiële releases, optimaal in de gaten te blijven houden.

Op het grote podium sloot uiteindelijk na een flinke drie uur Melt Yourself Down de avond extatisch af. Wat een energie heeft die band toch en wat een geweldig overtuigende frontman is zanger Kushal Gaya (van het al net zo overtuigende Zun Zun Egui) toch. Met saxofonist Pete Wareham van Polar Bear als bandleider en in de grote groep onder meer muzikanten die ook in bands als Acoustic Ladyland (bassiste Ruth Goller), Suns of Kemet en Global Underground actief waren, is de ervaring daar om een heel vette show te bouwen. Met de hulp van de al net energieke invalsaxofonist George Crowley (Brass Mask) zette de band een zeer overtuigende slotact neer die iedereen aan het dansen kreeg.

De onofficiële afsluitavond, nu al een van de beste festivalavonden van dit seizoen, betekende wel een groots slot voor een editie waar de Britse nieuwe jazz-scene frontaal in beeld kwam. Met alle verrassende bands en samenwerkingen die er momenteel te zien en te horen zijn. Met het positioneren van UK Sounds zo prominent op het festival werd wederom duidelijk dat het Sud Tirol Jazz festival een van de meest avontuurlijke jazzfestivals van Europa genoemd mag worden. De vlekkeloze organisatie en het geweldige team rondom de zowel strijdvaardige als aimabele Klaus Widmann bewijzen dat elk jaar. En 2015 was een top-editie.