×

Concert

14 juli 2013

Camilo en Tomatito heersen op 2de dag NSJ

Geschreven door: Dick Hovenga

• fotografie door Wouter Schenk

De samenwerking tussen latin jazzpianist Michel Camilo en flamenco gitarist Tomatito was op de zaterdag het absolute hoogtepunt van de avond. Hun weergaloze techniek, briljante samenspel en prima keus in eigen composities en bewerking van composities van anderen bracht een prachtig einde aan de avond.

De zaterdag begon met een geïnspireerd spelend Metropole Orkest onder leiding van Jules Buckley. Onder zijn bezielende leiding kregen een verrassend sterke Gretchen Parlato en publiekslieveling Gregory Porter een fijne orkestrale make-over. Een prima opening! In de Congo maakte ondertussen legende Shuggie Otis een goede indruk al bleef de gedreven en experimentele sfeer van zijn topalbum Inspiration Information soms wel ver weg. De meeste songs misten de spanning die zijn albums juist zo geweldig maakten. Zeer emotioneel was het optreden van de e.s.t. Symphony waarbij de songs van het vermaarde e.s.t. werden herdacht en gespeeld. Het overlijden van de zo getalenteerde pianist Esbjörn Svensson betekende een aantal jaren terug het vroege einde van e.s.t. maar dat de muziek van het trio nog vers in het geheugen ligt mocht blijken uit de volle zaal en de emoties die er bij hun muziek rondgingen.

Voor het grote publiek bleek Steve Winwood daarnaast een goede keus. Een slim uitgelezen setlist met een fijne compact spelende band en een nog steeds prima bij stem zijnde Steve Winwood. Nieuwe soulheld Cody Chestnutt trad in de Congo vervolgens op voor een uitzinnig publiek op. Op zijn albums klinkt zijn zang dan wel een stuk beter, hij wist dit live opvallend goed aan te vullen met een charismatische, energieke podiumuitstraling. Fijn optreden. Gary Clark maakte in de grote Maas zaal ondertussen zijn reputatie als nieuwe grote gitaarheld waar met een dikke set Texas blues. Zijn soulvolle stem in combinatie met zijn lekker dik aangezette gitaarwerk is een absoute aanwinst.

De allergrootste verrassing was absoluut Ibrahim Maalouf die met album Wind het afgelopen jaar een ware zegetocht heeft gemaakt. De Hudson stond propvol om de Franse trompettist in volle glorie (en Larry Grenadier op bas!!) de composities van het succesalbum te horen spelen. Met vermakelijke verhalen tussendoor wist hij het publiek optimaal te betrekken in een erg moois set. Hoe enthousiast Maalouf werd ontvangen was goed te zien in de enorme rij wachtende na afloop van de show bij de signeersessie. The Roots speelden ondertussen in de Nile een onverdroten powershow met veel rock doortrokken waarbij de hiphop soms wel erg ver weg was. Dan toch liever de Brecker Brothers Band reunion in de wel erg grote Maas. Maar een concert met passie en klasse.

In de Congo mocht als slotconcert de Braziliaanse Marcos Valle aantreden. Het slot van zijn tour omdat hij reeds 50 jaar in het vak zit werd gecomplementeerd door jonge Braziliaanse held Lucas Santtana die de muziek van Valle een lekker push gaf. Ook de eigen Santtana nummers bleken er priam in te gaan. Na een zeer geslaagde samenwerking met The Roots lijkt Legend met zijn nieuwe album toch weer tot r&b popsongs over te stappen. Zijn nieuwe songs klonken behoorlijk voorspelbaar en het optreden was wat vlak. Hopelijk bewijst zijn nieuwe album het tegendeel. New Cool Collective speelde, zoals ze altijd doen, een gedegen en enthousiaste set maar de Maas bleek wel een heel grote zaal ineens. In een kleinere zaal hadden ze het dak er helemaal vanaf gespeeld.

Nee, dan Camilo en Tomatito. Zoals reeds in de openingszinnen maakte ik duidelijk dat dit het optreden van de avond was. Echt alles klopte aan wat de twee mannen doen. Het wellicht allerbeste nieuws was dat de twee mannen nieuwe nummers speelden. Na de meesterwerken Spain en Spain Again gaat er dit najaar dus eindelijk een vervolg komen met Spain Forever.