×

Jaarlijst

07 december 2018

Written in Music Jaarlijst 2018

Geschreven door: WiM Redactie

Elk jaar is een bijzonder muziekjaar. Of dat nu komt door een gigantisch aanbod aan geweldige releases, door de aanzet tot verschillende nieuwe genres of door sociale en politieke ontwikkelingen. Voor ons was 2018 een jaar om slecht te duiden. Dat de marketing binnen de popmuziek een doorslaggevende vorm aannam namen we maar voor lief. Wij gaan sowieso voor de uitdaging in albums, concerten en festivals en die waren er meer dan genoeg gelukkig. Dat vinden wij echt veel leuker. En gelukkig jullie met ons.

Om 40 albums in onze jaarlijst te krijgen was niet zo moeilijk. Moeilijker bleek om er een aantal uit te schrappen omdat we er weer veel te veel hadden. De 40 die we nu hebben zijn zoals we ze nu voelen, nou ja, de posities van 40 tot 20 dan. Daarna was het echt wel duidelijk wat onze favoriete 20 albums waren. Een korte uitleg daarbij is natuurlijk altijd gewenst.

De opkomst van een nieuwe golf aan Britse punk zat er al aan te komen. Wij hadden vorig jaar het debuut van Idles ook al in onze jaarlijst, hun nog betere tweede kan natuurlijk dus niet ontbreken. De grote ontdekking was voor ons Shame, de jonge band die met een wel heel overweldigend album vol topsongs de harten stal.

En natuurlijk was er ook de Britse jazz die zich in 2018 met een flink aantal geweldige albums doorontwikkelde. Met het spraakmakende We Out Here album van Gilles Peterson’s Brownwood Recordings als eerste grote trekker aan het begin van het jaar. Met voorname eigen albums van Moses Boyd en Maisha, allebei ook op We Out Here aanwezig, werd dat flink duidelijk. Ook de vanuit Chicago opererende drummer Makaya McCraven maakte gretig gebruik van de Britse jazzscene door fijne sessies in Londen te verbinden met die in Los Angeles, New York en thuisstad Chicago op het ijzersterke Universal Beings.

Ook de Vlaamse muziekscene die gevoed vanuit de jazz nieuwe muzikale wegen blijft vinden bleef dit jaar optimaal verbazen. Het geweldige Donder, meesters in de warme verstilling, maakte maar liefst twee album die allebei het vermelden in de jaarlijst waard waren geweest. Wij kozen voor hun laatste prachtalbum Keukenpraat. En ook de tweede van Steiger, ook al zo’n trio dat de weg naar het onverklaarbare induikt, raakte ons diep.

De grote verrassing, en toch ook onverwacht omdat er dan eindelijk een album kwam, was de fantastische samenwerking tussen drummer Lander Guyselinck (STUFF. en LABtrio) en toetsenwonder Fulco Ottenvanger als BeraadGeslagen. Het belachelijk goede Duizeldorp was de verwachte droomplaat die de twee mannen zich hadden en een van de mooiste en fijnste van het jaar.

Mooi om ook Ry Cooder glansrijk terug te zien keren met Prodigal Son. Niet dat zijn nieuwe werk nu zo anders klinkt dan we van hem gewend zijn, maar het is zo verdomd goed gedaan met zoveel vakmanschap dat we het album terstond in ons hart sloten. Net zo fijn was de terugkeer van die zo uit duizenden herkenbare super aanstekelijke rammelende Australische gitaarsound. Rolling Blackout Coastal Fever had al met hun eerste twee EP’s muziekgeschiedenis geschreven. Met Hope Downs, hun echte albumdebuut, brachten ze ook nog een het album uit dat iedereen omver blies.

Een andere heel mooie verrassing kwam van Wende (Snijders) die met MENS haar eerste vrijwel volledig Nederlandstalige album maakte. Een album dat tot het allerbeste van de Nederlandse muziekgeschiedenis gerekend kan en mag worden. Met muziek gedrenkt in de elektronia en met ronduit overweldigende en persoonlijke teksten kwam ze nog nooit zo hard binnen. Het optreden dat ze deze zomer in de bossen van Vlieland op Into The Great Wide Open gaf kan de boeken in als een van de meest indrukwekkende dat zij ooit gaf en het geweldige festival ooit overkwam.

Een wel heel fijne verrassing kwam ook met Soil, het echte debuutalbum van de Amerikaanse eigengereide serpentwithfeet (Josiah Wise). Net zo’n bijzonder en origineel talent als iemand als Moses Sumney (die vorig jaar onze jaarlijst aanvoerde met Aromanticism) en met eenzelfde onorthodoxe manier van muziek maken en super persoonlijke en duidelijke teksten. Soil is een album om constant opnieuw te blijven ontdekken en een ware meesterproef.

Mooie albums binnen de electronic waren er ook in 2018 optimaal. Niemand kon onder Singularity, de laatste van Jon Hopkins heen. Grandioze plaat. En ook de laatste Oneohtrix Point Never en het debuut van Forest Drive West, om er maar een paar te noemen, waren overweldigend goed. Verrassend ook hoe onze Manchester helden GoGo Penguin met hun vierde album hun ronduit beste maakten. A Humdrum Star was in alles geweldig en hun uitverkochte optredens wereldwijd bewezen maar weer eens de grote vlucht die het trio genomen heeft. Als je hun geweldige tweede plaat V2.0 Album van het Jaar maakt kun je om een top 10 zonder A Humdrum Star natuurlijk niet heen.

De toppositie van 2018 was een lastige. Nils Frahm maakte met All Melody het album van zijn leven. Al weet je het bij muziekgenie Frahm natuurlijk nooit, zijn volgende album kan net zo goed weer een meesterwerk zijn. Wij hebben Frahm in het hart en zien uit naar alles wat de man maakt.

Wij kozen uiteindelijk voor Your Queen Is A Reptile van Sons of Kemet, de band rond Britse jazzheld Shabaka Hutchings. Zowel de super aanstekelijke muziek met sax, tuba en twee drummers en gedreven door Caribisch Afrikaanse invalshoeken, maar vooral de super duidelijke boodschap over de sociale verschillen in pre-Brexit Engeland maakten Your Queen Is A Reptile het belangrijkste album van het jaar. Met de zeer duidelijke albumtitel als ook de afzonderlijke songs (My Queen is: …) maakte Hutchings wel heel duidelijk dat van het gevoel van ‘het Britse Gemenebest’ verdomd weinig over is. Sociale ongelijkheid aangewakkerd door de Brexit en politiek die verdeeldheid en verschil predikt heeft van Engeland een zwaar verbrokkeld land gemaakt. Your Queen Is A Reptile is een onoverkomelijk album, een album dat de tijdgeest perfect benoemt. Hulde aan de politiek bevlogen Hutchings dat hij zich, in tijden van (a)sociale media uitspreekt. (Zie ook het grote interview met Hutchings dat we voor de zomer met hem hadden).

Zoals wij eerder schreven:

Your Queen Is A Reptile is een album om je volledig aan over te geven. Gedragen door de verrukkelijke ritmes, de ijzersterke melodieën die Hutchings uit zijn sax haalt, die onnavolgbare bas van Cross en die enorme drive en energie kun je gewoonweg niet anders dan de politieke boodschap niet te overdenken. Met muziek zo rijk aan muzikale kleur en dynamiek blijkt Hutchings een muzikale bruggenbouwer die maar weer eens aangeeft dat we het in deze wereld samen moeten doen en dat elkaar kennen en herkennen de oplossing is om met elkaar een mooiere wereld te bouwen.

Written in Music Jaarlijst 2018:


Onze jaarlijst promotiefilm met de top 11 samengevat in fragmenten van 11 top tracks van album 11 naar 1:

Onze jaarlijst top 11 met de volledige 11 top tracks van album 11 naar 1:

Al onze jaarlijsten

  1. 2023
  2. 2022
  3. 2021
  4. 2020
  5. 2019
  6. 2018
  7. 2017
  8. 2016
  9. 2015
  10. 2014
  11. 2013
  12. 2012
  13. 2011
  14. 2010