“We werkten op een heel andere manier.” – Onome Edgeworth over de nieuwe Kokoroko

De UK jazz scene blijft zich ontwikkelen. Shabaka Hutchings ruilde z’n sax in voor een fluit, Nubya Garcia ging recent symfonisch en Kokoroko – die andere exponent – koos ervoor om te vertragen. Op hun gloednieuwe EP dan toch, in de praktijk tourt de 7-koppige band namelijk het halve Westen rond. In de coulissen van Ancienne Belgique strikten we medeoprichter en percussionist Onome Edgeworth om ons bij te praten.

WiM: Klaar voor de aftrap van je Europese tournee vanavond?

Het is goed om in Brussel te zijn, man. Dit is de eerste stad buiten London waar onze muziek echt goed onthaald werd. Daarvoor speelden we concerten voor maximum 500 man en hier was het plots het dubbele. Ik weet nog dat ik op het podium stond en besefte dat ik misschien wel van muziek kon gaan leven. Iets later kwamen we terug voor Couleur Café en stonden we net voor Wizkid geprogrammeerd! We konden het niet geloven. Ja, het publiek is hier altijd geweldig. Net als in Amsterdam trouwens.

WiM: Jullie hebben net jullie eerste Noord-Amerikaanse tour achter de rug. Hoe was die? En hoe was het publiek daar?

De tour was mindblowing. Het eerste wat we deden als we ergens aankwamen, was googelen: “Welke artiest werd hier geboren?” Ook bij elke zaal die we aandeden, zochten we op wie er ooit speelde. In Washington stonden we in het Howard Theatre, een zaal met 140 jaar geschiedenis! En dan zie je binnenin foto’s hangen van alle grote namen: Marvin Gaye, James Brown,… Dan denk je wel eens: wat doen we hier in godsnaam? Je komt ook op plekken als Philadelphia, de stad van The Roots, of Minnesota, waar je overal aan Prince herinnerd wordt. Je weet dat je publiek daar is opgegroeid met die geschiedenis dus als zij dan goed reageren op je muziek, dat geeft een ongelooflijk gevoel. Zeker die avond in Chicago, zo’n belangrijke plek voor de zwarte muziek, van jazz tot soul en house. Om daar zoveel liefde te krijgen, dat was prachtig.

WiM: Heb je er over de verkiezingen gepraat?

Niet bepaald. Op tour heb je niet veel tijd om echt een idee te krijgen van wat er leeft. Maar je voelde wel veel onrust en spanning. Ik vond het wel gek om te zien hoe ze op de luchthavens t-shirts verkochten met ‘I vote Harris’ en ‘I vote Trump’. Dat land werkt echt op een totaal andere manier.

WiM: Op deze tournee presenteer je een nieuwe EP: Get The Message. Het eerste wat me opviel toen ik op play drukte was een dubby geluid. Verkennen jullie nieuw terrein?

Zeer zeker. We werkten ook op een heel andere manier deze keer. Tevoren zagen we mekaar enkel op repetities, opnames of tours. Nu hebben we sinds anderhalf jaar een plek waar we elke dag kunnen komen om te spelen, componeren, vergaderen, administratie te doen, te hangen, whatever. We hebben het ook ingericht met planten, een zetel, een boekenplank enzo om het echt een tweede thuis te maken. Soms zit ik er alleen met Sheila, andere dagen zitten we er met meer. Het idee is sowieso dat naar de plek komen het belangrijkste is. Niet elke dag moet iets opleveren, maar door elke dag die muzikale spieren te trainen, zijn we allemaal naar een ander niveau gegroeid als muzikant, componist en producer. Waar we in het verleden graag al eens het tempo de hoogte indreven en de boel in brand staken met groovy solo’s, willen we nu de nummers meer voor zich laten spreken, de dingen bijna organisch laten voortvloeien uit één sound of idee. Zo wilden we met het openingsnummer Higher bewust vertragen, iets maken dat bijna ter plaatse blijft trappelen. En eerlijk, pas toen we het bijna af hadden, beseften we dat we een dubnummer gemaakt hadden. Want ja, dit is wat dub zo mooi doet: het staat bijna stil terwijl kleine elementen binnenkomen en buitengaan.

WiM: Three Piece Suit is een ode aan je opa, die van uit Nigeria naar de UK kwam met de droom om advocaat te worden. Hij werd uiteindelijk taxichauffeur, startte een familie en zou jaren later terugkeren naar Nigeria. Wat een lied kon zijn over frustraties en dromen aan diggelen, klinkt net heel warm en dromerig. Een bewuste keuze of zie jij het gewoonweg zo?

Ik zie het inderdaad niet als een droevig verhaal. Akkoord, er zijn aspecten waar je misschien droevig over kan zijn. Maar we doen zijn verhaal onrecht aan als we dat gaan overrationaliseren en door de loep van trauma ofzo bekijken. De generatie van mijn opa is er één van trotse mensen. Voor hem is zijn leven er één van duizend overwinningen. Het bracht een mooie familie voort en vandaag kan ik als zijn kleinzoon elke dag doen waar ik van hou. Dat is massive. En weet je, de Nigeriaanse cultuur viert ondanks de vele problemen liever het mooie.

WiM: Ik denk spontaan aan de Nigeriaanse voetbalshirts die elk tornooi weer de wereld wegblazen. 

Haha, dat bedoel ik! Dat groen en wit, man. Je moet me eens zien in mijn traditionele kleren. Die kleuren, die patronen,… Big energy!

WiM: Ook het artwork voor de single is prachtig. Het heeft dat warme, ongedwongene van Kokoroko. Je opa staat in driedelig pak voor een stel conga’s. Was hij net als jij percussionist?

Nee, dat niet. Voor de hoes stuurden we een hele hoop foto’s door naar de illustratrice Lucy. Dat zijn mijn conga’s die je ziet en verder zie je ook een stoel die in die studio staat waar we alles componeerden. Die stoel verkocht een vriendin van mijn moeder nog in een winkel met importproducten die ze veertig jaar runde. Dat vind ik wel mooi, zo zitten haar verhaal en haar generatie er ook een beetje in.

WiM: Voor Three Piece Suit deden jullie ook een allereerste feature. Waarom kreeg net Azekel die eer?

We wilden nooit zomaar een strategisch slimme feature doen met Kokoroko, het moest natuurlijk aanvoelen. Het eerste optreden dat ik ooit deed, was met Azekel. Ik speelde cajón, hij speelde gitaar, ja-ren geleden. Later werd mijn beste vriend zijn manager en ook door ons werk bleven we altijd in contact en werden we steeds meer vrienden. Het toeval wil dat Azekel op vijf minuten van onze studio woont en toen we op een dag eens vocals wilden toevoegen aan Three Piece Suit, heb ik hem gebeld. Ken je zijn werk? Dan weet je dat hij wel uit zijn comfortzone trad met ons. Maar dat is het mooie aan samenwerken, dat je mekaar verrijkt, want dat heeft hij zeker gedaan met onze muziek.

WiM: Zoals al aangegeven heet jullie nieuwste EP Get The Message. Wat moeten de luisteraars onthouden?

Het mooie aan instrumentale muziek is dat iedereen zijn eigen ding er uit haalt, zeker als je actief luistert. Voor ons gaat de plaat over vreugde, dankbaarheid, positiviteit,… En hoe je al die dingen vindt.

WiM: Jullie muziek toont aan dat jullie gulzige luisteraars zijn en ook het verleden eren. Deze week verloren we Quincy Jones op 91-jarige leeftijd. Wat is zijn legacy voor jou?

Op de bus naar hier waren de jongens nog de albums van Michael Jackson aan het bespreken. Voor mij toonde Quincy Jones hoe je als muzikant altijd in dienst staat van de muziek. En wat een dienstbetoon van deze man! Van filmmuziek tot albums, Jones heeft zoveel werk naar een hoger niveau gebracht. En wat ik ook meeneem: hij deed dat allemaal door heel bewust en doelgericht te werken. Ik ben zo blij waar we nu zijn met de band en de studio waar we in werken. Uit een soort dankbaarheid ga ik ook bewuster werken. Dit wil ik niet kwijt, man.

WiM: Bedankt en geniet nog van je tour!