×

Interview

18 januari 2010

Vampi Soul – Een platenlabel met een corazon grande de musica

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Vampi Soul

Vampi Soul LogoIn hart van de stad Madrid, vlakbij het Plaza Puerto del Sol en Plaza Santa Ana, ligt het kantoor verscholen van een van de allerleukste Europese platenlabels. Vampi Soul bestaat nog maar zo’n 8 jaar maar heeft met een indrukwekkende catalogus nu al een tijdloze indruk achter gelaten. Oude vergeten album maar ook nieuwe releases vinden zijn weg naar een wereldwijd publiek. Het opvallende artwork is daar een belangrijke factor in.

Maandagochtend rond even voor 11 uur lijkt iedereen, in de buurten rondom Puerto del Sol, nog bij aan het komen van het weekend. De enige mensen die druk in de weer lijken te zijn, zijn de schoonmakers. De meeste Spanjaarden bivakkeren daarentegen in de talloze koffie barretjes die de stad kent. Een cafe con leche en een broodje etende. Op het kantoor van Vampi Soul is iedereen omstreeks diezelfde tijd alweer druk bezig. Het mag dan een onrustige tijd in platenland zijn met neerwaartse verkopen, Vampi Soul doet het juist opvallend goed. Vooral de vinyl afdeling draait op volle touren. Het zal te maken hebben met de diversiteit die het distributienetwerk van Vampi Soul in zich heeft. Vampi Soul is namelijk onderdeel van het vermaarde Munster Records, een platenlabel wat zijn oorsprong vond in de punk en garagerock. En waar Munster absoluut het moederbedrijf is was Vampi Soul het liefhebberslabel wat binnen no time een onverwacht groot gevolg kreeg. We preken eigenaar Inigo Pastor in zijn eigen kantoorruimte waar het niet alleen vol staat met CD’s van het eigen label, maar ook een zeldzaam mooie platencollectie aanwezig is.

WiM: Wat was het idee achter Vampi Soul?
Ik ben ooit een platenlabel begonnen omdat ik dol op muziek ben. En zoals je weet zijn we begonnen met punk en garagerock. De meeste mensen die hier werken hebben allemaal diezelfde punk achtergrond. Maar je word wat ouder en je muzieksmaak schuift daarmee op naar verschillende andere stijlen. Tenminste, zo heb ik gemerkt, als je optimaal met muziek bezig bent. Ik hou heel erg van punk maar probeer, zeg maar, de punk in andere muziek te vinden. Een soort van eigenheid. Natuurlijk komt daar bij dat muziek van ver weg iets bizars mystieks of exotisch kan hebben wat me dan ook weer heel erg aantrekt.

WiM: Datgene wat jullie uitbrengen gaat echt van oude soul naar funk en Zuid Amerikaans.
Er zit in principe geen drempel in wat we uitbrengen zolang het maar swing heeft. Sommige albums brengen we uit omdat ze nooit uitgebracht zijn en stoffig op een plank lagen om uiteindelijk uitgebracht te worden. Andere albums zijn bijvoorbeeld in een lang verleden in Zuid Amerika uitgebracht en nooit op CD uitgebracht. Maar het kunnen ook albums zijn die ooit zijn opgenomen en door een platenmaatschappij zijn tegengehouden.

WiM: Hoe bedoel je dat?
Iedereen praat erover dat bands tegenwoordig geen ruimte meer krijgen om in een creatieve piek 2 of zelfs meerdere albums in een jaar uit te kunnen brengen. Omdat de platenmaatschappijen dan de succesvolle albums niet optimaal kunnen uitmelken. En dat, dat vroeger anders was maar ook daar had je artiesten die albums niet uitgebracht kregen. Daar maken wij nu gebruik van. Maar het blijft soms erg lastig om die albums alsnog los geweekt te krijgen. Vooral als je me met logge major platenmaatschappijen te maken krijgt. Daar zijn we dus maar een beetje mee gestopt. Veel te vermoeiend en er is juist zo heel veel moois via kleinere label te verkrijgen.

Vampi Soul - In Search Of The CoolWiM: Hoe flik je het om een label zo van de grond te tillen en in 8 jaar zo populair te krijgen?
Dat weten we zelf ook niet (..lacht..). We zijn het gewoon begonnen en dachten: We brengen gewoon een aantal albums uit en zien wel! Dat we vanaf de eerste albums gelijk zo’n geweldige fuzz meekregen was te gek! Het allerleukste daarvan was dat wij vanuit alle hoeken van de wereld tips kregen over geweldige albums die nog niet verkrijgbaar waren.

WiM: Was dat de invloed van internet?
Gedeeltelijk wel ja. Ook wij zorgen dat onze releases goed via het internet te verkrijgen zijn. Zowel qua verkoop van albums als betaalbare download. Maar de belangrijkste reden is onze wereldwijde distributie. Omdat wij altijd heel specifieke muziek hebben verhandeld hebben wij in alle landen ook gelijkgestemde distributeurs die echt voor onze muziek gaan. Ook zij zijn meegegroeid met het Vampi Soul idee en wisten vanaf moment 1 de juiste journalisten te vinden om veel publiciteit te creëren. Die persfuzz sloeg weer over op internetforums, waar tegenwoordig heel veel muziekliefhebbers hun meningen niet onder stoelen of banken steken, en die bleken uiteindelijk de basis voor het succes.

WiM: En jullie brengen alle albums ook nog op vinyl uit?
Natuurlijk!!! Het is echt geweldig om tegenwoordig vinyl te doen. Muziekliefhebbers lijken allemaal weer terug te gaan naar vinyl. Hier in Madrid (en de rest van de grote steden in Spanje) is het tegenwoordig weer helemaal cool om nieuwe albums op vinyl aan te schaffen. En waar de CD markt voor ons stabiel blijft, groeit de vinylafdeling in verkopen. En als ik heel eerlijk ben zijn wij daar ook wel heel erg blij mee. We hebben allemaal de omslag van vinyl naar CD in de jaren 80 meegemaakt en ik denk toch dat die vinyl naar CD omslag de basis is van de ellende die we nu in de muziekbizz hebben. De grote platenmaatschappijen wilden gewoonweg nog meer geld verdienen als ze al deden en dat is ze gelukt. De grote platenmaatschappijen doen nu zelfs helemaal geen vinyl meer en dat is een gemiste kans. De schoonheid van vinyl en de hoezen is bij mij, en velen met mij, nooit verdwenen.

WiM: Dus voor jullie het liefst helemaal terug naar vinyl?
(..lacht..) Dat is misschien wat te hoog gegrepen maar ik weet zeker dat de vinylverkoop de komende jaren door zal blijven stijgen. Ik weet zelfs bands die nu hun albums op vinyl uitbrengen en in de hoes een losse CD bijsluiten, zeg maar als gratis erbij. Ik vind dat een geweldig verhaal om, zeg maar, een mooi vinylexemplaar voor thuis te hebben en een CD voor in de auto of op het werk. Als we daar naartoe gaan ben ik helemaal blij!

WiM: Jullie hebben nu al een dikke 150 albums gedaan in 8 jaar. Hoe krijgen jullie dat voor elkaar?
Natuurlijk is enthousiasme en muziekliefde daar de belangrijkste oorzaak van. We hebben hier maar zo’n 6 mensen werken en ik kan je vertellen dat het organiseren van al die albums enorm veel werk is. Eerste het opsnorren van de oude opnamen, dan het originele platenlabel. Daarna het onderhandelen, dan het vinden van die oude opnamen en deze vaak restaureren, masteren en dan het artwork en de persing. Het neemt heel veel tijd. En dan heb ik het alleen nog maar over oude opnamen. Bij nieuwe opnamen heb je dan weer te maken met een band en alles wat daarbij komt kijken. Het is heel veel werk maar we krijgen het voor elkaar.

WiM: Hebben jullie bepaalde landen waar jullie meer specifiek kijken voor oude opnamen?
We hebben een voorkeur voor zuidelijk Noord Amerika, om het zo maar te noemen, en voor Zuid Amerika. Dat komt ook omdat daar de contacten qua taal goed te leggen zijn. In Zuid Amerika dus vooral Peru, Uruguay en Chili omdat daar ook redelijk snel mee te onderhandelen valt. En hoewel Brazilië misschien het meest rijke muziekland is van dat continent hebben we toch een soort van taalprobleem. Zij spreken tenslotte Portugees. Normaal is dat niet echt een probleem maar met onderhandelen blijkt dan ineens van wel (..lacht..).

Ne! The soul of Marta Kubisÿov‡WiM: En ik begreep dat jullie nu ook in het Oostblok aan het zoeken zijn?
Dat is echt heel apart maar ontzettend leuk. Over de muziek van het Oostblok is echt heel weinig bekend en wij proberen daar nu wat meer overzicht in te brengen. We mogen daar in archieven kijken van staatszenders en daar kom je dus de meest bizarre dingen tegen. Je leert ook gelijk veel meer kennen over de politiek die in die landen werd gevoerd. Hoeveel er werd weggehouden voor de mensen. Een van de eerste albums hebben we net uitgebracht. Dat is ‘Ne!’, een 25 songs tellende verzamelaar van Marta Kubisova, een geweldige Tsjechische zangeres met verbazingwekkend veel soul. Ooit verbannen omdat ze in de jaren zestig, op het hoogtepunt van haar roem, te heftig in haar teksten en interviews tegen het communistische regime van leer trok. ‘Ne!’ was een album wat heel tof om te doen was.

David AxelrodWiM: Hoe zijn jullie in contact geraakt met de legende David Axelrod?
Axelrod had een optreden tijdens het geweldige Meltdown festival op de South bank in Londen zo’n 6 jaar terug. Een verrassend optreden met puur zijn eigen werk. De gehele show werd zowel op band als op film vastgelegd door zijn zoon. Er was sprake van dat deze opnamen reeds in 2006 zouden worden uitgebracht maar dat is op een of andere duistere manier nooit gebeurt. Zijn zoon vond ons een cool label om mee te praten en ons leek het te gek om Axelrod te gaan doen. Het was een ongelooflijke klus om alles voor elkaar te krijgen maar uiteindelijk hebben we veel succes met de CD/DVD boxset gehad. Het was een te gekke show met ongelooflijke muziek.

WiM: Wat zijn jullie plannen?
Zoals ik je al vertelde hebben we nu dus die link met het Oostblok en we gaan daar echt heel spannende albums van uitbrengen. Daarnaast hebben we nog een enorme stapel met Zuid Amerikaanse soul en funk liggen wat we absoluut uit willen gaan brengen. Met het steeds maar populairder worden van het label krijgen we ook steeds meer aangeboden. Neem van mij maar aan dat we voor nog net zoveel jaren als we bestaan alweer albums kunnen uitbrengen.

João GilbertoVervolgens loopt Inigo naar zijn platenkast en haalt daar echt de allerbeste vinyl albums uit. Van klassieke Latijnse sterren tot aan Amerikaanse jazz en soul, originele persingen. De coole shit dus! Als hij uiteindelijk met de eerste 3, niet te krijgen, João Gilberto albums op het Odeon label komt aanzetten, heb ik echt het idee in een ware schatkamer te zitten. Mensen die dit soort albums verzamelen kunnen alleen maar een geweldig platenlabel runnen. Inigo geeft me tenslotte nog een rondleiding door het pand waar Munster en Vampi Soul zijn gevestigd. Het blijkt veel groter te zijn dan ik me had voorgesteld. Alle kantoren en opslagruimtes voor CD’s en vinyl liggen verspreid over een hele verdieping die zich rond een soort van patio heeft genesteld. Als je bedenkt dat dit de 2de verdieping is en het gewicht wat het moet dragen ga je, je toch zorgen maken. Inigo niet minder merk ik al snel. Er is dan ook een architect bezig om een oplossing te vinden om het gewicht te gaan verdelen. Om naar buiten de stad te vertrekken en de labels daar vandaan te gaan doen is echter absoluut geen sprake. ‘We hebben hier altijd gezeten en het pand heeft altijd geluk gebracht, het lot moet je nooit tarten’ zoals Inigo het zegt. Die heerlijke zuidelijke denkwijze is duidelijk de basis voor het succes van Vampi Soul.