The Soft Pack is een van de opwindendste jonge bands uit Amerika. Hun debuutalbum komt begin februari uit bij Kemado Records en staat vol onweerstaanbare rock, garage en punkpop. De band heeft alles in zich om dit jaar definitief door te stoten in Europa.

The Soft Pack komt voort uit The Muslims, een band die als harde kern Matt Lamkin (gitaar/zang) en Matty McLoughlin (gitaar) kende. The Muslims maakten in rap tempo naam vanuit hun thuisbasis San Diego. Een vaste ritmesectie had de band echter nog niet. Dit veranderde spoedig want in 2008 voegden drummer Brian Hill en bassist Dave Lantzman zich bij de band. De indierock van The Muslims had inmiddels aan beide kanten van de Atlantische Oceaan voor een flinke ‘buzz’ gezorgd. De bandnaam The Muslims leidde echter ook steeds vaker tot domme vragen en negatieve reacties vanuit pers en publiek. De bandleden waren dit in 2008 zo zat dat ze besloten verder te gaan als The Soft Pack.

We spraken met Matty McLoughlin, een maand voordat de Europese tour van The Soft Pack in Engeland van start gaat. Matty is tijdens het gesprek nog aan het bijkomen van een verjaardagsfeest van een vriend maar verheugt zich al op het optreden in Paradiso van 2 maart. Hij valt direct met de deur in huis:

Paradiso was de mooiste zaal waar we speelden tot dusver. Vorig jaar stonden we in de bovenzaal. Beneden speelde Fleet Foxes. Amsterdam is echt een leuke stad. Mooie mensen, iedereen spreekt goed Engels. Ook een mooie stad, we hebben onze ogen goed de kost gegeven. Het is ook schoon op straat. Vergeleken met Amsterdam is Los Angeles maar een gore bende. We zijn ook in Rotterdam geweest. Op Metropolis, ja. Ik kan me herinneren dat Fucked Up er ook stond. Rotterdam was heel anders dan Amsterdam maar ook een te gekke stad. Dit jaar spelen we veel in de Groot-Brittannië. Onze agent heeft veel optredens geregeld daar. We hebben er destijds als support van Franz Ferdinand gespeeld, dat scheelt.

WiM: Jullie hebben in 2008 jullie naam The Muslims veranderd in The Soft Pack. Het verhaal is nagenoeg bekend inmiddels. Leverde deze verandering ook weer allerlei reacties op?
Nou, aanvankelijk werden onze motieven achter de naamsverandering in twijfel getrokken. Alsof we niet integer meer waren. Maar na een jaartje toeren onder de nieuw naam hebben we de sceptici wel laten zien dat we geen op geld beluste sell outs zijn!

WiM: In jullie begintijd namen jullie afstand van de vele bands in jullie omgeving die zich erg lieten inspireren door Engelse new wave en postpunk.
Dat was vooral omdat het zo onnatuurlijk overkwam. Gasten die rondliepen in trenchcoats en bijvoorbeeld met The Smiths dweepten. En dat in San Diego, in een warm klimaat met overal palmbomen. We hadden niets tegen die muziek, maar wel tegen het uiterlijk vertoon. Be yourself!

WiM: Vinden jullie eigenlijk inspiratie bij hedendaagse bands of kijken jullie verder terug?
Een paar jaar geleden was er niet zoveel interessants maar momenteel gebeurt er weer veel. Op Matador Records heb je Kurt Vile, die vind ik te gek, en Cold Cave. Maar we zijn natuurlijk ook geïnspireerd door bands als The Fall, The Replacements, R.E.M. en Wire.

WiM: The Clean duikt ook wel eens op bij jullie…
Ja! The Clean is te gek. We kennen ze pas sinds een jaar of drie, vier, maar dat is absoluut een invloed. Dat geldt eigenlijk voor al die ‘kiwi-pop’ uit Nieuw-Zeeland. Flying Nun Records? Ja, een goed label.

WiM: En we moeten Phoenix natuurlijk noemen.
Jazeker, die leerden we ook wat later kennen. Onze manager vroeg ons een nummer van hen te coveren (Fences) en sindsdien hebben we contact met de jongens van Phoenix. We spelen binnenkort weer met ze, in Seattle en San Francisco.

WiM: Een klassieke debuutplaat afleveren met dertig minuten ruwe, catchy poprock. En dan wereldwijd doorbreken. Dat zou mooi zijn. Een voor de hand liggende vergelijking is natuurlijk ook The Strokes.
Die eerste twee Strokesplaten waren natuurlijk erg goed. Dat was goeie rock-’n-roll, goed gemaakt. Maar nu lijken ze wel even met een terugslag te maken te hebben. Onze vorige plaat The Muslims EP was eigenlijk al zo’n soort plaat. Tien nummers in een half uur. Maar onze nieuwe plaat klinkt zeker niet als The Strokes.

WiM: Hebben jullie naar een specifiek geluid gezocht, en hoe is de samenwerking in de band? De band bestaat nu natuurlijk uit vier man.
Ten tijde van The Muslims maakten Matt en ik nog vrij lo-fi achtige muziek. Met The Soft Pack is het allemaal wat eh… ‘higher fidelity’, zeg maar. Wat cleaner. Denk bijvoorbeeld aan een band als Felt. En ja, we zijn met zijn vieren en het is een echte democratie. Ook Dave en Brian hebben een grote inbreng.

WiM: Jullie staan in februari en maart op Europese podia. En wie weet straks weer op de Europese zomerfestivals.
Ja, we zouden het geweldig vinden om straks weer terug te komen en op een paar festivals te staan. Het is natuurlijk leuk om met nieuwe songs op pad te gaan, helemaal als het goed klikt in de band, zoals nu het geval is. Maar het leven op tournee is natuurlijk niet altijd even glamorous, dus het is wel gezond om na een aantal weken weer even terug te gaan naar huis. Zo kun je het als band beter volhouden. Maar eerst de optredens van de komende maanden. Kom langs in Paradiso!