Na drie studioalbums, een plaat met Armand, tussendoortje Hertaalt, de Boudewijn de Groot-live-coverplaat en twee concerten in Ahoy afgelopen november, is het weer tijd voor eigen werk, ditmaal met een nieuwe sound.

“We kunnen alles spelen en we kunnen met deze band alle kanten op. Je moet jezelf niet beperken tot de jaren zestig als je ook zo veel andere instrumenten hebt waarmee je van alles kan”

Het begon allemaal met de aanschaf van een analoge synthesizer. Dave kocht een clavioline, zo raakte hij geïnteresseerd in andere oude synthesizers, maar dan meer uit de jaren zeventig en tachtig. Niet alleen de synthesizers leggen andere accenten, de bas doet dat ook. In plaats van op zijn oude vertrouwde sixtiesbas speelt Marcel Groenewegen op het nieuwe album op een Fender Jazz-bas met stalen snaren. Ook de gitaar van Arjan Spies is door een chorus-effectpedaal gegaan. Twee voorwaarden werden gesteld aan dit nieuwe proces: de band moet achter de veranderingen staan en als zichzelf blijven klinken; een nieuwe sound maar nog steeds onmiskenbaar The Kik.

Dat dat laatste is gelukt, komt vooral doordat de teksten – op twee na – nog altijd van de hand van zanger Dave von Raven (geboren Mellaart) zijn, de man die een jeugdherinnering beschrijft als ‘een tijd waarin tijd nog niet bestaat’. Over een nachtelijke trip naar huis na een optreden zingt Dave ‘de dag komt morgen later dan de nacht nu nog duurt’.

Written in Music interviewt frontman Dave von Raven en gitarist Arjan Spies over het nieuwe album Jin. Al snel wordt duidelijk benadrukt dat het geen bewuste keuze was om een plaat met een stevig jaren tachtig-stempel te maken. “Je geeft een nummer wat het nodig heeft en dat is toevallig veel jaren tachtig sound geworden.”

De band ademt sixties, maar komt nu met een nieuwe plaat vol jaren tachtig sound. “We luisteren allemaal vooral naar muziek uit de sixties. Dat doen we niet per se omdat het uit die tijd komt, maar omdat we dat gewoon goed vinden. We hebben nooit tegen elkaar gezegd ‘we gaan nu een jaren tachtig plaat maken,’ dat heeft zich zo ontwikkeld door de komst van synthesizers. Zodra je op een Roland Juno gaat pingelen is dat eigenlijk gelijk een time  warp naar de jaren tachtig. Van het een komt het ander. Er wordt zo’n ding de studio binnen gesleept en voor je het weet heb je een nummer.”

Het intro van Maarten toont veel gelijkenis met dat van Vriendschap van Het Goede Doel. Arjan vertelt dat Dave en Marcel heel erg thuis zijn in die muziek, terwijl hijzelf er helemaal niet zo veel van kent. “Je kent dat in je onderbewuste en dan voel je hoe het een beetje moet worden.”

Wie de muziek uit de ‘eighties’ een beetje kent, wordt bij het luisteren naar Jin voortdurend heen en weer geslingerd tussen flardjes Klein Orkest, Goede Doel, Toontje Lager in de muziek. Eén nummer werd echt gecovered, Major Tom (Völlig Losgelöst) van Peter Schilling uit 1983, maar dan wel ‘hertaald’ tot De Grote Baas, zoals Dave dat al eerder een album lang deed. Arjan: ‘Vroeger had ik een soort aversie tegen covers. Ik wilde alleen maar eigen liedjes spelen. Nu is dat zo door elkaar geweven dat ik het allebei heel leuk vind. Covers maak je ook weer van jezelf. Volgens mij hadden we aan het eind van vorig jaar allemaal zoiets, we hebben een heel jaar Boudewijn de Groot gedaan, te gek dat we nu ook weer eigen dingen gaan doen. En dan ook echt iets anders, dat was wel een bewuste keuze. We wisten niet dat we per se dit gingen doen, maar we wilden wel iets anders gaan doen om het interessant te houden.

“Alle Tijd Van De Wereld is geschreven door mijn broer,” vertelt Dave, “dat nummer is al twintig jaar oud, dus wat dat betreft stamt het bijna uit de originele Nederpop tijd. Ik vind het een heel mooi nummer, dat kan ik zeggen hè, want ik heb het toch niet zelf geschreven.”

Dave uit zich kritisch op de hedendaagse media en de manier waarop – sommige- collega’s daarop inspelen. Dan blijkt dat wat een hit met stip is: een kopie van wat nu een hit is, zo zingt hij in het nummer Op De Radio. Je hoeft niet héél goed te luisteren om in het ‘whohoho’-loopje meer dan een subtiele knipoog naar de Kensingtons en Coldplays van deze wereld te ontdekken.  “Als je echt iets gaat maken wat het commercieel goed doet, dan is dat als je heel eerlijk bent gewoon verschrikkelijk,” stelt Dave. “En die kutradio van tegenwoordig, het is natuurlijk niet normaal wat daar voor een bak helse ellende uitkomt. Dat is toch treurig, want het is een hartstikke mooi medium. Op de Belgische Radio 1 hoor ik wél interessante programma’s. Ik snap ook dat het hier bij ons vaak iets overkoepelend moet zijn wat iedereen wel aardig vindt, maar toon nou eens een beetje durf. We hebben zo veel goede artiesten in Nederland die nooit op de radio komen.”

Op 14 februari verschijnt het nieuwe album Jin en vanaf 21 februari trekt de band door het hele land met maar liefst 19 shows. “We zijn nu bezig met de voorbereidingen van de clubtour. We hebben besloten om de sound een beetje door te trekken naar de oude nummers. We passen wat dingen aan, zodat het wat meer bij elkaar past. De oude nummers klinken weer wat frisser in onze oren en waarschijnlijk ook voor het publiek. Op deze manier kunnen we ook nummers doen die we eigenlijk nooit live gedaan hebben.”

Foto’s: Guy Kokken