×

Interview

04 maart 2023

Tekeningen In Het Zand – De Poëziepop van Vincent Corjanus

Geschreven door: Hans Verbakel

Vincent Corjanus. Een bijzondere naam. Een bijzondere verschijning binnen het Nederlandse culturele landschap. Met Lichtbreuk heeft deze poëziepopper uit Kampen onlangs zijn tweede volwaardige album uitgebracht. In eigen beheer en ditmaal gezamenlijk met een gelijknamige dichtbundel. Onlangs spraken we Vincent in een toepasselijke omgeving, Van Der Velde boekhandel In De Broeren in Zwolle.

Vincent is in 1995 in Zwolle geboren en opgegroeid in Kampen, samen met zijn ouders en twee broertjes. Zijn familienaam Corjanus komt van het voormalige eiland Schokland in de Noordoostpolder, inmiddels Werelderfgoed. Een langgekoesterde wens van Vincent is om ooit in het kerkje op te treden. Wellicht samen met een van zijn broers, Richard, die soms samen met Vincent optreedt en overigens zelf ook muziek maakt, in zijn geval Engelstalig.

WiM: Vincent, je bent een grote bewonderaar van het werk van Frank Boeijen. Is hij een inspiratiebron om in het Nederlands te zingen?
Ik ben weliswaar heel erg geïnspireerd geraakt door zijn muziek, maar het is eigenlijk omdat ik vooral in het Nederlands denk en me erin uitdruk. Het was daarom heel erg logisch om in het Nederlands te gaan schrijven. Mijn broer Richard heeft een half jaar op het eiland Guernsey gewoond en voor hem is Engels logischer. Nederlands is een vrij directe taal en je kunt je niet zo gemakkelijk verstoppen achter woorden. Ikzelf zag het wel als een uitdaging om zo’n directe taal wat zachter te maken.

WiM: Wat maakt Frank Boeijen zo bijzonder voor je?
Mijn ouders luisterden veel naar hem, ik hoorde zijn stem dus heel vaak en als kind vond ik dat eigenlijk heel vervelend. Op een gegeven moment hadden ze een DVD opstaan van een optreden met een orkest in Antwerpen. Ik was toen een jaar of 9 en dat raakte me toen ineens wel, met name zijn doorleefde stem. Ik had natuurlijk geen idee waar hij over zong, omdat de teksten voor een kind van 9 volstrekt onbegrijpelijk zijn. Ik ben toen wel steeds meer naar zijn liedjes gaan luisteren, met name de dubbel CD Hier Komt De Storm, die fantastisch klonk. Ik begon toen mee te zingen en de teksten uit mijn hoofd te leren. Op de zogenaamde Grote Avond op de basisschool deed ik dan soms een liedje van Frank Boeijen, wat de docenten wel leuk vonden. Mijn leeftijdsgenootjes snapten er niets van. Later begon ik trouwens zelf pas de teksten te begrijpen. Mijn ouders probeerden me eerst in bescherming te nemen, maar ik bleef volhouden en toen ik 10 werd kreeg ik een CD box (Hier en Nu) en daarna ben ik in zijn hele oeuvre gaan duiken. Ik ben zijn liedjes steeds meer gaan begrijpen, naarmate ik ouder werd. Hij heeft met iedereen samengewerkt die er in de Nederlandstalige muziek toe doet, hij is nog steeds erg sterk op het podium en hij is bovendien een heel aimabel mens.

WiM: Bij een aantal van zijn recentere projecten heeft hij zijn albums in een boekwerk uitgebracht, waarbij zijn teksten als gedichten worden gepresenteerd.
Dat klopt. Ik vond het ook tof dat hij bij latere projecten steeds meer woorden wegliet, zodat het bijna een soort van kindertaal werd, wat juist ontzettend krachtig is. Hele eenvoudige teksten die zoveel kracht uitstralen. Daar is hij echt een meester in. Met een paar penseelstreken weet hij een gevoel te vangen. Dat is heel knap.

WiM: Hoe was het nou om Frank één van jouw gedichten te horen voordragen, in de Stadsgehoorzaal in Kampen?
Het was natuurlijk idioot, want ik had het echt nooit verwacht. Ik had net mijn eerste dichtbundel uitgebracht met het idee dat het een eenmalig project zou zijn dat genadeloos zou floppen. Ik had Frank een exemplaar gegeven, omdat hij toch enigszins de aanstichter was van mijn gedichten. Toen hij ’s avonds een gedicht van mij voordroeg, kwam dat als een complete verrassing. Mijn broers begonnen veel te laat met filmen, gelukkig was er iemand in de zaal die een volledige geluidsopname had gemaakt, dus ik heb het later nog kunnen terug luisteren. Het was echt heel vreemd om de stem van Frank Boeijen mijn gedicht te horen voordragen.

WiM: Je omschrijft jezelf inmiddels als een poëziepopper. Bij welke andere zangers, naast Frank Boeijen, beschouw je de teksten als poëzie?
Stef Bos, Rick de Leeuw van Tröckener Kecks, Alex Roeka, Spinvis. Ook heel veel Vlaamse muziek, Buurman, Kommil Foo. Eefje de Visser vind ik ook heel erg goed.

WiM: De Zuidafrikaanse zanger Chris Chameleon heeft op twee van zijn albums – Ek Herhaal Jou en As Jy Weer Skryf – gedichten van Ingrid Jonker op muziek gezet. Stel, je zou gedichten van iemand op muziek kunnen zetten, wie zou dat dan zijn?
Ik had er wel eens over nagedacht. Voor Een Dag Van Morgen van Hans Andreus vind ik een prachtig gedicht, daar had ik heel graag muziek bij willen maken, maar dat heeft De Dijk dus al verdomde mooi gedaan! Ik zou daar een eigen draai aan willen geven, maar ik durf er niet aan te komen. Het is een lastige vraag trouwens, maar JC Bloem vind ik ook wel heel mooi. Toevallig heb ik net een mail gekregen van de JC Bloem Stichting, die mij hebben uitgenodigd om bij een optreden te zijn.

WiM: In 2012, toen je 16 was, verscheen je eerste dichtbundel. Wat was je inspiratie om gedichten te schrijven en ze daarnaast ook nog te bundelen en uit te brengen?
Het was eigenlijk een rare samenloop van omstandigheden. Ik had altijd wel schriftjes bij me, waarin ik dan gewoon een paar korte zinnen of gedachtes omschreef. Ik wilde niet dat iemand dat ooit las, totdat een goeie vriendin van mij een paar keer vroeg om haar eens wat te sturen. Schoorvoetend heb ik dat vervolgens gedaan. Ze suggereerde om het naar een uitgeverij te sturen, wat ik het stomste idee ooit vond. Ze bleef echter volhouden, dus om haar ongelijk te bewijzen heb ik toch iets opgestuurd. Het werd echter goed opgepakt en een paar maanden later stond ik bij mijn eigen eerste boekpresentatie, in een volslagen staat van verwarring. Ik wilde niet teveel opvallen, ik was best wel een muurbloempje. Eigenlijk is dat tegen alles waar je voor staat in, maar ik heb ook ooit gehoord dat als je je als introvert als extravert gedraagt een heel gelukkig mens kunt worden. Dus met dat uitgangspunt dacht ik, dan kan ik ook prima gaan optreden.

WiM: Wanneer en door wie is de literaire vonk bij je overgeslagen?
Ik schreef altijd wel liedtekstjes en zo, over school, over vakanties. Samen met mijn broer Richard probeerde ik dan muziek te maken op zolder, drummend op een tekendoos en proberend iets uit een gitaar te halen, want we konden toen allebei geen gitaar spelen toen. Ik las ook heel veel boeken, toen ik puber was. Je had de verplichte leeslijsten, maar ik vond het interessant om vooral in de Nederlandse literatuur te duiken, dus ik heb toen bijna alles van Jan Wolkers gelezen en Harry Mulisch, ook omdat een goeie vriend van mij ook al die boeken las, dus die heeft dat vuur in mij aangewakkerd. Toen heb ik ook Joost Zwagerman ontdekt met Vals Licht. Best wel serieuze boeken, maar ik vond het mooi hoe ze geschreven waren. .

WiM: Je hebt nu inmiddels 8 dichtbundels op je naam staan, met een indrukwekkend aantal gedichten. Je muziek daarentegen begon wat voorzichtiger en sporadischer dan je gedichten, maar lijkt inmiddels duidelijk belangrijker te worden.
Ja, dat is zo. Muziek maken is eigenlijk een beetje uit nood geboren. Eigenlijk wilde ik het niet doen, vanwege de vergelijking met Frank Boeijen, daar voelde ik me een beetje oncomfortabel bij. Maar ik merkte dat toen ik meer ging optreden en enkel gedichten deed, een uur wel heel lang was, voor mezelf maar ook voor het publiek, dus ben ik gaan proberen er liedjes bij te maken. Ik heb mezelf gitaar leren spelen in de zomer toen ik op mezelf ging wonen en geen internet had. In 2013 heb ik een van mijn eerste liedjes uitgebracht – Woorden Van Oude Liefde – samen geschreven met een oud basisschoolvriend van me. Het is best wel hilarisch nu, dat ik een liedje met dit titel uitbracht toen ik 17 was. Toen nam ik dat heel serieus, maar het flopte genadeloos. We hebben twee optredens gedaan en dat was het. Ik kon ook helemaal geen toon houden, dus het duurde daarna wel even voordat ik durfde iets nieuws uit te brengen.

WiM: Vóór je eerste echte album heb je eerst een paar verzamelingen uitgebracht.
Ja, eerst een EP, Laten We Het Thuis Noemen, die vrij snel uitverkocht raakte. Nadat ik inmiddels wat meer singletjes had gemaakt, heb ik uiteindelijk alles verzameld op De Weg Naar Huis.

WiM: Ik heb een paar liedjes van die verzamelaar én van je eerste album, Drama & Avontuur, uitgekozen. Kun je wat vertellen over de achtergrond en betekenis? Als eerste het heel mooie ingetogen akoestische liedje Dromen Schilderen.

De spoken uit jouw dromen
Zijn verleden tijd
De schimmen zijn verdwenen
Ze zijn voorbij komen niet meer terug

Dit was de eerste single nadat ik vier jaar geen muziek had uitgebracht. Ik had een telefoongesprek met mijn toenmalige date, die werd geteisterd door nachtmerries en trauma’s. Ik wist toen niet zo goed wat ik moest zeggen, ik kon de juiste woorden daarvoor niet vinden. Ik heb er toen een liedje over geschreven.

Wie zijn wij werkelijk?
Onze zielen verkocht
Draai je mee of draai je door?
Wanneer je de rode cijfers omarmt?
(Rode Cijfers)

Dit was oorspronkelijk een gedicht over de moderne wereld, Generatie X. Het gaat over mijn generatie, over alle complicaties waar we tegen aan lopen in de consumptiemaatschappij. Samen met Corné de Jong, die ik al ken sinds we samen in basisschoolbandje zaten, hebben we maandenlang aan het liedje gewerkt. In de Oude IJsselacademie in Kampen had hij een studio gebouwd en daar is het uiteindelijk een liedje geworden. Ik heb het misschien wel tien keer ingezongen, maar tenslotte bleek de eerste take de beste te zijn. Het is een liedje waar we allebei ontzettend trots op zijn.

WiM: Welkom In Dystopia is een verwijzing naar Welkom In Utopia van Frank Boeijen, lijkt me zo.

We zijn uit de hand gelopen dieren
De aarde slopen en dat weer financieren
De natuur lachend verzwakken
Alles in mooie woorden verpakken
Welkom in Dystopia
Een middelvinger naar de natuur
De wereld redden is veel te duur
De tijd tikt naar ons allerlaatste uur

Het is vanuit een boosheid geschreven, net zoals Frank Boeijen vroeger liedjes schreef en nog steeds schrijft eigenlijk. Maatschappijkritisch. Dit was een knipoog inderdaad naar Welkom In Utopia, maar ik wilde het tegenovergestelde creëren met een moderne, slepende melodielijn, zodat het aan je gevoel gaat knagen. Ik heb het wel eens live proberen te spelen, maar het werkt helaas niet op een akoestische gitaar.

Nog lang niet dood
Een nieuw leven omarmen
Sterker dan
Mooier dan ooit
(Nog Lang Niet Dood)

Dit is een van mijn persoonlijke favorieten. Ik ben hier heel blij mee. Het gaat over levensvreugde, over alles weer ervaren, je volledig laten meeslepen door de euforie, dat er altijd iets is om voor te leven. Ik wilde een liedje schreven dat vooral ook erg hoopvol voor mezelf was. Ik speel het altijd heel graag.

WiM: In je lijst met favoriete artiesten op de Musicmeter website staan naast natuurlijk Frank Boeijen ook progbands zoals Pink Floyd, Marillion en Anathema, maar ook groepen als Radiohead, The Smiths en The National. David Bowie, Bob Dylan en Fleetwood Mac. Muziek speelt dus een grote rol in je leven, maar toch heb je dus nu pas je tweede volwaardige album uitgebracht. Lichtbreuk.
(lacht) Ik weet niet wanneer ik voor het laatst het lijstje heb bijgewerkt. Ik vind ze nog steeds fantastisch hoor, maar vaak hoort muziek bij een bepaalde fase in je leven.

WiM: Waarom heb je ditmaal gekozen voor een gezamenlijk multimediaal poëziepop project, dichtbundel èn CD?
Het was eerst de bedoeling om gewoon een nieuwe plaat te maken. Na Nachtgeluk had ik niet meer de intentie om überhaupt nog een dichtbundel uit te brengen. Het was best een heel somber boek. Toch bleef ik schrijven en toen ontstonden er naast het opnemen van liedjes veel nieuwe gedichten. Ik had nog nooit zo’n project uitgebracht om die twee werelden samen te voegen. Omdat het Lichtbreuk heet, kun je de twee loskoppelen van elkaar om een soort van breuk te krijgen. Ik vond het wel weer mooi om die nieuwe gedichten te delen. Ik treed graag in bibliotheken op, maar als je op een gegeven moment geen nieuwe dichtbundels meer uitbrengt, dan houdt het wel een keer op. Ik wilde ook niet dat Nachtgeluk mijn laatste bundel zou zijn.

WiM: Je hebt wel vaker muziek en poëzie gecombineerd, je Poetry & Musica Tour in 2018 en daarna in 2020 wilde je optreden met de Rock ’n Roll Poetry Tour…
Ja, (lacht) van die laatste heb ik twee shows van kunnen doen… dat was heel zuur. Eerder heb ik met videomakers samengewerkt om voordrachten mooi vorm te geven. Ik zie het ook wel min of meer als mijn taak om poëzie hip te houden. Dus ik zie het wel als een grote uitdaging.

WiM: Je doet het wel allemaal in eigen beheer.
Jazeker. Ik heb ooit wel eens een aanbod gekregen van een groot management, maar dan zat ik er vijf jaar aan vast en moest ik een groot deel van mijn onafhankelijkheid opzeggen. Ze beloofden me een doorbraak, want ze zagen heel veel potentie, maar ik heb het niet gedaan, puur omdat ik het belangrijk vind om zelf de regisseur te blijven. Frank Boeijen adviseerde mij ooit om mijn eigen baas te blijven.

WiM: Het openingscitaat in je nieuwste dichtbundel is uit Time van Pink Floyd:
And you run, and you run to catch up with the sun but it’s sinking Racing around to come up behind you again.

Waarom dit citaat?

Sowieso omdat het een magistraal nummer is. Het gaat heel erg over vergankelijkheid. Je zit de hele tijd te wachten op het moment dat het echt gaat gebeuren, je wacht en je wacht maar, totdat je er achter komt dat het moment al lang achter je ligt. Dat lijkt me verschrikkelijk als ik dat zou moeten meemaken. Dus leef vooral nu, hoe cliché dat ook klinkt. Het is mijn levensmotto, vandaar dat ik ook een tatoeage (het Dark Side Of The Moon symbool) heb laten zetten. Ik vond het mooi om het citaat in het boek te zetten, omdat Lichtbreuk ook gaat over vergankelijkheid.

WiM: Reizen is ook een belangrijk inspiratie voor je in je werk. In je nieuwste bundel noem je naast Zwolle, ook Boekarest, Parijs, Brussel, Hannover, Berlijn, Dresden, Hamburg, Verona, Venetië, Bled, Bohinj, Ljubljana, Oslo, Stockholm, Amsterdam, Maastricht, Tubbergen en Formerum op Terschelling. Wat is er zo mooi en inspirerend aan reizen voor jou? Als dichter en liedjesschrijver.
Eigenlijk alle aspecten die daarbij komen kijken… de romantiek sowieso van het reizen, van hotelkamers, die je dan weer achterlaat op weg naar de volgende, de anonimiteit van die kamers. Het lijkt alsof het in korte tijd is gebeurd, maar het boek is in een periode van drie jaar geschreven. Net vóór corona ben ik bijvoorbeeld in Roemenië geweest en heb ik een reis door Duitsland gemaakt in coronatijd. Het is fijn om op andere plekken te zijn, daar kan ik me heel erg thuis voelen. Je neemt even afstand van alles, het zijn momenten om te reflecteren en dus ook om daarover te schrijven.

WiM: Je vorige album heette Drama & Avontuur, ook de naam van je jubileumtour trouwens. Waarom drama? Waarom avontuur?
Het was sowieso een weergaloos avontuur, waar ik allemaal in verzeild ben geraakt, de plekken waar ik heb opgetreden, de mensen die ik mocht ontmoeten. Het is wel tegen een prijs, omdat je als dichter wel een drang hebt om inspiratie op te zoeken, waarbij een soort van zelfdestructie komt kijken, vooral in de beginjaren. Je gaat veel schrijven juist over veel vervelende dingen die je meemaakt.

Na de verzamelaar De Weg Naar Huis en Drama & Avontuur, is Lichtbreuk zijn meest complete album tot nu toe. 14 liedjes in totaal. Op het eerste gehoor wellicht wat veel, maar na enkele keren luisteren zijn alle nummers volwaardige etappes op de reis die Vincent op dit album maakt. Grotendeels geschreven en opgenomen op Terschelling, begint zijn reis in Belfast, stopt onderweg in Parijs, om zich daarna vooral te laten inspireren door het eilandgevoel.

WiM: Je nieuwe album klinkt krachtiger en overtuigender dan eerdere muziek van je. Laten we tenslotte de nieuwe liedjes eens de revue passeren, te beginnen met Limestone Road. Een heel sterk, ook ritmisch, begin van het album.

Door de mist zie ik de geschiedenis
Eenzaam is de schrijver
De pen vol met bloed
Een oud verhaal zonder afgunst

Dank je wel! Het gaat over de Troubles. Ik was ooit in Belfast en liep regelmatig langs het straatbordje van Limestone Road. Vanuit die lange straat kijk je recht op de werf waar ooit de Titanic gebouwd is. Ik heb een foto gemaakt van het bordje, ik kwam het weer tegen tijdens coronatijd en toen ben ik aan de slag gegaan om er een liedje van te maken. Toen ik het had opgenomen, wist ik meteen dat dit het openingsnummer moest worden.

Wanneer mijn pen het
papier verovert
Weet ik dat het voor
niets is
Voor niets heb ik
alles over
(Tussen Alles en Niets)

Dit is geïnspireerd door de Portugese dichter Fernando Pessoa, die heel goed kon schrijven over de zinloosheid van het bestaan. Heel veel mensen vinden dat heel deprimerend, maar ik vind het juist heel hoopvol, juist doordat het leven in wezen eigenlijk geen zin heeft, dat geeft ongelofelijk veel lucht en ruimte, omdat je er dan voor moet zorgen dat het leven voor jou zin krijgt. Dat is juist heel mooi. Het is een ode aan de vergankelijkheid.

Twijfel de tijd
Wanneer wij samen
Stil durven te vallen
(Twijfel De Tijd)

Ik heb dit nummer op reis geschreven in Bled in Slovenië. Ik had toen een ongelukje gehad met een mountainbike, waardoor ik een tijdje niet zo goed meer kon lopen. Ik kreeg zelfmedelijden, maar ik was op een fantastische plek, Bled is helemaal midden in de natuur, bij een mooi meer. Ik was al een lange tijd op reis, je realiseert je hoe snel de tijd gaat en het liefst wilde ik de tijd natuurlijk stil zetten. In de tekst wilde ik daarmee spelen en mijn eigen werkelijkheid creëren.

Bij jou vergeet ik donkere dagen
In de kamers van jouw hart
Bij jou verliezen mijn tranen
Van jouw lach
Zo waar
Er is geen gevaar
(Geen Gevaar)

Dit gaat eigenlijk gewoon over genegenheid. Ik ben heel erg tevreden over de melodie en de twee gitaarpartijen die elkaar beantwoorden.

Ik keer terug
Naar de kunst
De liefde
De vrijheid
Van een verleden tijd
Ik wijs je de weg kwijt
In Parijs
(Voor Altijd Parijs)

Ik denk altijd dat ik de weg ergens weet, vooral in Parijs. Ik ben er vaak geweest en heb vrienden van mijn rondgeleid, maar op de een of andere manier raak ik ook nog wel eens verdwaald. Er zijn zoveel nauwe straatjes, dus ik vond het wel grappig om dat subtiel erin te verwerken. Het is ook een ode aan een vriendschap. Ik was ooit in 2013 met een van mijn beste vrienden in Parijs, voor de eerste keer in het buitenland zonder je ouders, de vrijheid die je dan ervaart en dat moment met elkaar samen te delen. Ik vond het leuk om daar een liedje over te schrijven.

Begraaf me in je verleden
Al is er geen enkele reden
Om de morgen te stelen in wanhoop
(Over De Duinen)

Dat zijn wel zinnen waar je even over na moet denken… (lacht) Het is een beetje een gek liedje, ook qua instrumentatie, maar het gaat eigenlijk over dat als je met iemand over het strand loopt, je terugblikt op herinneringen samen, op alles wat je de afgelopen tijd hebt meegemaakt en hoe dierbaar die herinneringen voor je zijn. En dat is ook waarom er zo’n lang instrumentaal gedeelte in zit. Het gaat ook een beetje over de onzekerheden die daarbij komen kijken. Het is best onstuimig qua muziek. Ik heb dit liedje op een keyboard geschreven in plaats op mijn gitaar. Het is ook qua songstructuur een heel ander soort nummer.

WiM: Je hebt volgens mij veel meer aandacht besteed aan de opnames dan op het voorgaande album.
Ja, dat klopt. Ik had er bij Drama & Avontuur ook veel tijd in gestoken, het was voor het eerst dat ik bijna mijn gehele plaat zelf produceerde. Nu merkte ik dat er ik wel wat handiger in ben geworden en dat je weet wat je zelf qua geluid ook mooi vindt, dat het méér een geheel wordt.

We hadden ook stille woorden
Vaak niet uitgesproken
Het gevoel zoveel groter
Wanneer je omkijkt
(Aanwezig)

Waar denk jij dat je het over gaat? (lacht) Dat is een goeie vraag! Nou, Frank Boeijen had ooit een liedje gemaakt, toen hij heel jong was – Afwezig (te vinden op zijn duoplaat met Wout Pennings). Het is altijd het favoriete liedje van mijn vader geweest. Ik heb Frank ooit gevraagd of hij dat wilde spelen voor mijn vader en dat heeft hij ook gedaan. Mijn vader werd 60 vorig jaar en ik wilde een speciaal cadeau maken en toen heb ik Aanwezig geschreven. Over de vader-zoon band. Ik vond het wel mooi om daar iets over te schrijven, omdat hij altijd op een goeie manier heel erg aanwezig is.

Het was voorbij het eind
De laatste reis voltooid
(Een Dag Aan Het Strand)

Dat is een heel oud liedje, ik heb het geschreven in 2016. Ik kwam onlangs handgeschreven aantekeningen tegen en ik had het liedje jaren niet meer gespeeld. En ik dacht ineens, dit past heel erg goed op Lichtbreuk. Het gaat over het strand, over mijn kindertijd. Ik heb de tekst iets gewijzigd en opnieuw opgenomen.

Soms moet ik zo hard huilen
Wanneer mensen vechten met wapens van woorden
De verhalen moedwillig vermoorden
Krantenpapieren in verdorde schaamteloosheid
(Waterval)

Het is duidelijk een sociaal bewogen nummer met een vrij expliciete tekst.

Lichaam en geest uit balans
Zo dansen we op ons liefdeslied
(Zomer Op Terschelling)

Ik zat er heel erg over te twijfelen of ik dit nummer als single moest uitbrengen. Ik vond het wel een soort van stijlbreuk. Ik wilde altijd al heel graag een zomerliedje schrijven en ik dacht het is wel lachen als je de single in de winter uitbrengt. Het gaat over de romantiek van een zomer op Terschelling. Ik denk dat iedereen wel dit soort vakantieherinneringen heeft.

Ik wou dat alles kon
De wereld voor even omarmen
Zodat we een weg kunnen maken
Zodat we het verleden laten gaan
Een weg maken naar nergens ergens heen
(Nergens Ergens)

Ik had het geschreven voor een voorstelling van een zangeres uit Deventer, die een programma met mij wilde doen op de Deventer Boekenmarkt. Ze wilde graag dat ik een nieuw liedje schreef over dat alles kon, dat alles mogelijk was. Ik heb de tekst heel bewust heel open en algemeen gehouden.

Ik had het niet verwacht
Daar op het eiland
En de ondergaande zon
(Nog Nooit Zo Mooi Geweest)

Ook weer een liedje geïnspireerd door Terschelling of een vergelijkbaar eiland.

WiM: Het langste en ook meest indrukwekkende liedje op het album is Tekeningen In Het Zand, echt een geweldig nummer. Heel krachtig.
Dankjewel!

Waar ben ik gebleven?
De liefste dromer
Tekeningen in het zand
Van een toekomst
Door de golven verzwolgen

Het gaat over de kwijtgeraakte kinderlijke onschuld, waar je nog naar verlangt, omdat je je als kind natuurlijk niet veel zorgen hoeft te maken. Je wereld is letterlijk je achtertuin. Het gaat ook over de eerste onzekerheden, dus ook voor het eerst gedichten publiceren. Dat je ook verlangt naar hoe je toen was. Het was best moeilijk zingen, maar ik wilde dat het heel oprecht zou klinken, dus ik heb het in één take opgenomen in een huisje van een goeie vriend op Terschelling. Het was best een lange hap adem.

WiM: Het titelnummer is een mooie, creatieve samenvatting van je dichtbundels. Het is overigens niet de eerste keer dat je de titels van je dichtbundels in een liedtekst verwerkt… Langspeelplaat op je vorige album is een ander voorbeeld.

Dromers en dwazen hebben ons verlaten
De sporen van de zon zijn verdwenen
De woorden zijn uit hun huizen gekropen
De regenboogbloemen zijn verdord
En de zichtbare ziel
Doe het boek maar dicht

Ik zat erover te twijfelen om de titels weer te gebruiken, maar ik vond het toch wel weer mooi om terug te blikken op alles en met de titels weer een verhaaltje te maken. Het was de afsluiter eigenlijk van de Drama & Avontuur optredens. Een mooi, klein liedje op het einde. Ik had het geprobeerd op te nemen, maar ik was niet tevreden over het resultaat, dus heb ik mijn broer Richard gevraagd het te produceren. Ik heb het overigens bewust op Terschelling ingezongen, omdat dat de enige juiste plek was om het te doen.

Tot besluit bedanken we Vincent voor de toelichtingen en het interview. Vincent vermeldt nog dat het zijn droom is om ooit nog een theatertour te kunnen maken, compleet met een band en een mooi decor. Vooralsnog is het uiteraard ontzettend lastig om van zijn gedichten en muziek volledig zijn werk te kunnen maken. Momenteel is hij bezig aan een project in Kampen, een muzikaal eerbetoon aan de mensen die vermeld staan op de zogenaamde struikelstenen in de stad. Hij is één van de 26 muzikanten die gevraagd is om deel te nemen. De Lichtbreuk optredens vinden in de loop van de komende maanden plaats in talrijke bibliotheken, dorpshuizen, theaters en op kleine festivals. Naast zijn creatieve werkzaamheden blijft Vincent hoofdzakelijk actief als journalist.

 

Foto 2: Kim van de Meent
Foto 3: Manja Knoop