De Noorse muzikant Daniel Herskedal maakt al jarenlang albums die diep tot de verbeelding spreken. Na het grenzen verplaatsende solo album Call for Winter van begin vorig jaar heeft hij met Harbour nu wederom een glansrijk nieuw album gemaakt. Een album dat tot stand kwam met zijn voorname trio met pianist Eyolf Dale en drummer Helge Andreas Norbakken. Hoog tijd dat we Herskedal weer eens uitgebreid spreken dus.

‘Met terugwerkende kracht kun je Call for Winter als een wel heel vreemde  aankondiging van de pandemie zien eigenlijk’, zo vertelt Herskedal verder. ‘Opgenomen in de bossen tussen Oslo en Trondheim aan de oostkant dichtbij Zweden en geheel op mezelf aangewezen heb ik dat album in twee en halve week opgenomen. Toen, nadat het album was opgenomen en uitgebracht, en vlak voor de pandemie uitbrak ik met mijn kwartet in LanterenVenster in Rotterdam speelde, bleek ik bij thuiskomst symptomen van corona te hebben en moest ik 3 weken in quarantaine’.

‘Dat waren bij elkaar dus wel heel veel weken op mezelf zijn aangewezen (lacht). Ik denk dat dit tevens de start was van het denkproces over Harbour. En naarmate de maanden volgden werd het idee om weer met Eyolf (Dale) en Helge (Norbakken) de studio in te duiken alleen maar duidelijker. Onze eerste samenwerking op Slow Eastbound Train (2015) had naast ons ook de strijkers van de Trontheim Solists, onze tweede samenwerking op The Roc (2017) had aanvulling van viola en cello en bas en Voyage (2019), onze derde plaat samen, was dan weer met viola en oud’.

‘Voor ons nieuwe album wilde ik alleen de dynamiek van ons drieën samen.  En dat dit een goed idee was bleek al snel tijdens onze rehearsals. Normaliter zijn die altijd wat chaotisch omdat ik altijd maar halve composities schrijf en juist wil dat Eyolf en Helga daar muzikaal intuïtief op aansluiten, natuurlijk is dat altijd zoeken. Maar ik merkte al snel dat er ontzettend veel energie in ons allemaal zat, gedreven door een lange periode niet spelen en reizen. Harbour is dus een duidelijk album van dit afgelopen jaar, zonder dat ik het zo ga benoemen en ik ben er echt ontzettend trots op’.

‘Toen ik na de opnamen alles terug luisterde hoorde ik in alles de grote progressie die we persoonlijk en gezamenlijk doorgemaakt hebben. Het spel van Eyolf en Helge inspireert mij altijd weer om alles uit mijn eigen spel te halen en ik merk dat net zo goed andersom. Onze albums samen vertellen altijd een verhaal. Eastbound Train, The Roc en Voyage waren duidelijke reisalbums, zoals de titel van de laatste ook al aangeeft, en Harbour voelt als het album van thuiskomen. Ik denk daarom dat we geen andere muzikanten dan onszelf nodig hadden om dat gevoel over te brengen. Het is ons meest pure werk, misschien zelfs wel echt een album dat alleen door teruggekeerde Noren gemaakt kon worden.’

‘Ook is Harbour gedreven door mijn connectie met de natuur’, zo vervolgt hij. ‘Al mijn muziek wordt gedreven door omgevingen, of dat nu een stad of de natuur, is en ik heb gemerkt dat als je zo gemakkelijk de natuurlijk in kunt trekken om inspiratie te krijgen het wel heel gemakkelijk is daar ook gebruik van te maken. Als ik een paar dagen in de bossen ben vloeit de muziek er als vanzelf uit als ik thuiskom. Inspiratie hebben is bij mij zo geen issue. Als we straks zijn uitgepraat duik ik samen met mijn vriendin de auto in om weer naar het noordwesten te rijden. Zij is, naast muzikante, ook rendierherder en eens in het jaar komen de dieren op weides boven in de bergen bij elkaar, dat is dan het moment om de jongen te merken. Dat is dan een activiteit van een aantal dagen’.

‘Omdat mijn vriendin op dit moment in verwachting is kan zij niet al het zware werk dat ze normaal doet nu doen dus ga ik mee om te helpen. Dat houdt dan bijvoorbeeld in dat ik met de lasso aan de gang moet om de dieren te vangen en naar ons toe te brengen. Wel iets heel anders dan met mijn tuba op het podium staan dus (lacht), maar je zult ook begrijpen dat ik na een paar dagen in de natuur met alle geluiden en rust die daarbij horen dan met bakken vol inspiratie weer thuiskom. De machtige natuur van Noorwegen en de ongelooflijke diversiteit daarin zijn de constante inspiratiestroom’.

‘Sinds we een jaar geleden naar het meer noordelijk gelegen Trondheim verhuisden is er ook veel veranderd. Het is geen heel grote stad  maar wel de derde stad van Noorwegen en met een grote culturele scene, dus veel theaters en podia. Ook door de regering van Noorwegen met iets meer geld voor cultuur toebedeeld. Een flink inspirerende stad om in te wonen dus met heel veel mensen die in de cultuur, in al haar diversiteit, aan het werk zijn.’

‘Afgelopen zomer heb ik bijna alle bands waar ik zijdelings bij betrokken was vrijwel afgezegd omdat ik me volledig wil focussen op mijn trio en kwartet. De afgelopen jaren reisde ik ongeveer 200 dagen van het jaar over de wereld om mijn muziek te laten horen’, zo vertelt Herskedal als we hem vragen wat voor veranderingen de pandemie voor hem betekend hebben. ‘Begin vorig jaar waren we zo blij dat we op het punt stonden echt de hele wereld nu over te kunnen reizen en dat viel in één keer helemaal weg. Gelukkig kwamen er steeds weer nieuwe opdrachten en die hebben me financieel overeind gehouden’.

‘Door het maken van Call for Winter hebben vele documentaire- en filmmakers mijn muziek ontdekt en dan bedoel ik die specifieke sound die op dat album te horen is. Dus puur de muziek van mij, mijn tuba en bas trompet en alle effecten die ik hem gebruikt om die specifieke sound te verkrijgen. Ver weg van die dikke muzikale Hollywood producties vonden ze bij mij die intiemere sound die ze graag ook in hun films en documentaires willen. Zelf noemen ze die sound vaak puur, atmosferisch en verstild en muziek die heel goed bij wat tragere filmbeelden hoort’.

‘Hoe ze het ook noemen, ik krijg er nu steeds meer opdrachten door en ze geven me de vrijheid die ik nodig heb me verder muzikaal te kunnen ontwikkelen. Het is een verrassende en onverwachte mogelijkheid die me dus nu geboden wordt. Natuurlijk had ik naast mijn diverse bands ook al bepaalde muzikale opdrachten (commisions) die ik op locatie kon doen en die me ook de hele wereld overbrachten. Wij Noren zijn echt gewend veel te reizen en afstanden zijn ons niet vreemd. Een paar uur in de auto vinden we niet erg om ergens naartoe te gaan maar we pakken ook gemakkelijker het vliegtuig’.

‘Vooral als je muzikant bent en door heel het land en nog groter, Scandinavië, moet reizen pakken wij ook vaak het vliegtuig. Geen groot vliegtuig maar zo’n 25 personen vlieger. Zelfs zo’n afstand als die van Trondheim naar Oslo, zo’n acht en half uur met de auto over wegen die maar kringelen door de bossen, is het gemakkelijker te vliegen. Binnen 20 minuten ben je dan op de plaats van bestemming’.

‘Vanwege mijn interessante nieuwe opdrachten en het meer thuis moeten werken om dat allemaal voor elkaar te krijgen heb ik het rond de wereld reizen dus moeten afschalen. Met mijn veranderende thuissituatie komt dat natuurlijk ook best even goed uit. En verder gaan we zien wat er zal gaan gebeuren. Begin vorig jaar zag alles er zo anders uit en er stond zoveel op stapel dat het me ook veel tijd heeft gegeven over alles goed na te denken. Voor nu pak in het muziek schrijven voor films, documentaires en ook theater met twee handen aan, ook omdat het zo motiverend en muzikaal ontdekkend is, maar als het podiumgevoel  weer aanwakkert kan dat zo weer veranderen. Maar maak je geen zorgen daarover, natuurlijk kom ik terug spelen in Nederland en België. Wat daar eindigde moet zeker een goed vervolg gaan krijgen.’