Moteh Parrott: Natuurlijk!
Het valt tegenwoordig niet mee om als jonge, onafhankelijk opererende, singer-songwriter op te vallen te midden van het groot aantal releases. Maar de bijzondere naam van onze Schotse zanger springt in ieder geval wel meteen in het oog. Moteh Parrott. Zijn fraaie debuut The Stones Are Merely Sleeping is de afgelopen weken een enorme groeibriljant gebleken. De zeer smaakvolle gearrangeerde indiefolk bleek op het eerste gehoor al zeer de moeite waard, maar werd bij herhaaldelijke beluistering steeds mooier en beter. Mede door de sterke en poëtische teksten kreeg het album een diepere laag, die het ver boven het gemiddelde deed uitstijgen. Zijn debuut is een voortreffelijk visitekaartje van een uitzonderlijk muzikaal talent.
Redenen genoeg om hem te interviewen. Over zijn schitterende album, over de achtergronden en inspiraties achter zijn muziek en teksten, over zijn leven als onafhankelijke muzikant en over zijn Afrikaanse roots.
“Ik ben geboren in Kameroen in 1989. Mijn ouders werkten destijds in het beheer van het regenwoud. Bij mijn geboorte kreeg ik een ongebruikelijke voornaam, Mnkongmoteh, kortweg Moteh. Ongebruikelijk vooral als je later opgroeit in Schotland. Mijn ouders werkten samen met de plaatselijke bevolking in Kameroen, dichtbij de Oku vulkaan, om ze te helpen het regenwoud te beschermen in plaats van het te vernietigen en te zoeken naar alternatieve manieren om het land te bewerken en in hun levensonderhoud te voorzien. Toen mijn moeder in verwachting van mij was, zag ze regelmatig een slang die bij het huis kwam. Ze waarschuwde vervolgens een dorpshoofd, omdat ze bang was dat de slang iemand zou bijten. Die antwoordde dat de slang niet gedood mocht worden, omdat het de geest bevatte van Mnkongmoteh, de stichter van de plaatselijke Oku stam. Het verhaal gaat dat toen hij stierf, hij in het regenwoud begraven wilde worden. De stam besloot hem echter in een tempel te begraven. De volgende dag bleek het graf geopend en zag men een slangenspoor richting het regenwoud. Toen ze het spoor volgden, vonden ze een dode slang. Aangezien mijn moeder een slang had gezien toen ze in verwachting was, kwamen de vrouwen van de dorpshoofden na mijn geboorte naar het ziekenhuis en zeiden dat mijn naam Mnkongmoteh moest zijn.
Ik was vrij jong toen mijn ouders teruggingen, in eerste instantie naar Engeland. Ik heb helaas geen actieve herinnering aan Kameroen, maar ik zou best een keer terug willen gaan, maar ik weet niet of het nu wel veilig is.
Het werk dat mijn ouders deden in het natuurbeheer heeft een grote invloed op mij gehad. Toen we terugkwamen, woonden we eerst dichtbij Shrewsbury. ’s Nachts konden mijn ouders daar de stadslichten van Birmingham aan de horizon zien en ik herinner me als jongetje dat ze zeiden daarom ver buiten de bewoonde wereld te willen wonen. Zo kwamen we uiteindelijk op diverse Schotse eilanden terecht en groeiden we op in the middle of nowhere, dichtbij Loch Muir, omgeven door alleen natuur waar we als kinderen de vrijheid hadden om alles te verkennen. En door deze landelijke opvoeding, compleet met eigen groenten en kippen, heb ik ontzettend veel geleerd, ondanks dat – of misschien wel doordat – we niet eens televisie hadden. Natuur en natuurbeheer hebben als vanzelfsprekend een weerslag gekregen in mijn teksten.
In Seven Generations bijvoorbeeld komen de volgende regels voor:
If we could but take our own advice, lay down our guns and halt pipelines. / Our time is now, so don’t think twice, all our drops from oceans could save life.
Ik heb het geschreven als een chant bij een mars of een demonstratie. Leden van Extinction Rebellion zingen mee in het refrein van dit liedje. Misschien dat ik iets meer betrokken zou willen zijn, maar mijn prioriteit is toch eerst en vooral muzikaal.
Undertow heb ik geschreven in de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2016, om me uit te spreken tegen de vernietiging van de meest biodiverse ecosystemen in de wereld. Het is natuurlijk onduidelijk of het schrijven van een liedje helpt, maar het was in ieder geval een manier om mijn gevoelens en die van vele anderen hierover uit te drukken.
And so is your soul – A part of the whole – Or apart from it all? – And do you know hope – Or have we no hope?
Ik ben van mening dat alles met elkaar verbonden is. De mens en de natuur staan niet los van elkaar. Daarom is een grote overlap tussen veel van mijn liedjes waar het de onderwerpen betreft. Je kunt niet over één ding praten, zonder het te verbinden met andere zaken. Ik vind het heel lastig om te zeggen waar een individueel liedje over gaat, omdat het zoveel raakvlakken voor mij heeft. Het gaat vaak eerder over de tijd en de plaats waar ik het geschreven heb.
Het schrijven van liedjes is voor mij volstrekt eerlijk en altijd persoonlijk om zo een connectie met andere mensen te maken. Er zijn verschillende recente nummers die mij heel dierbaar zijn, die ik nog niet heb opgenomen, maar zeker op het volgende album komen. Zo is er Make Peace With Yourself, geschreven na de dood van mijn moeder, en 10 Years On over mijn broer Laurence, die tragisch verdronk in een rivier.
Voor mij heeft muziek absoluut een helende kracht. Daarom speelt het een cruciale rol in mijn leven, zowel wat muziek als teksten betreft. Als tiener ontdekte ik dat als ik ergens een gitaar mee naartoe nam, mijn sociale angsten verdwenen. Het was de ultieme manier om mijn mentale issues kwijt te kunnen en zo ontwikkelde ik ook het schrijven van teksten. Zeker nadat mijn broer was overleden, was het maken van muziek dè manier om te overleven. Creativiteit is een toekomst voor mij. Creëren is groeien in iets moois. Je kunt in therapie gaan om te dealen met je verdriet, maar voor mij gaat creativiteit echt een stap verder. Het stelt je in staat om je mentale gevoelens om te zetten in wat kan uitgroeien tot iets mystieks: muziek.
Ik begon gitaar te spelen op school toen ik 12 jaar was. Die herinnering is echt fantastisch en daarom is muziekonderwijs zo ontzettend belangrijk. Voor de meeste kinderen die buiten het onderwijs niet of nauwelijks met muziek in aanraking komen, is kunst in het algemeen essentieel in het lesprogramma. Het gaf mij een cursus voor het leven en het ontdekken van de gitaar en het aanleren van een paar akkoorden legde een belangrijke basis. Het was een fantastische tijd eigenlijk, misschien zie ik het te rooskleurig, maar het was vóór de smartphones en ik heb de indruk dat er méér op instrumenten werd gespeeld, dat er méér interesse was om in bands te spelen. Zodra ik vier akkoorden op een gitaar kon spelen, zat ik in een band, waarin mijn broertje de drums speelde. En daarna heb ik in allerlei bandjes gespeeld.
Toen mijn broer in 2009 stierf, ben ik naar het conservatorium gegaan, het Music College in Guildford. Daar ben ik een band begonnen, Red Kites. En tussen 2011 en 2015 hebben we muziek gemaakt. Ik heb heel veel nummers geschreven over mijn broer en om mijn verdriet te verwerken. Moth To The Flame is één van de nummers uit die tijd. Toen de band uit elkaar ging, ben ik naar de Highlands gegaan. Ik voelde me nogal alleen en verloren, omdat ik emotioneel en muzikaal alles in die band had gestopt. Totdat ik Kathy en Marc ontmoette in Ness. Hun band Revere was ook net uit elkaar gegaan’.
‘De moeder van Kathy, die een van mijn docenten Engels was op school, bracht ons samen en stelde voor dat Kathy en ik muziek zouden maken. En als vanzelfsprekend kwam Marc, haar man, erbij. Ik was erg gelukkig, want het zijn geweldige muzikanten, Kathy op cello en Marc op de drums. Tussen 2016 en 2018 zijn we geregeld de studio in gegaan en in 2019 kwam natuurlijk de lockdown en daarna is mijn moeder overleden. Eerder dit jaar had ik een operatie aan mijn pols, wat ook nog voor vertraging zorgde. Dus uiteindelijk heeft het zo’n tien jaar geduurd, maar de opnames zelf waren maar een paar weken.
Onafhankelijk artiest zijn heeft zowel voor- als nadelen. Ik heb gemerkt dat ik alles zelf moet doen, alsof ik in mijn eentje een eigen bedrijfje moet runnen. Van nature ben ik geen zakenman, ik ben meer aangetrokken tot het creatieve proces. Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om je online te profileren. Zelf hou ik er niet zo van om constant online te zijn, maar ik realiseer me wel dat er allerlei kansen zijn om ze tot je voordeel te benutten. Het zou mooi zijn om wat meer structuur aan te brengen en ondersteuning van een manager of een platenlabel te krijgen. Het is best lastig om op te vallen, omdat sowieso al veel geweldige muziek beschikbaar is. Aan de andere kant kan er natuurlijk nooit genoeg geweldige muziek zijn! Mensen hebben altijd behoefte aan nieuwe muziek. Iedereen heeft tegenwoordig toegang tot al die muziekplatforms. Luisteraars èn muzikanten. En dat is uiteraard goed, maar het maakt het wel ontzettend druk en lawaaierig. Er zijn heel erg getalenteerde muzikanten, die ook erg goed kunnen dealen met sociale media’.
‘Er zijn er helaas ook een heleboel, die zich goed kunnen presenteren op sociale media, maar muzikaal niet de moeite waard zijn. Het is best moeilijk om op te vallen, maar voor mij is het eigenlijk vooral belangrijk om mensen te bereiken en te raken op een emotioneel niveau, omdat ik heel veel van mezelf in de muziek en de teksten heb gestopt. Ik beschouw het allesbehalve als een mislukking als ik geen groot publiek bereik. Mijn droomsituatie is om een kleinschalige tournee te boeken, te ontspannen, wetende dat er mensen zijn die naar mijn muziek willen luisteren, al zijn het er maar dertig. In Schotland is er een heel prettige en aangename muziekgemeenschap, ik krijg best veel support en we hebben al veel goeie optredens gehad. In het verleden was het best lastig en in mijn achterhoofd blijft altijd die angst dat er niemand komt opdagen’.
‘Waar ik erg in geïnteresseerd ben is om te touren in verafgelegen locaties, vooral hier in Schotland zijn er heel toffe plekken in de Highlands of op de eilanden om op te treden. Het is een ideale manier om met de plaatselijke bevolking in contact te komen. Ze komen graag naar optredens, zelfs al kennen ze de muzikanten niet. Waar ik het meeste plezier aan beleef is om mensen face-to-face te ontmoeten, bij een optreden. Waar ik geen tijd voor heb, is om in contact te komen met een onzichtbaar online publiek. Er ligt teveel nadruk op getallen op sociale media. Voor mij gaat het om echte connectie. Muziek is verbinding.
Voor het album wilde ik het beste naar boven halen en daarom heb ik besloten om met een producer te werken, Paul Savage. Ondanks het feit dat ik zelf een thuisstudio heb en ondanks het feit dat Marc bijvoorbeeld een sound engineer is, is er iets magisch om in een professionele studio opnames te maken, een studio waar je een ruimte hebt die echt waanzinnig
natuurlijk klinkt, waar je geen dingen hoeft toe te voegen. Iets wat je een thuisstudio onmogelijk kunt nabootsen. Bovendien is het opwindend en inspirerend om in een professionele ruimte op te nemen. Met mijn oude band kregen we via via de kans om in de Rockfield Studios in Wales op te nemen. Daar heb ik de smaak te pakken gekregen. Een week voordat we met Paul Savage de studio in gingen, was Steve Albini er geweest. Hij had Paul de drum pre-sets en de microfoons laten zien, die hij voor Nirvana had gebruikt. Het was een geweldige ervaring om met die pre-sets werken. De drums klinken daarom denk ik zo goed op mijn album. Recentelijk had Paul ook met Admiral Fallow gewerkt, een alternatieve Schotse folkpoprock band. Ik hou van hun werk, dus dat was ook één van de redenen om met Paul in zee te gaan.
Voor het album heb ik een waanzinnige groep muzikanten om me heen verzameld. Uiteraard Kathy en Marc, maar ook iemand als Ryan Young die een fantastische folk reel speelt op het einde van Chorus Of The Birds en mensen als Rachel Sermanni en Nicky Murray, die zelf fantastische artiesten zijn. Nicky heeft ook een nieuw album uit dit jaar, How Long, dat ik erg goed vind. Folk zoals John Martyn, Bob Dylan en Joni Mitchell met soul en jazz invloeden. Hij heeft een ongelofelijke stem en klinkt als een 80-jarige man die zijn hele leven lang gerookt heeft. En dan met een vet Glaswegian accent. Nicky heb ik gevraagd om op twee nummers, The Day The Den Burned Down en Still, de teksten voor te dragen. Ik had het eerst zelf geprobeerd, maar dat werkte absoluut niet. Ik dacht, waarom doe ik het eigenlijk zelf, als Nicky één telefoontje verwijderd is.
Oplettende luisteraars hebben waarschijnlijk gezien dat de eerste track op mijn album Syd Barret heet en dat de titel verkeerd gespeld is, want zijn naam eindigt natuurlijk op een dubbele t. Ik heb het eerst nog naamloze nummer opgenomen via een zogenaamde copycat machine met een analoge tape delay. Toen ik op een gegeven moment met het apparaat aan het spelen was en het laatste akkoord wegebde, hoorde je op alleen nog het geluid van de tape zelf dat ronddraaide, zoals de windgeluiden die je hoort tussen de tracks van bijvoorbeeld Dark Side Of The Moon van Pink Floyd. Paul was verbaasd en draaide het apparaat om en onderop stond de naam Syd Barret, verkeerd gespeld, met een adres in Londen. Dus òf dit is de oude copycat machine van Syd zelf òf van opportunist die doet alsof het van Syd is. Het grappige is gewoon dat het geluid van de tape mij deed denken aan Pink Floyd, zonder dat ik wist dat de naam van Syd onderop stond. Het was een ongelofelijk toeval eigenlijk en het zou raar zijn geweest om de track niet Syd Barret te noemen. Opzettelijk fout gespeld!
Momenteel heb ik geen plannen om op te treden buiten Schotland. Eerst ga ik met een paar schoolvrienden van vroeger een tijdje door Amerika reizen. Maar in de toekomst zou ik graag wat optredens in Europa willen doen. We hebben nu een Schotse tour geboekt voor april 2025. Maar ik hou me zeer aanbevolen om vóór die tijd op te treden in Nederland.
Het album heeft al wat airplay gekregen op BBC Radio Scotland en verschillende andere kleine radio stations. Dankzij de crowdfunding campagne op Kickstarter, zijn er heel veel mensen die het album op vinyl en CD hebben aangeschaft, dus dat is geweldig. Uiteraard hoop ik dat het album door mond-tot-mond reclame wat aandacht krijgt. Maar aangezien het mijn eerste release is, is het best moeilijk om het album gerecenseerd te krijgen. Maar mijn vreemde naam kan ook zo zijn voordelen hebben.”
We bedanken Moteh voor het fijne en interessante gesprek.
Moteh Parrott. Een naam om in de gaten te houden. Wij verheugen ons al op toekomstige muziek van deze sympathieke Schotse zanger. Voor het moment is het volop genieten van The Stones Are Merely Sleeping. Nogmaals van harte aanbevolen!!
So as you grow, would you take me with you? – My map the lines of your hands – because home never felt nearer – this my heart understands.
