×

Interview

23 maart 2018

Malina Moye is haar eigen superheld

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Delta Music

Deze week verschijnt het album Bad As I Wanna Be van Malina Moye. Het is een album waarop ze laveert tussen (classic) rock, pop en tal van andere stijlen, maar wat vooral opvalt vanwege de perfecte timing. Juist in de periode dat vrouwen in de entertainmentwereld hun plek opeisen, is Bad As I Wanna Be een stevig statement.

malinamoye01WiM: In mijn eigen muziekbeleving heb ik er volgens mij nooit bij stilgestaan of een man of vrouw bepaalde muziek maakte en welke kleur die persoon had. Goede muziek is goede muziek. Kennelijk ben ik in een minderheid?
“Ja en nee, het heeft alles met perspectief te maken. Ik merk dat muziekliefhebbers doorgaans ook echt gaan voor de muziek. Die weten instinctief ‘dit vond ik te gek’ of ‘hier kan ik niet zo veel mee’. Prima! Muziek is emotie, dat raakt je of dat raakt je niet en inderdaad, dan doen ras, kleur, geslacht en wie wat speelt er niet toe. Maar als je product het verkopen… is het anders. Markeringmensen willen weten ‘ben je nu rock, soul, pop, funk of wat anders?’ Ze willen weten in welk hokje ze me moeten plaatsen. Ik ben een donkere vrouw, die linkshandig rockgitaar speelt. Dan word je al snel het ‘vrouwelijke Jimi Hendrix’-hoekje in geschoven. Voor wat het waard is. Wellicht halen ze Prince of Lenny Kravitz er bij, omdat die toevallig ook donker zijn en gitaar spelen. Als je muzikaal dan weer te ver afwijkt, snappen ze het niet meer en ben je – volgens die mensen – niet te verkopen. Zelf vermoed ik dat het met controle te maken heeft. Als je jezelf bent en daarmee op een gegeven moment op eigen kracht relatief succesvol bent, vorm je een bedreiging voor de gevestigde orde.”

WiM: Toch is het iets wat niet te stoppen is. Onafhankelijke artiesten kiezen hun eigen koers en zelfs de grote artiesten hebben hun labels steeds minder nodig.
“Precies, vroeger hoorde je altijd dat je een ‘major’ platenmaatschappij moest hebben om echt door te kunnen breken, dat is allang niet meer zo. Iedereen kan relatief gemakkelijk opnemen en albums op Spotify en iTunes zetten. Het aan de man brengen is wel een tweede overigens, maar de controle is weg. Je ziet dat zeker de partijen die in het verleden machtig waren, daar heel zenuwachtig van worden.”

WiM: En dus helemaal als je een Afro-Amerikaanse vrouw bent?
“De huidskleur doet er in feite niet toe, al helpt het niet mee. Het feit dat een vrouw zelfstandig haar pad kiest, lijkt nog altijd de grootste bedreiging. Niet alleen in de muziek, maar ook in film, of in het bedrijfsleven. Ik kom uit een muzikaal nest. Ik groeide op met muzikanten die continu over de vloer kwamen, mannen en vrouwen, blank en zwart. Mijn vader was bassist en zijn band speelde regelmatig met Larry Graham, mijn moeder zong en drumde. We waren een familieband, ik wist niet beter dan dat het hele gewoon was dat iedereen muziek met elkaar maakte. Overdag zat ik op school, ’s avonds en in het weekend speelden we in de clubs. Dat was voor mij mijn échte school.”

WiM: Je vader op bas en moeder op drums… ben jij gitaar gaan spelen omdat de familieband nog geen gitarist had?
“Nee, ik vond het zelfs een rotinstrument. Toen ik zeven jaar oud was kreeg ik een oude gitaar van mijn vader, die probeerde om mij rechtshandig te laten spelen. Terwijl ik linkshandig ben. Pas twee jaar later viel het kwartje toen ik de gitaar oppakte en deze omgekeerd begon te bespelen. Mijn vader snapte er niks van. Het aanvankelijk leren spelen van akkoorden viel ook niet mee, omdat alles precies omgekeerd moest. ‘Jimi Hendrix speelde linkshandig, maar zelfs hij had de snaren in de juiste volgorde’, verzuchtte hij. Maar ik volhardde en vond mijn stijl. Aanvankelijk door funk te spelen, dat is waar mijn vader vandaan kwam en hij leerde me hoe het binnen die stroming belangrijk is om juist bepaalde noten niet te spelen. Toen ik dat eenmaal onder de knie had, voelde ik me vrij om elke stroming aan te durven.”

WiM: Jaren geleden speelde je jouw tot nu toe enige Nederlandse show op Bospop. We zijn nu bijna zeven jaar verder, wat is de belangrijkste ontwikkeling die je in die tijd hebt gemaakt?
“Die show was eerlijk gezegd al een belangrijke ontwikkeling, daar het de eerste keer was dat ik onbevooroordeeld op geslacht of afkomst op een rockfestival ben geboekt. We speelden toen de latere single K-yotic al in pure rockversie, later werd dat met Bootsy Collins op bas iets meer funky en nu is het de afsluiter op mijn nieuwe album. Je kan dus letterlijk een lijn trekken van Bospop 2011 tot waar ik nu sta en ik hoop dat ik op alle fronten ben gegroeid. Als performer, als componist, als muzikant en vooral ook als mens.”

malinamoye03WiM: Waar zit dat laatste in?
“Ik wil niet zeggen dat ik harder ben geworden, eerder duidelijker. Zeker als vrouw moet je durven zeggen ‘nee, dit doe ik niet’. Serieus, het is in deze maatschappij nog vaak zo dat je verzoeken krijgt waar je niet achter staat en dat men het door wil drukken omdat ze denken ‘wij bepalen hoe het werkt en dat vrouwtje heeft zich maar te plooien’. Het heeft bij mij lang geduurd er ik door had dat zulke dingen niet gevraagd zouden worden aan een Prince of een Lenny Kravitz. Niet dat ik muzikaal op en zelfde level zit, nog lang niet. Maar er ging wel een knop om. Je zou Lenny Kravitz toch ook niet vragen om dit of dat te doen? Of Eric Clapton? Of noem maar op… Waarom mij wel? Waarom wordt mijn artistieke visie minder serieus genomen dan die van een man?”

WiM: Waarin toont zich die artistieke visie vooral?
“In muzikale structuren die op papier niet zouden moeten werken, maar waarvan ik zeker weet dat het wel werkt. Het nummer Betta>U is een goed voorbeeld. Het heeft een vibe van Joan Jett meets Queen en de open E stemming geeft het een old school bluesgeluid mee. Maar de coupletten hebben met hun Def Leppard-achtige gitaren weer een classic rockgeluid. Dat contrast werd me door iedereen afgeraden, maar in mijn hoofd hoorde ik dat het kon werken en dat doet het ook.”

WiM: Waarmee we weer bij het thema van het album komen. De overkoepelende boodschap komt op mij over als ‘dit ben ik, je hebt het er mee te doen’.
“Tegelijk gaat het niet alleen over mij. De boodschap aan de luisteraar is ‘celebrate yourself’, laat niemand je intimideren en vertellen dat je minderwaardig bent. Of dat je niet aan hun verwachtingen voldoet. Zolang je zelf oprecht het gevoel hebt dat je iets moet doen, hoe goed of hoe slecht je er ook in bent, ga ervoor. En andersom, laat je niet leiden door de verwachtingen van een ander. Mijn album is een muzikale ratjetoe, dat weet ik ook wel. Liefhebbers van funk vinden het te hard rocken, rockers vinden het te poppy, anderen vinden mijn geluid niet ‘zwart’ genoeg. Zou ik aan al die wensen moeten gaan voldoen, was het mijn album niet meer. Terwijl wel mijn naam op de hoes staat.”

WiM: Je zou ook kunnen concluderen dat je enorm koppig bent…
“Hahaha, ik draaf door. Maar het komt wel ergens vandaan. Mijn ouders hebben me opgevoed met het idee at als ik mezelf niet vertegenwoordigd voel, ik naar voren moet stappen om mezelf te vertegenwoordigen. As je wil dat mensen je horen, zorg dat je er staat. Tegelijk is me jarenlang gezegd ‘doe dit, doe dat’ en het gebeurt nog steeds. Dat is inherent na de industrie waarin ik werk. Maar ik heb letterlijk mijn gitaar als wapen, daarmee heb ik een streep in het zand gezet. Mijn podium outfit is mijn harnas, mijn superheldenpak. Tot hier en niet verder. ‘Enough’, zoals je in het gelijknamige nummer kunt horen…”

WiM: Je album komt uit op je eigen label, je bent heel duidelijk over je muzikale wensen en ambities, betekent dit dat jouw wil wet is?
“Uiteraard sta ik open voor goede ideeën en ben ik niet rigide. Maar ik heb wel een visie, een doel waar ik naartoe werk. Daarbij is iedereen welkom, maar ik blijf de kapitein op het schip. Er is een prachtige quote van Diana Ross. Ze zei ‘mensen vinden me een bitch, alleen maar omdat ik een hoge standaard heb’. Ik geloof in inspiratie, in het uitwisselen van energie. Waarom zou ik me tot een lager niveau verlagen en daar genoegen mee nemen, als ik ook mensen kan motiveren en hen beter kan laten presteren dan ze zelf voor mogelijk hielden? Ik weet zeker dat er mensen zijn die mij door deze houding een bitch vinden, waar een man die exact hetzelfde zou eisen van de mensen met wie hij werkt ‘perfectionist’ genoemd zou worden. Dat vind ik het gekke. Het is 2018, waarom worden vrouwen nog steeds anders behandeld? En waarom gaan zo veel vrouwen er nog steeds in mee?”

WiM: Enige tijd geleden nam een vrouwelijke radio-dj hier in Nederland afscheid en zij droeg actief dezelfde boodschap uit. Op haar laatste werkdag heeft men op 3FM allen maar vrouwelijke artiesten gedraaid. De grote grap is dat vrijwel geen enkele luisteraar het door had.
“Kijk, dat bedoel ik. Het is van een stuitende arrogantie om te denken dat vrouwelijke artiesten minder geliefd zouden zijn of dat men liever naar mannenstemmen luistert. Het gaat om goede muziek, wie het ook maakt.”

WiM: Nu ga ik wellicht heel kort door de bocht, maar zijn mannen niet van nature meer met muziek bezig? Niet alleen als muzikant, maar in de volledige breedte?
“Een tijdje geleden sprak ik voor het eerst een vrouwelijke boeker, daarvan zijn er ook maar weinig. Die had een heel andere kijk op mijn muziek dan haar mannelijke collega’s. Dat was heel verfrissend. Vrouwen houden echt net zo veel van muziek als mannen, als je dat bedoelt… maar wel anders.”

WiM: Ik bedoel meer dat ‘wij mannen’ er meer in opgaan, meer willen weten en dus wellicht ook vaker een instrument op zullen pakken of ‘iets’ in de muziekbranche gaan doen.
“Ik denk dat het juist gebeurt omdat ze meer kansen krijgen om hun eigen stempel te drukken.”

WiM: Een praktisch voorbeeld dan, hoe veel vrouwelijke journalisten heb je vandaag – of tijdens je promotierondje door Europa – al gesproken?
“Wow… daar zeg je wat… Geen enkele?”

WiM: Ik wil absoluut niet voor alle mannen spreken, maar ik weet dat ik zelf ben gaan schrijven uit een obsessie om dieper in muziek te kunnen duiken. Ik zie in dit werkveld van nature vrij weinig vrouwelijke collega’s. Niet omdat ze niet welkom zijn, maar ik heb toch ook het idee dat vrouwen – kort door de bocht – liever over andere dingen schrijven. Misschien geldt dat ook wel voor het daadwerkelijk maken van muziek.
“Dat zou heel goed kunnen natuurlijk. Toch ga ik er wel een punt van maken bij mijn publiciteitsmedewerkers dat ik waar mogelijk in ieder land waar ik kom óók vrouwelijke journalisten te spreken krijg. Het gaat om gelijkheid. De hele #metoo-discussie leek aanvankelijk gefocust op seksueel grensoverschrijdend gedrag, maar heeft zich gelukkig in de breedte ontwikkeld. Het is 2018, het gaat over gelijke salarissen, over gelijke kansen, over gelijke rechten. Jarenlang heb was ik onzeker als men me een ‘bitch’ liet voelen als ik voor mijn rechten opkwam. Inmiddels weet ik dat ik niet gek ben.”

WiM: Je bent heel uitgesproken, op het felle af. Maar je teksten op Bad As I Wanna Be zijn tegelijkertijd eerder motiverend dan een echte aanklacht.
“Omdat je met alleen maar klagen niets opschiet. Ik hoop mensen ook echt te kunnen inspireren. Wees je eigen superheld en juich anderen toe die dat ook doen. Iedereen heeft véél meer in zich dan ze voor mogelijk houden. Ik hoop mensen te pushen om het beste uit zichzelf te halen. Als iemand in je weg staat of je naar beneden probeert te halen, ga daar boven staan, zorg dat die mensen geen onderdeel meer zijn van je leven. Er is al genoeg ellende op de wereld, probeer een licht voor anderen te zijn. Al doet iedereen dat, worden anderen een licht voor jou.”

WiM: Het naar beneden halen of klein houden van anderen, is wel een beetje menselijke natuur, vind je niet? Al is het maar uit zelfbescherming.
“Ieder mens is uniek, ieder heeft zijn eigen ding waarin ze excelleren. De mensheid zou bij zichzelf te rade moeten gaan. Geen enkele andere persoon is namelijk een bedreiging, we zijn sterker mét elkaar als je iedereen de ruimte geeft zijn eigen kracht te vinden. Vergelijk het met een superheldenteam als de Justice League. Superman kan vliegen, Batman is hyperintelligent, Wonder Woman is een godin… Ze hebben allemaal hun specifieke kracht en hebben die volledig onder de knie. Zet hen bij elkaar en ze worden meer dan de som der delen. Zo zou de volledige maatschappij moeten zijn. Doe waar je goed in bent en inspireer mensen om ook hun eigen kracht te optimaliseren. Ban iedereen uit je omgeving die alleen maar lichtjes uit wil doen.”

malinamoye02WiM: Jij bent heel volhardend in wat je doet en wat je uitdraagt. Waarom zijn anderen dat minder, denk je?
“Het zal in me zitten. Ik was een tijdje terug op een schoolreünie en toen vertelde een oud-klasgenootje dat ik in de derde klas al enorm fanatiek was. Altijd maar oefenen en bij anderen die er minder serieus in stonden en gewoon vrijblijvend wilden spelen aandringen op ‘het moet beter’. In mijn herinnering was het niet zo erg, in haar herinnering was ik meedogenloos. Hahaha! Het zal ook aan mijn opvoeding hebben gelegen. Veel mensen zitten vast in een baan waar ze geen passie voor hebben, om de hypotheek te betalen van een huis waar ze niet willen wonen. Vaak omdat ze aan verwachtingen van ouders of mensen om hen heen proberen te voldoen. ‘Mijn ouders hebben deze opleiding betaald, dus ik wil hen niet teleurstellen…’ of ‘mijn vrienden hebben allemaal deze auto, dus ik moet er ook eentje hebben…’ Laat het naleven van verwachtingen los. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik moest doen waar ik blij van werd.”

WiM: Toch even advocaat van de duivel spelen, je ouders zijn muzikanten. Ben je echt niet als kind begonnen met spelen om hun goedkeuring te krijgen?
“Nee, sterker nog, ik wou alleen maar meer spelen dan zij. Mijn moeder heeft het muzikantenbestaan zelfs afgeraden. Ze zei ‘het is een hard leven, vaak zonder eten, huis of werk. 99 procent van hen die het proberen halen het niet’. Het kon – en kan – me niet schelen. Dit is wat ik moet doen.”

WiM: Op je website staat overigens vol trots dat je bent genoemd als een van de best geklede vrouwen op de Grammy Awards. Nu verbaast het me al jaren dat op zo’n evenement kleding belangrijker lijkt dan de muziek, maar vind jij het gezien je standpunten niet nog veel vervelender?
“Ben je gek!? Ik vind het fantastisch. Ik ben het met je eens dat het jammer is dat de Grammy Awards niet volledig om muziek draaien. Maar de tijden zijn veranderd. Er is geen muzikant die nog van albumverkoop alleen kan rondkomen. Als muzikant moet je jezelf als merk profileren en tot op zekere hoogte het spel meespelen om je muziek zo authentiek mogelijk te kunnen houden. Adèle, Justin Timberlake, Beyoncé, ze zijn allemaal meer dan alleen muzikant. Die kant zal ik ook op moeten, wil ik een lange en vooral waarachtige carrière hebben. Daarnaast had ik het net over de mensen die een lichtje schijnen. De Justice League. Kledingontwerpers hebben net zo veel passie voor hun werk en zijn daar net zo serieus mee bezig als ik met mijn muziek. Haar- en make-up artiesten ook. Die mensen verdienen ook een voetstuk. Op de Grammy’s gaat het er wellicht ook vaak niet genoeg over, maar muziek opent weldegelijk de deur om al die creatieve disciplines bijeen te laten komen. Je haalt op zo’n avond het beste uit elkaar.”

WiM: Ik zie jou best een artiest worden die mainstream kan zijn, tegelijk ben je daarvoor wellicht ook iets te eigengereid en te ‘edgy’. Wat is je einddoel?
“Ik werk in een industrie die volledig is veranderd en nog steeds niet goed kan overzien wat er nu eigenlijk is gebeurd. Ik hoop dat ik bij kan dragen aan een eerlijker en meer democratische muziekindustrie. Daarnaast wil ik mijn eigen muzikale universum creëren. Als je in de muziekgeschiedenis kijkt, zijn het altijd de mensen die zich niet gek lieten maken en die soms tegen alle logica in volledig hun eigen creatieve koers hebben gevaren die uiteindelijk de iconen werden. Michael, Prince, Madonna, Green Day… Op dat level zit ik nog lang niet. Het heeft tijd nodig, maar die heb ik. Zodat ‘Malina’ daar in de toekomst ook tussen kan staan.”