×

Interview

24 augustus 2022

KOKOROKO: “We willen thuiskomen in onze muziek.”

Geschreven door: Jordi De Beule

Met hun debuutplaat onder de arm (eindelijk!), touren de acht van KOKOROKO deze zomer weer volop door Europa met hun aanstekelijke mix van afrobeat, highlife, jazz, funk,… Kortom, alles wat hen doet denken aan thuis. In aanloop naar hun passages bij Annabel en Into the Great Wide Open legden wij oprichters Sheila Maurice-Grey en Onome Edgeworth enkele prangende vragen voor in de backstage van Pukkelpop.

WiM: Het gebeurt niet elke dag dat ik mensen interview met een wereldhit. In 2018 kwam Abusey Junction uit en KOKOROKO nam meteen een ongelooflijke vlucht. Jullie bleven maar touren, de sterren en awards vlogen jullie om de oren. Het was vast geweldig, maar misschien ook wat veel ineens? Hoe gingen jullie als jonge band om met deze situatie en de verwachtingen die er bij komen kijken?
Sheila: (grinnikt) Ik denk niet dat we er echt mee zijn omgegaan. Het was een verrassing voor ons allemaal, weet je, en we namen het een beetje zoals het kwam. Ik herinner me wel nog de dag dat we zagen dat onze video een miljoen views had (de teller staat intussen op 50 miljoen, nvdr) en dat we echt niet goed wisten wat er gebeurde.
Onome: Maar ik denk niet dat we het zo serieus namen. We zagen die views gewoon stijgen en zeiden dan af en toe tegen mekaar: o kijk, we zitten al aan zoveel views. Maar we waren dat jaar non-stop aan het touren en in die rush hadden we gewoon geen tijd om daar bij stil te staan. Pas toen we weer thuis waren, konden we terugblikken en toen kwam wel het besef dat er iets speciaals gebeurd was.
Sheila: Maar we hadden nog maar 4 nummers uit, he. Het was waanzinnig wat ons overkwam. We hebben er hard voor gewerkt, maar dat wil niet zeggen dat je sowieso deze respons krijgt. Je kan zoiets enkel waarderen en er proberen het beste van te maken.

WiM: Dus als ik het goed begrijp, legde dit geen druk op jullie terwijl jullie werkten aan jullie eerste LP: Could We Be More.
Sheila: O jawel!
Onome: Voor jou wel?
Sheila: Zeker. Anders was die plaat veel vroeger uit gekomen.
Onome: Dat is ook waar… Ik vond het wel fijn om te weten dat we zeker een publiek hadden. Maar ja, daar komt misschien wel druk bij. De grootste uitdaging was toch om de energie van onze concerten te vertalen naar een plaat. Hoe leggen we dat gevoel vast?
Sheila: En vroeger schreven we een nummer en speelden we dat meteen tijdens ons volgende concert. Maar nu waren we continu op tournee en bleef er geen tijd over om te schrijven. Zonder de lockdown…
Onome: Hadden we nu nog geen album, haha.

WiM: Hoe gingen jullie dan te werk?
Onome: We hadden een studio geboekt voor een aantal dagen en iedereen kwam toe met ideeën die ze in hun hoekje hadden uitgewerkt. Die hebben we dan samen overlopen en bepaalde nummers konden we zo opnemen, andere hebben we uit mekaar gehaald en weer in mekaar gezet.
Sheila: Als plastisch chirurgen, haha.
Onome: Ieder lied was heel anders, maar het belangrijkste was om alle stemmen uit de band te laten horen en ze samen te brengen in een collectief werk.

WiM: Jullie lijken nieuw terrein te verkennen op Could We Be More. In de eerste vier tellen hoor ik Curtis Mayfield, verder zijn de synths veel prominenter dan vroeger, ik hoor ook wat Motown,… Hoe kwam de sound van de plaat tot stand?
Sheila: Voor we gingen schrijven, zaten we samen en hebben we gebrainstormd over het verhaal dat we wilden vertellen. Hoewel ons hart bij afrobeat en highlife ligt, wilden we in de eerste plaats ons eigen verhaal vertellen. Tijdens dat gesprek vlogen woorden als “psychedelisch” en “funk” en andere genres in het rond. Alle muziek waar we mee opgroeiden in feite. Daarom hoor je ook zoveel werelden voorbijkomen.

WiM: Een album is iets anders dan een live concert. Ik heb de indruk dat jullie zich hebben uitgeleefd met de interludes.
Onome: (glimlacht) Man! Toen we praatten over onze favoriete albums, dan hadden die blijkbaar allemaal interludes. Je hebt bijvoorbeeld oude hiphopalbums met korte stukjes comedy tussendoor…
Sheila: O ja, daar ben ik gek op.
Onome: Missy Elliott had ook geweldige interludes. Ik herinner me een album van haar waar een interlude mijn lievelingsnummer was! Die kleine momenten zetten je als als luisteraar in een plek, ze verbinden het album en vertellen mee het verhaal.
Sheila: Ze kwamen er wel pas op het einde bij, als het laatste puzzelstukje dat miste. Ik vroeg me af of het album zou aanvoelen als een eenheid en toen kwamen we met die interludes.  Zij maakten het af.

WiM: Eén van de nummers heet Dide O. In het tedere Home lijkt ik die woorden weer te horen. Wat betekenen ze?
Sheila: De inspiratie voor Dide O kwam van een nostalgisch verhaal van één van de bandleden. Toen hij klein was en achterin de auto in slaap was gevallen, zei zijn moeder telkens als ze thuis aankwamen zachtjes: “Dide o.” Wat zoveel betekent als “wakker worden”. Dat zalige gevoel van wakker worden in de auto bij je thuis, die moederliefde, dat wilden we brengen in een lied. In het algemeen wilden we op deze plaat graag thuiskomen in onze muziek.

WiM: Onome, ik las in een interview dat je er van droomt om de volgende plaat op te nemen in West-Afrika.
Onome: Onze producer zou dat ook heel graag willen. Ergens dichtbij de zee. Nu namen we alles op in Eastbourne en daar zit je ook aan de zee, maar het zou leuk zijn om ergens te zitten waar je ook effectief in het water wil springen, waar het warm is, waar er lekker eten is…
Sheila: Verse vis!
Onome: Dat zou onze muziek alleen maar ten goede komen. Dus ja, we gaan dat snel in orde brengen.
Sheila: Misschien wel nog niet voor ons volgende album…
Onome: (lacht) We zullen zien…

WiM: Traden jullie al eens op in Afrika?
Onome: In Tunesië, maar nog niet in Sub-Saharaans Afrika.
Sheila: Wel een keer in Gambia, he. Maar we speelden toen niet als KOKOROKO.
Onome: Dat is waar. Het is trouwens daar dat we Abusey Junction hebben geschreven.

WiM: Deel van jullie missie is om bepaalde legacies te eren en in leven te houden. Die van Fela Kuti is daar zeker één van. Kruisten jullie op één van jullie tours wel eens het pad met Femi of Seun Kuti?
Sheila: (lacht) O ja, we zijn hen al een paar keer tegen het lijf gelopen. Ze moedigen ons aan maar ze tikken ons ook vaak op de vingers, hoor. “Je spreekt KOKOROKO verkeerd uit.” “Wat jullie spelen is geen afrobeat.” En dat apprecieer ik ook. We brengen inderdaad een ode aan die muziek, maar we willen dit doen vanuit ons Londens standpunt. Je moet ons er ook in horen.  

WiM: In jullie sets zitten tegenwoordig ook covers. Wat zijn van die favorieten die jullie wel eens bovenhalen?
Onome: Oei, vraag me geen titels… Let Me love You van Bunny Mac. Wat nog?
Sheila: See the Light van Earth, Wind and Fire… Euhm… No Condition!
Onome: No Condition is Permanent van Marijata, inderdaad. Gewoon allemaal muziek uit Afrika, de UK, de US, die een bepaalde, warme sound heeft – een sound die ons nog elke dag inspireert. O Sheila, zullen we vanavond zamrock spelen?
Sheila: Wel, het is in feite tijd om te gaan soundchecken. Bedankt, he!

Jullie bedankt en nog een fijne tour!