Nachtvogel is het debuutalbum van Marion Vervoort. Het is een album in haar eigen dialect en Marion volgt op het album nadrukkelijk haar eigen muzikale weg. Ze maakte het album in samenwerking met de begaafde pianist Egbert Derix, bepaald geen onbekende voor Written In Music. De weg naar het maken van het album, de achtergrond van het album, zingen in het dialect, de samenwerking met Egbert, Marions muzikale pad, daar wilden we graag nader met Marion over in gesprek gaan. Dit is deel 1 van een driedelig interview. Dinsdag volgt het tweede deel, volgende week vrijdag het derde deel.

WiM: Je weet met je debuutalbum te raken. Dat wordt al snel bij beluistering duidelijk. Hoe ben je erin geslaagd om dat met je eerste album voor elkaar te brengen? Ik zing al lang, heel lang, maar ik maakte nog geen eigen muziek. In een kamertje met piano achter het huis begon ik met schrijven, na een crowdfunding actie vorig jaar. Eigen muziek maken, dat wilde ik heel graag. En in samenwerking met Egbert Derix die me begeleidde bij dat maakproces, zetten we samen stappen. Hij voegde toe, maar liet juist ook veel ruimte voor motieven en stukken van mijn hand. In het samen beluisteren van de muziek kwamen, van ideeën van hem, van mij, werd het wat het is geworden. Voor mij geldt wel dat ik dat niet met iedereen zou kunnen doen. Ik had en heb met Egbert een klik en dat hoor je terug.

WiM: Dat maakt je muziek ook wel heel authentiek. Hoe kom je dan tot het schrijven van je muziek? Eerst de muziek, eerst de teksten? Dat is niet per se heel eenduidig, juist wel heel verschillend. Als je luistert naar een vroege versie van Stille Vlinder, dan ontplooit zich het nummer net zoals het komt. Ik voeg de twee samen en soms is de muziek er eerder, soms de teksten. Het is geheel afhankelijk van hoe het in mij opborrelt. In de sessies met Egbert diepten we muziek en zanglijnen samen uit.

We luisteren naar enkele opnames van Marion op haar dictafoon én je hoort hoe de nummers zich gevormd hebben. Zanglijnen van Marion, woorden van Marion, muziek van Marion, muziek van Egbert én stukjes van de interactie met Egbert. De muziek in wording. Mooi dat Marion dit inkijkje deelt. De energie spat van de opnames af.

WiM: Je hebt in 2021 de keuze gemaakt om de muziek zó centraal te stellen en ook voor een eigen album te gaan. Wat maakte dat je toen de kogel door de kerk kon laten gaan? Je kunt aan de teksten wel horen dat het geen feestmuziek is, mijn teksten gaan ergens over. Ik heb het niet altijd makkelijk gehad en genoeg momenten gekend waarin ik niet lekker in mijn vel zat en nadacht over zingeving, over het leven. En voor mij kwam er gewoon een moment dat ik me realiseerde dat ik in dat stramien door kon gaan, eigenlijk een negatieve spiraal of dat ik de koe bij de horens kon vatten en gaan voor het verlangen dat van binnen zit. En die stap heb ik gezet. Gewoon, gaan en kijken waar het uit zou komen. De coronaperiode, waarin alles tot stilstand kwam, heeft me daar ook zeker bij gestimuleerd: de spiegel dat we maar één leven hebben. Niet wachten, niet prakkiseren. Natuurlijk, het was voor de mensen die het rechtstreeks raakte knap beroerd, maar die rust, om het maar zo te zeggen, prikkelde mij wel.

WiM: Je had wel het gevoel dat het moment er ook was om deze stap te zetten? Ik had zeker het vertrouwen dat ik het qua stem zou kunnen, maar dat is iets anders dan er voor gaan en je eigen teksten en muziek voor het voetlicht brengen. Daarbij was er eerst altijd de vraag wat ik dan zou doen en of ik het dan wel goed zou doen. Wat zouden mensen nu wel niet verwachten? Wat moet je dan doen? Dus maakte ik geen keuzes en zong ik covers. Dat is heel veilig. Iedereen rijpt op zijn eigen moment en voor de een is dat vroeger, voor de ander is dat later. En nu is er gewoon dit album, in het dialect en dit is wie ik ben. Natuurlijk heb ik ook nog wel eens nagedacht over vroegere keuzes wat betreft de muziek, maar daar wilde ik niet in blijven hangen. Terugblikken en daarin blijven hangen of te zeer twijfelen over de toekomst, dat gaat je ook niet verder brengen. Je hebt alleen maar het hier en nu.

WiM: Hoe hebben de paden van Egbert en jij elkaar gekruist? In 2018 werd ik gevraagd om het volkslied van Horst te komen zingen bij de inauguratie van de nieuwe burgemeester. Daar dacht ik over na en toen bedacht ik me dat dat dan wel zou moeten met de beste pianist van Horst en toen heb ik Egbert gevraagd. Die avond hebben we lang met elkaar gesproken en aan het einde van dat jaar was ik gast van Egbert bij het laatste Cambrinus-concert. Zo ontstond wel een mooie vriendschap waarbij ik ook weer meewerkte aan zijn album. Het is mooi om te ervaren hoe mijn creativiteit aan het borrelen is gegaan door die samenwerking. En dus ook met andere mensen, zoals bijvoorbeeld Geert van den Munckhof. Zo mooi dat dat allemaal al een resultaat is van juist deze stap. Ik kan daar zo vol van zijn. Het is fijn om vertrouwen en steun te krijgen van mensen die je daarbij verder kunnen helpen. Mijn partner staat er daarnaast ook achter, al is hij zelf niet actief in de muziek; hij heeft me er altijd al in gesteund.

 

WiM: Je werkte ook samen met mensen die hij al kende, zoals Norbert Leurs van het Searing kwartet? Ja, ik had met de crowdfunding wel al een basis gelegd voor de opnames en Egbert vond wel dat het album, zeker om te slagen, ook goede muzikanten verdiende. Daarin ben ik afgegaan op het advies van Egbert. En het waren heel fijne muzikanten om mee samen te werken. Of dat nu om de drummer gaat, de saxofonist, de celliste: zeer geslaagd. Met fraaie arrangementen voor strijkers van Egbert en die opnamen, dat stond ook binnen een dag. Om het zo mee te maken, de opnameperiodes, hoe inspirerend ik het nu ook vond, het was bijna zonde dat het voorbij was. En al had ik eerder wel eens wat opgenomen; dit was anders, mooier. Vooral ook een erg mooi moment met de strijkers, wat ik heel bijzonder vond, waar ik zo van zat te genieten dat het me ook emotioneel maakte: zo mooi, zo intens genietend.

Deel 2 van dit driedelig interview met Marion Vervoort volgt aanstaande dinsdag.