Bertolf: “Her Majesty raakte een gevoelige snaar”
Na de uiterst succesvolle theatervoorstelling rond de Crosby, Stills, Nash & Young-klassieker Déjà Vu, keert gelegenheidsformatie Her Majesty terug de theaters in met de voorstelling Marrakesh Express. “We hebben onvermoed een gevoelige snaar geraakt”, aldus Bertolf Lentink, een van de drijvende krachten achter Her Majesty. “De vorige theatertournee werd zo goed ontvangen en er zijn nog zo veel mooie liedjes te vinden in het oeuvre van Crosby, Stills, Nash & Young – zowel als groep als de individuele artiesten – dat we daarmee een tweede voorstelling vullen.”
Her Majesty in de eerste incarnatie bestond – naast Bertolf op zang en gitaar – uit Gertjan van der Weerd (toetsen, slaggitaar), Bauke Bakker (drums) en Dirk Schreuders (basgitaar). In die bezetting werd de theatershow Back To Abbey Road opgevoerd. Hierin stond het album van The Beatles centraal waarop ook het lollige niemendalletje staat waaraan ze hun bandnaam ontlenen. De ritmesectie is intact gebleven, Diederik Nomden is op gitaar toetsen en zang bij de band gekomen en voormalig Daryll Ann-boegbeeld Jelle Paulusma is ‘de Neil Young van de band’. “Hij klinkt écht als Neil Young soms, het is gewoon eng”, zo lacht Bertolf. “We hebben een sterke band, waarmee we – en at is voor het werk van Crosby, Stills, Nash & Young heel belangrijk – ook goed bij elkaar kleurende stemmen hebben. Als je dit werk gaat spelen, moeten de koortjes gewoon kloppen.”
WiM: Wanneer hadden jullie door dat een tour met werk van Crosby, Stills, Nash & Young succesvol zou kunnen zijn?
“We zijn er nooit aan begonnen om er het succes mee te behalen dat we nu hebben. We hebben allemaal onze eigen carrières en bezigheden. Na de tour met werk van The Beatles gingen we eens nadenken wat we nog meer leuk zouden vinden om tussen onze andere werkzaamheden door te doen. Met Jelle erbij kwamen we op Crosby, Stills, Nash & Young. Dat was een gok, want in onze beleving zijn die wel bekend, maar niet super beroemd met materiaal dat echt iedereen kent. We konden daarmee een leuk toertje van 30 shows doen. Dat vonden we al heel wat. Er was een item op RTV Utrecht en de kaartverkoop begon lekker te lopen. Toen kwamen we met Her Majesty in De Wereld Draait Door. De impact daarvan hadden we echt niet kunnen voorzien. Al tijdens de uitzending lag de volledige site plat, de vraag bleek veel groter dan het aantal geboekte shows. Het was raak!”
WiM: Waar zit die gevoelige snaar, denk je?
“Déjà Vu is zo’n album dat vrijwel iedereen wel in de kast blijkt te hebben. Ook al zie je de populariteit van et werk wat minder terug in bijvoorbeeld de Top 2000. Dat maakt dat we een grote groep vijftigplussers bedienen die het album toen het uitkwam hebben gekocht, maar ook de generatie daar onder, die de liedjes hebben gehoord omdat hun ouders ze draaiden. Dat leverde zelfs echte fans op, recent sprak ik iemand die de tour elf keer heeft bezocht. Heel bijzonder!”
WiM: In de eerste CSNY-voorstelling hebben jullie die albumklassieker centraal gesteld, aangevuld met divers ander werk. Hoe gaan jullie inhoudelijk met Marrakesh Express te werk?
“Marrakesh Express is een albumtrack de echter wel een gevoel symboliseert dat we willen uitstralen. Het is een reis langs wat wij de meest relevante nummers van David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash en Neil Young vinden. Tijdens de vorige tournee is er juist vanwege de focus nog zo veel moois blijven liggen. Dat pakken we nu op Heel ruw ligt de focus op het Crosby, Stills & Nash-album, After The Gold Rush en Harvest van Neil Young, Manassas van Stephen Stills, Songs For Beginners van Graham Nash en If I Could Only Remember My Name van David Crosby, maar ook her en der wat vergeten pareltjes als Southbound Train van het David Crosby & Graham Nash-album. Een beetje zoals het live-album 4 Way Street ook alle carrières van de bandleden ineen schuift. Het criterium dat we onszelf hebben gesteld is dat het nummers moeten zijn die ergens voor staan, maar je moet voor het bredere verhaal soms ook keuzes maken omdat de carrière van Neil Young soms zo haaks stond op die van de andere drie.”
WiM: Wat heet, maar de andere drie kibbelden uiteindelijk ook wat af onderling…
“De focus van deze voorstelling ligt heel ruw op de periode dat ze nog wel met elkaar door een deur konden, eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Daarna wordt het muzikaal ook wat minder interessant als je het mij vraagt. Ze stonden toen ook al voor enorme zalen, hun ego’s en hun rock ’n roll levensstijlen werden belangrijker dan de liedjes. Dat zag je zelfs bij latere reünies, het werd nooit meer zo magisch als in die korte periode waarin alles wat ze deden leek te kloppen. Wij willen het als band om de magie van de liedjes laten draaien.”
WiM: Wat me direct doet afvragen hoe de verhoudingen onderling in Her Majesty zijn, jullie hebben tenslotte ook elk je eigen carrières en belangen. Zoals Crosby, Stills, Nash & Young die ook hadden.
“Hahah, nou heel rock ’n roll is het bij ons niet. En we vechten elkaar ook de tent al niet uit. Volgens mij is het met Crosby, Stills, Nash & Young nu écht klaar. Vaak werden hun ruzies wat opgeblazen omdat het publicitair uitkwam. Voor Oor hebben Jelle en ik Graham Nash geïnterviewd en dat proefden we wel uit zijn antwoorden. Ondertussen lijkt bij hen echter de bom echt ontploft en misschien is dat voor hun muzikale erfenis ook maar beter. Bij ons in de band is verstandhouding overigens prima, ook omdat we heel goed weten waar we mee bezig zijn en wat onze doelen zijn. Ons doel is met Her Majesty om deze schatkamer aan prachtliedjes zo goed mogelijk te spelen en de bezoekers een mooie avond te bezorgen. Ons doel is niet om onszelf in een hoek te verven en vooral bekend te staan als ‘die coverband’. Dat betekent ook dat we op tijd moeten stoppen, daar zijn we het allemaal over eens.”
WiM: Kan ik dan concluderen dat dit jullie laatste tournee wordt?
“Dat durf ik niet zo stellig te zeggen. Na de initiële theatertour kunnen we – en het ziet er naar uit dat dit ook wel gaat gebeuren – bij een grote vraag naar kaarten nog een reprise doen. Ook is het concept van Her Majesty breed toepasbaar, dus er zou best nog wel eens iets anders kunnen gebeuren met ander materiaal. Dit is echter wel de laatste tour met het werk van Crosby, Stills, Nash & Young. Daar doelde ik vooral op, we willen niet voor eeuwig met dat materiaal geassocieerd worden, hoe leuk het ook is om het te spelen.”
WiM: In een muziekwereld die steeds meer op nostalgie lijkt te draaien, zou mij dat financieel wel verleidelijk lijken.
“Dat kan het als je in je levensonderhoud moet voorzien met muziek ook zeker zijn. Wij hebben echter allemaal nog ambities met eigen werk en dit is voor ons allemaal een uitstapje. Een heel leuk uitstapje waar we veel van genieten, maar geen hoofdcarrière. Er zijn echter ook genoeg bands die fulltime met werk van anderen op tournee zijn en dat snap ik goed. Er is een grote behoefte aan.”
WiM: Hoe komt dat, denk je?
“Het heeft ongetwijfeld meerdere oorzaken. De generatie babyboomers is op een punt in hun leven aanbeland dat ze het fijn vinden om in het theater te genieten van muziek waar ze nostalgische gevoelens bij hebben. Die generatie is minder snel geneigd naar iets nieuws te luisteren, even heel erg gechargeerd. Een andere onderliggende oorzaak zal ook de staat waarin de wereld nu verkeert zijn. Het is allemaal complex, de wereld lijkt op het randje van en derde wereldoorlog te staan, dan grijp je terug op tijden dat het leven makkelijker was.”
WiM: Toch, eind jaren zestig, begin jaren zeventig stond de wereld ook in de fik. De Vietnamoorlog, Zwarte September, het conflict in Ierland…
“Maar de oplossing leek simpeler. De boodschap ‘peace and love’ spreekt nog steeds tot de verbeelding. Er was meer hoop in die dagen, of tenminste, zo herinneren we dat. Dat gevoel roept de muziek uit die periode nog steeds op.”
WiM: Is er iets wat je als artiest en componist hebt geleerd door intensief met dit materiaal bezig te zijn?
“Zeker, het loslaten van structuren. Men musiceerde heel vrij en in die vrijheid ontstonden heel toffe muzikale vormen. Je bent als muzikant heel snel geneigd om in een vast stramien intro-coupletje-refrein et cetera te werken. Dat is voor iedereen makkelijk, de luisteraar weet wat er komt, al spelen ze het op de radio weten ze hoe ze het aan moeten kondigen. Het is heel verleidelijk om als componist continu te willen pleasen. Maar neem nu eens een nummer als Wooden Ships. Een echte klassieker die wars is van die vaste structuur. Technisch gezien kan dat nummer helemaal niet als ‘liedje’. Maar het werkt wel! Ik werk momenteel ook aan en nieuw eigen album en dat soort invloeden neem ik zeker wel mee, merk ik.”
WiM: Wanneer kunnen we dat nieuwe album verwachten?
“Ik ben nu nog in het schrijfproces, dus daar durf ik nog geen uitspraak over te doen. Het komende seizoen staat nog goeddeels in het teken van Her Majesty, maar dat geeft me ook de ruimte om op de dagen dat we niet spelen te werken aan nieuw materiaal. Pas als de tour klaar is, zal de focus waarschijnlijk pas op het opnemen van mijn vijfde solo-album komen te liggen. Dus ‘ergens in de komende twee jaar’ lijkt me voor nu het meest veilige antwoord.”
Try outs voor Marrakesh Express – A tribute to Crosby, Stills, Nash & Young starten 16 november. De première van de voorstelling is 27 november in de Kleine Komedie in Amsterdam. Volledige speellijst: www.hermajesty.nl