×

Interview

21 maart 2022

Hart voor muziek, hart vol beleving: Steve Rothery over An Hour Before It’s Dark

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Label: Ear Music

Je besluit als band je nieuwe album uit te brengen in 2022, een jaar dat zich in zijn eerste kwartaal al onderscheidt van andere jaren. Waar het vorige album, F.E.A.R., uitkwam rondom de besluitvorming over Brexit en een onwillekeurige beschrijvende waarde in zich leek te dragen, raakt An Hour Before It’s Dark het huidige tijdsgewricht. Een blik op corona en de effecten, een plek in ons leven, klimaatverandering en wat daaraan te doen is. Of niet. En meer. Teksten die raken, teksten die de band al langer tekenen. Betrokkenheid, de wereld gaat niet aan de band voorbij. En dat blijkt al vanaf de opener van het album. We kregen de gelegenheid om zowel met Ian Mosley als met Steve Rothery te spreken. Afgelopen woensdag konden jullie het interview met Ian Mosley hier lezen. Nu is het woord aan Steve Rothery, de gitarist van de band.

WiM: We spreken elkaar op een historische dag, vandaag is het de dag dat Rusland Oekraïne binnenvalt. Dat is toch echt wel een alles veranderende actie met impact voor iedereen. Geen idee waar het toe kan leiden. Het leek misschien er eerst wel op dat Poetin alleen maar garanties wilde hebben dat Oekraïne niet tot de NAVO zou toetreden, maar het ziet er naar uit dat hij een agenda heeft en uitgaat van agressie ogenschijnlijk zonder veel acht te slaan op mogelijke consequenties. En dat is best beangstigend. We weten immers niet waar dit naar kan leiden.

WiM: We zitten nu nog even voor de release van het album. Dat komt over een week, op 4 maart uit. Hoe zit je er zelf nu bij? Ik kan niet wachten op de release. Ik ben erg benieuwd naar wat de fans er van vinden. Als je naar onze beleving er van kijkt, we hebben iets gemaakt dat vijf maanden klaar is. We zijn er echt trots op.  Ik sta echt te trappelen, uit te kijken naar de dag van de release en ik ben erg benieuwd naar de reacties.

WiM: Jullie hebben als eerste nummer van het album Be Hard On Yourself (BHOY) vrij gegeven. Hoe moeilijk was die keuze? We konden er, vonden wij, uit drie nummers kiezen. Dat waren, naast BHOY, Reprogram The Gene en Murder Machines. Welke van die moest het dan worden? Als je erover gaat nadenken, dan hebben we het ons niet makkelijk gemaakt. Eigenlijk hebben we gekozen voor de moeilijkste als eerste. Het nummer heeft steeds wisselende gitaarpartijen, het hele nummer door en dat vroeg nogal wat van mij, maar ja, uiteindelijk moeten we toch het hele album oefenen als we het willen gaan spelen. De reacties op de live uitvoeringen van BHOY tijdens de afgelopen tour waren prima, dus dat was een mooie kennismaking met het album.

WiM: Jullie spelen zowel energiek en ontspannen op dit album. Dit zou zomaar een van de allerbeste albums van Marillion kunnen zijn. Misschien wel het allerbeste. Dank je wel! We hebben de ideeën gepakt waar we echt met elkaar helemaal achter stonden. Er waren geen punten waar we een afwijkend mening over naar voren kwam. Ja, het gegeven dat we weer met elkaar konden spelen, daar zat, in weerwil van die hele coronaperiode, zoveel lol in, dat is echt iets dat ons wel bond in die tijd.

Mike Hunter (producer) is voor ons degene die de combinaties maakt van de stukken die we aanleveren. Het jammen is steeds de basis en we komen dan bij die stukken terug en dan kan het gerust zijn dat we meerdere invalshoeken gebruiken vóór we bij de uiteindelijke keuze uitkomen. Al die variaties op thema’s, al onze probeersels, die slaat Mike op en die heeft hij gebruikt voor het album. Als je er naar gaat kijken, dan is het album erg rijk geworden qua geluid. Instrumentatie is nooit zomaar instrumentatie: er gebeurt heel veel. Daar is ook heel veel aandacht in gaan zitten.

Het is en blijft moeilijk om zelf met enige afstand naar je werk te kijken. Ik ben er zelf erg trots op. We doen hier toch dingen die we nog niet eerder hebben gedaan. Zo’n match als die met Choir Noir, die is toch wel heel erg bijzonder. Of je nu luistert naar The Crow And The Nightingale of naar Care, dan deden we met bijvoorbeeld The Great Escape (van Brave) wel iets dat vaag en in de buurt kwam, maar dit is echt een heel andere dimensie. Zeker als je de tekst van het laatste deel van Care erbij neemt. Dat is intens en erg emotioneel.

WiM: Dat kun je ook wel horen. Er gebeurt zoveel in de nummers. Tegelijkertijd, het album heeft echt een heel fijne flow, geen echte breuken tussen de verschillende delen. We werken met power chords op het album, dat hebben we niet vaak gedaan en met de toetsenarrangementen, ja, dat geeft het echt wel een heel ander karakter, er zit gewoon rock ’n roll in. We wilden echt hier wel een knaller van een album van maken. Het moest zeker zo goed zijn als FEAR, dat nummers daar zeker ook op zouden kunnen passen, maar het ging er echt om dat we weten dat we er niet verschrikkelijk veel meer gaan maken. Dan wil je ook gewoon het beste eruit halen.

Er was geen echt plan om hier met veel tempowisselingen te werken. Het is gewoon zoals de nummers zich ontwikkelden. Als je nu ook de nummers hoort als we ze live spelen, dan komen ze er ook nog wat sneller uit. Dat gaan we straks live dus ook meemaken tijdens de weekends. In die zin was FEAR ook echt wel anders. FEAR moest het hebben van zijn arrangementen, van zijn teksten. Ik heb zelf het idee dat dit album meer kanten heeft.

Wat je zegt over de overgangen, dat is echt wel iets waar Mike Hunter de credits voor dient te krijgen. Hij heeft zich daar echt over gebogen en gehoord waar delen beter konden, of aansluiting tussen nummers beter kon werken. We hoorden het uiteindelijke resultaat pas enige tijd na onze eigen bijdragen. En ja, het was een mooie verrassing de eerste keer dat we alles als geheel hoorden.

WiM: Wat kun je zeggen over de solo’s van jouw hand? Je moet het zo voor je zien dat de basistracks er al zijn, zang, toetsen, noem maar op. En dan doe ik mijn best om iets toe te voegen met melodie, met een eigen karakter, ik doe misschien zes takes met daarbij vooral proberen af te wijken van gebaande paden. Het moet voor mij iets toevoegen, daar zoek ik naar. Maar het voegt pas wat toe bij het geheel. Je zou je misschien kunnen bedenken dat ik de solo van The Crow And The Nightingale inspeelde na het horen van het nummer met het koor. Maar zover was het echt niet. Alleen maar een kale track. Ik ben er erg trots op, maar dat geldt voor het hele album. En ja, we verwachten dat we dat album gaan spelen op de zaterdag van de komende weekends.

WiM: Welke verrassingen kwamen jullie nog tegen tijdens het opnemen van dit album?  Nou ja, als je het mij vraagt, dan denk ik dat het wel bijzonder was dat we nu zo ontzettend op één lijn zaten. Daar draagt een producer normaal gesproken ook aan bij, maar dat hoefde nu niet eens. Dat ging nu echt zo ontzettend makkelijk. We waren allemaal erg dankbaar dat we weer samen mochten spelen én dat was echt wel heel erg prettig. De energie voelde gewoon goed. Ja, de teksten zijn misschien wel donker, maar je voelt ook de energie van het album.

WiM: Je staat er nu zelf een stuk fitter voor dan voor corona. In welke zin heeft dat ook bijgedragen aan je beleving van de energie tijdens het opnameproces? Ik denk dat het me wellicht wel meer energie en meer positiviteit heeft gegeven. 2019 was voor mij een goed jaar, zowel met Marillion als met mijn eigen band. En dat gevoel had ik ook wel in 2020 en toen kwam corona. Ik pakte het goed op, maar ik kreeg wel een terugslag in 2021. Juist op het moment dat de vaccins konden werken, kwam de Delta-variant naar voren en dat deed me echt geen goed. Gelukkig heb ik de draad wel weer opgepakt en kan ik nu weer aan mijn gezondheid werken. Fijn ook dat het andere mensen heeft geïnspireerd om aan hun gezondheid te werken. Het blijft altijd zorg om op je eten te letten, denk aan suiker, chocolade, minder vlees én uiteindelijk ook minder alcohol. Ga er bewust mee om en stuur erop aan dat je jezelf eens een keer iets bijzonders gunt, laat dat niet iets doorlopends zijn.

WiM: Hoe kwamen jullie op het spoor van Choir Noir? Tim Sidwell, had met hen kennis gemaakt via zijn werk voor Bring Me The Horizon en toen hij met ons met de documentaire voor dit album bezig was in de Real World Studio’s vertelde hij erover. Mike is gaan luisteren en hij vond het zeer passend. Ja, als je dan hoort wat het eindresultaat is bij Care, dan is dat werkelijk fantastisch. Ik had niet verwacht dat het zo indrukwekkend zou zijn, maar de combinatie met het koor vond ik erg emotioneel. Je hebt als artiest een vanzelfsprekende afstand daartoe, maar hier werd het echt soms wel te machtig.

WiM: Hoe kijk je naar de teksten van het album? Gaan wij er anders door handelen, als je zo’n tekst als van BHOY pakt? Dat is natuurlijk feitelijk het domein van Steve Hogarth. Het is misschien een net andere aanpak dan op eerdere albums. Er zit misschien iets meer herhaling in dan bij eerder werk, maar waar het om gaat, is dat hij als zanger het verhaal vertelt van de nummers, maar ook het verhaal van het album, passend bij de sfeer en het geheel als samenhangend weet over te brengen. Dat heeft hij erg goed gedaan. Ja, of wij er anders door gaan handelen als mensen? Dat verwacht ik niet meteen. Misschien zet het mensen wel aan tot denken, misschien gaat het mensen wel in beweging brengen. We geven wel een positieve impuls daaraan; dat is zeker iets dat we kunnen doen. Het systeem verandert niet zomaar en er zijn veel overheden die helemaal niet zomaar willen veranderen. Als je je bedenkt dat we uit corona komen en waar we nu staan, dan is de wereld opeens heel erg veranderd. We kunnen in ieder geval ons best doen.

WiM: Met dat in het achterhoofd, hoe kijk je naar het handelen van Spotify, dat als grote streaming organisatie in de muziekwereld het nodige kan betekenen voor de muzikanten en artiesten, maar vooral ook inzet op podcasts met soms dubieuze content, het sponsoren van een voetbalclub en op kunstmatige intelligentie op defensiegebied? Dat is een complexe situatie. Streaming bedrijven, in algemene zin, betalen niet genoeg voor artiesten om kunst te maken. Mensen willen niet per se meer muziek in bezit hebben, willen streamen en doen dat dus ook. Als wij afhankelijk waren van streaming, met een opnameproces van pakweg een jaar of meer en alle daaraan verbonden kosten, dan zou het wel ongeveer 500 jaar duren voor dat helemaal zou zijn betaald.

Als het gaat om wat ze aanbieden, daar zouden ze echt wel eigenstandig beleid voor moeten ontwikkelen. Valse informatie verspreiden zou ook gewoon verboden moeten worden. En als het erom gaat dat die bedrijven zó groot worden, zoveel geld verdienen, terwijl de muzikanten soms niet rond kunnen komen, dat is echt gewoon een groot onrecht.

Je hebt natuurlijk een voldoende grote aanhang nodig om je als band te kunnen ondersteunen, als je professioneel wilt werken en je hebt aanwas nodig van nieuwe mensen. Het verdienmodel in de industrie zo als we het nu kennen, dat is wel op. Als dat niet verandert, ja. Niet iedereen komt voorbij de status van muziek als hobby. Wij kunnen ons als band wel overeind houden, met alle verschillende bronnen van inkomsten die wij kennen. We werken met pre-orders, met de weekends, met alle eerdere albums, onze tours. Dat kan vanzelfsprekend niet elke startende band. Ik leef mee met alle muzikanten die in deze dagen professioneel willen gaan en van hun eigen muziek hun werk willen maken.

WiM: Een mooi statement om mee af te sluiten! Hartelijk dank voor je tijd! Graag gedaan! Nog even dit. In april kom ik met mijn eigen band naar Nederland, naar de Pul en naar de Boerderij. Bedankt voor het gesprek!

 

Foto’s: Anne-Marie Forker, Forker Fotos (met dank).