×

Interview

13 april 2018

Gruppo Sportivo pakt uit in 2018

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Redline Music

Gruppo Sportivo voegt op eind april een nieuwe parel aan de discografie toe: Great. Het is het eerste album in 14 jaar. Written in Music kan nu alvast bevestigen dat Great een heerlijke plaat is. Herkenbaar maar net even anders. Vanzelfsprekend pakkend en eigenwijs. Vol diversiteit en rijk aan detail. Natuurlijk grepen we deze release aan om oerbandleden Hans Vandenburg en Peter Calicher in thuisstad Den Haag op te zoeken.

Hans: ‘Ik geloof dat we zeker welkom zijn. Ik was bang dat de reacties weer zouden gaan van: “dit is de zoveelste comeback”. Het Heintje Davids-effect. Maar ik hoor dat eigenlijk helemaal niet. Sommige journalisten gingen vroeger echt uitzoeken wanneer je ooit was gestopt en weer bij elkaar was gekomen. Maar wat maakt dat uit? Richt je op iets anders, op mooie dingen die gemaakt zijn. Sommige van die stops zijn misschien wel nodig geweest om iets als dit weer te kunnen maken.’

gruppo-sportivo

Laten we ons op de nieuwe songs richten. De single om te beginnen. ‘This Is A Normal Song’ is een ouder nummer’, begint Peter. Hans vult aan: ‘We waren al een stuk op weg met die plaat en toen zei de platenmaatschappij: “Er moet een single komen. Voor ons is dát een kandidaat, dát een kandidaat en dát een kandidaat.” Maar die hadden we alle drie nog niet gemixt. Toen zeiden we: “Maar we hebben toch nog nummers waar nog niets mee gebeurd is, die bijna niemand kent?” En daar zat Normal Song bij. Dat nummer heb ik geremixt en het intro is anders geworden. Dus dat is de single geworden.’ Peter: ‘Maar we vonden het ook een echt Sportivo-nummer. Alle ingrediënten zaten erin. Zeker ook de tekst.’

Cruising is ook een typisch Gruppo-nummer. Hans: ‘Disco Really Made It! Volgens ons is het disco maar ik heb bijna niemand gesproken die dat ook vindt.’ Peter: ‘Cruising hebben we eigenlijk uit het stof gehaald…’ ‘Het was een instrumentaal nummer’, vervolgt Hans. ‘Toen we net begonnen in 1976 was het Kijkhuis hier de basis van waaruit we opereerden. Daar hebben we ooit voor Meatball (filmcollectief) filmmuziek gemaakt. Het leek me leuk om daar een keer een zangmelodie en een tekst op te maken. Eigenlijk is ons oudste nummer op de plaat terechtgekomen!’

Chick & Song is een beetje een New Orleans-achtige beat. Wij zijn fan van Dan Hicks and his Hot Licks. Dan Hicks was de schrijver van I Scare Myself. Iedereen kent dat van Thomas Dolby maar het is geschreven door Dan Hicks. We zijn ook vooral fan om zijn dameskoortjes. Die zijn zo typisch. Eigenlijk was Chick & Song een soort reservenummer maar het bleef maar overeind. Er kwam telkens iets bij.’ En Oh Caroline?. Peter: ‘Grappig. Dat is nu ook net weer zo’n oud nummer dat we afgestoft hebben!’ Hans: ‘Op Youtube staat al heel lang een versie van ons uit Spanje. Dertig jaar jonger, je weet niet wat je ziet. Eigenlijk is ie gewoon hetzelfde opgenomen.’

Peter legt uit: ‘Hans laat altijd een heleboel nummers horen want hij heeft een hoop werk liggen. Een ongelofelijke hoeveelheid. En dat laat ie horen. Zo ontstaat die selectie en daar zitten dan ook oudere nummers tussen.’ Hans: ‘Toen ik de plaat voor het eerst in deze volgorde hoorde dacht ik: “Wat een hoop informatie.” Omdat je er constant in hebt gezeten natuurlijk. Ik vond het best veel. Jij luistert met open vizier en dan hoor jij waarschijnlijk gewoon nummers voorbijkomen’. Peter: ‘Wij hebben dan het gevoel dat we allerlei wegen zijn ingeslagen en dan zegt iemand anders gewoon: “dat is typisch Sportivo”’.

Het nieuwe materiaal is hier en daar wel persoonlijker en soms minder vanuit andere karakters geschreven. Hans bevestigt dit: ‘Over The Hill is persoonlijker. Ik wilde tevens een beetje van die luchtigheid af. Niet van de humor, die zit er wel in. We worden ouder dus daar kun je wat over schrijven. Dat vind ik wel belangrijk. Er mag wel verdieping bij. Dat vind ik ook wel moeilijk hoor, want als ik een serieus gesprek begin met het publiek, eventjes, dan denk ik al gauw: wacht even, er moet wel weer iets grappigs komen.’ Peter: ‘Great heeft wel iets beschouwends. Dat is niet zo raar als je ouder wordt.’

Naast Hans Vandenburg en Peter Calicher bestaat Gruppo Sportivo anno 2018 ook nog uit oudgedienden Max Mollinger (drums), Lies Schilp en Inge Bonthond (zang, percussie), aangevuld met Tim Barning op bas. De zangeressen van de eerste twee albums, Meike Touw en Josee van Iersel, komen nog even ter sprake. Hans: ‘Lies en Inge zijn natuurlijk anders dan Meike en Josee. Maar ook allemaal Sportivo en allemaal heel goed. Wat Lies en Inge betreft, we kunnen 25 zangeressen vragen en die zijn dan allemaal goed maar die krijgen het niet voor elkaar, zulke koortjes. Wij zijn van de ‘korte, strakke koortjes’. Anderen gaan al gauw veel te veel galmen. Dat kan helemaal niet.’ Peter: ‘En het zijn ook leadzangeressen. Het is een rare mix: je moet Hans ondersteunen en ook front zijn. Ik ken geen zangeressen die zo goed op elkaar ingespeeld zijn.’ Hans: ‘Ze zingen nu ook solonummers op de plaat. En terecht. Dat is ook onze sound. Wij hebben meerdere sounds eigenlijk. We hebben eigenlijk veel verschillende platen gemaakt maar men kent hier vooral de eerste twee (uit de jaren zeventig). Begin jaren tachtig was het vooral Duitsland, Italië en Spanje.’ Peter: ‘Daar kent men 10 Mistakes en Back To 78 vaak weer niet.’

Er zijn na al die jaren vast wel dingen aan te wijzen waar de bandleden persoonlijk trots op zijn. Hans: ‘Ik ben altijd wel blij als bepaalde teksten door anderen worden geciteerd. Tokyo ook laatst weer. Bepaalde woordgrappen die aangehaald worden. Dan denk ik: “Dat is maar mooi weer gebeurd.” Dat mensen weten dat we dat soort teksten hebben.’ Peter: ‘10 Mistakes’ en ‘Back To 78’. Omdat we daar zo’n hele generatie mee hebben geraakt. Je merkt het nog steeds als je oudere mensen tegenkomt. Dan besef je wat je toen hebt gedaan in die tijd. Al die mensen kennen dat. Dat vind ik ongelofelijk.’ Hans: ‘Zeker als je bedenkt dat je toen maar gewoon wat deed. Nu heb je de zogenaamde marktwerking en men zegt: “Dat is geen single.” Wij bepaalden destijds nog zélf wat de singles werden.’ Peter: ‘Dat ging heel spontaan. Dat naïeve was heel belangrijk’. Hans: ‘De eerste Talking Heads, 77. Zoals zij muziek maakten. Daar luisterden we naar. Elvis Costello, Joe Jackson, Tom Petty… Dat je dacht: “Aaah, dat wil ik ook!!!” Dat gitaartje, die orgelsound… Ian Dury niet te vergeten, een hele grote invloed. Hebben we ook live mee gespeeld… op Roskilde. Dat was zó goed… En wij moesten daarna spelen…’ Peter: ‘Wij waren ook fans van de B-52’s. Maar die waren dat ook van ons! Dat vergeet je weleens.’

Hans: ‘Die Engelse bandjes waren sowieso te gek. Nu heb je bijvoorbeeld Gorillaz. Dat dat artwork allemaal klopt. Wij zitten ook altijd te pielen want het moet allemaal kloppen! Muziek, hoezen, lettertype.’ Peter: ‘Maar het moet wel ergens wringen.’ Hans: ‘Maar dat wringen moet ook weer kloppen. Dus daar zitten we ook mee te pielen.’

We sluiten af met het heden. De podia lonken weer natuurlijk. Hans blikt vooruit: ‘Tot december staan er optredens. Eerst een try-out in Almere en dan beginnen we in de Boerderij (Zoetermeer). Alle Hagenezen die ons nu willen zien komen naar de Boerderij. Zo werkt dat.’ Peter: ‘We spelen eigenlijk alleen in het weekend. Tours vroeger waren échte tours.’ Hans: ‘Je ging gewoon twee maanden weg.’

Peter: ‘We spelen het eerste deel van de optredens gewoon de hele plaat.’ Hans: ‘In de clubs komen veel mensen echt voor óns. En die verwachten ook wel wat nieuws. Er zijn zoveel mensen die zeggen: “Wanneer komt de plaat? Ik wil ‘m hebben.” Er is al voorbesteld. Bij de concerten rondom 10 Mistakes en Back To 78 gingen ze los bij elk nummer. Ze kénden alles. Als je dat nu weer kunt bereiken is dat geweldig natuurlijk.’ Peter: ‘Als wij in het huidige Nederlandse muzikale landschap weer onze eigen aparte toon kunnen zetten, dan ben ik al heel erg blij.’

Foto: Patricia Steur