×

Interview

09 juni 2016

Gitaar, gevoel, geestdrift: Steve Gunn

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Label: Matador

Hij is nog jong, oogt ook zo en heeft toch al zijn zevende solo-album uitgebracht. En alsof dat niet genoeg is, hij speelde daarnaast veel met anderen samen, waarvan de bekendste Kurt Vile is. Als gitarist in the Violators, de begeleidingsband van Kurt, wist hij zijn talenten al met een groter publiek te delen. Toch blijft hij nog ergens een goed bewaard geheim in de muziekwereld en, naar zijn muziek luisteren en ervan genieten, is alsof je de kans krijgt die ene delicatesse te proeven waarvan elk exemplaar je steeds opnieuw in vervoering brengt. Op 20 mei trad deze meester van ingetogen vuur op in Amsterdam en ontmoetten we hem, backstage voor het concert.

WiM: Je bent een zeer actieve gitarist, je treedt zeer regelmatig op en nu is er alweer een nieuw album dat je met de wereld wilt delen. Wat maakt het dat je zo geïnspireerd en productief bent? In alles ervaar ik dat ik gitarist ben. Daarmee bedoel ik dat ik wil spelen, muziek wil maken en die muziek wil ik vervolgens ook delen. Het is een drive die ik van binnen zo voel en waar ik uiting aan geef met de muziek die ik maak.

WiM: Wat opvalt in je werk, is de manier waarop je in je muziek het gevoel van in het moment dwalen, in het moment beleven vormgeeft. Dat komt erg tot uiting in je spel. Wat doe je ervoor om je muziek zo te laten klinken? In mijn liedjes richt ik me vaak op het het aangaan van het onbekende, het oog in oog komen te staan met wat je niet kent. Daar zit al snel een beleving in. De liedjes zijn wat compacter op dit album, de thematiek van het onbekende is wel gebleven.

WiM: Hoe schrijf je je nummers dan? Ik denk na over de eerste opzet en opbouw van het nummer. Tegelijk is voor mij het live spelen van de nummers als we er mee bezig zijn, juist datgene wat maakt dat de nummers de draai krijgen die ze uiteindelijk krijgen. Veel ontstaat dus ook als we met de nummers echt bezig zijn. Daar komt voor een deel waarschijnlijk ook vandaan dat de nummers erg ‘vanuit het moment’ klinken.

WiM: Een aantal specifieke Afrikaanse stijlen wordt je toegedicht als mensen voor de eerste keer naar je muziek luisteren. Zo wordt je ook min of meer geafficheerd. Wat kun je daarover zeggen? Als je je bedenkt dat de oorspronkelijke wortels van de blues in Afrika liggen, dan ontkom je er bij dieper in de blues duiken niet aan die muziek ook te leren kennen. Voor mij is de link naar de wortels van de blues zo helder, dat ik in elk geval niet anders kon dan de Afrikaanse klanken in mijn muziek opnemen. Daarin ben ik niet eenkennig. Het is niet zo dat ik me beperk tot enige specifieke Afrikaanse stijl. Ik luister daar breed naar. Voor mij geldt dat zij naast de oude Amerikaanse blues en andere historische Amerikaanse muziek een belangrijke invloed zijn.

WiM: Hoe ontstond je interesse in deze meer historische muziek? Je begon immers in de punkrock. Ik begon inderdaad in de punkrock. Ergens onderweg realiseerde ik me dat ik me niet helemaal kon identificeren met de muziek en wat daar verder bij kwam kijken. Ik heb toen afscheid genomen van die muziek en ben me gaan verdiepen in de wortels van zowel de blues als van de traditionele muziek in de Verenigde Staten. Vooral toen ik ging studeren en in een huis terecht kwam, dat vol stond met vinyl, werd mijn enthousiasme verder nog vergroot en maakte ik kennis met meer en meer authentieke artiesten en hun muziek. Het blijft een mooie ontdekkingsreis door de wereld van muziek en om mensen te spreken over hun beleving van muziek.

WiM: Je hebt al met veel mensen samengespeeld. Wat is voor jou de essentie van een goed samenspel? Wat ik mooi vind aan het samen spelen, is de oprechtheid waarmee je dat samen aangaat. Als je de wil hebt om te leren van elkaar en open naar elkaar kunt luisteren, dan is dat voor mij de basis van heerlijk samen spelen.

Een hoofd meldt zich in de deuropening. De volgende interviewer wordt aangekondigd. Gelukkig is er ‘s avonds nog de kans Steve live aan het werk te zien. De man die enthousiast praat over zijn muziek, spreekt met zijn gitaar in oneindig veel meer kleuren. Op het podium is hij vooral zichzelf terwijl hij de mooiste gitaarklanken voor de oren van het publiek tovert. En het gevoel van het album was daar, in Paradiso Noord, live te vangen.