Het is de middag van pakjesavond 2013. De storm die over het land trok, had het niet onmogelijk gemaakt naar Amsterdam te komen. Het was goed om die middag aan tafel te zitten met Giovanca. Een aangenaam gesprek over muziek, warmte, vibes en de kosmos.

WiM: Satellite Love staat volgens een aantal recensenten in het teken van liefde voor liefde,  liefde voor muziek en spirituele liefde. Hoe kijk jij daar naar?
Het gevoel van liefde en liefde voor muziek zit er zeker in. Daarnaast wilde ik een kosmische beleving erin hebben. Spacey, beyond the stars. Ik kan me wel voorstellen dat dat kosmische voor mensen voelt alsof het bijna spiritueel wordt. Maar het gaat vooral om de beleving van het oneindige, niet zozeer dat spirituele. Mooi wel dat mensen het zo ervaren.

WiM: Hoe kijk je terug op de release van Satellite Love?
Ik vond het erg spannend! De eerste twee albums waren geproduceerd door Benny Sings. En die hadden een bepaalde ‘feelgood’ vibe. Dat is één kant die bij mij hoort, maar er is meer dan alleen die kant aan mij. Ik ben net zo goed wat ritmischer, donkerder, misschien ook (lacht) wat kosmischer. De vraag voor mij was: hoe komt dat op het publiek over? Beide kanten, het lichte en het donkere, zijn hoorbaar op Satellite Love. Als ik nu zie wat de muziek doet, dan zie ik dat ik juist ook dit wordt omarmd. Voor het eerst zag ik dat in Japan waar ‘feelgood’ helemaal centraal staat. Ik heb de stappen kunnen zetten die ik wilde zetten en men gunt mij dus die ontwikkeling. Ik geloof er in dat als je intenties goed zijn en als je achter je muziek staat, dan is zo’n groei ook mogelijk.

WiM: Ook op While I’m Awake zitten donkere teksten. Hoe werkt dat dan?
Het zit wellicht in mijn stemgebruik. Ik kan een donkere tekst nog positief laten klinken. Je hoort bijna pretoogjes in de muziek vanwege de lichtheid van mijn stem. Dan komt klaarblijkelijk de betekenis van mijn teksten niet altijd op eenzelfde manier over. Zo reageerde ooit iemand heel positief op You Can Do It van de eerste cd, terwijl dat nota bene over mishandeling gaat.

WiM: Teksten over mishandeling. Dat zegt, naast je activiteiten wel iets over je sociale betrokkenheid. De sociaal betrokken Gioavanca. Wat betekent dat voor jou?
Ja, ik zet me met liefde in voor initiatieven zoals de Collorun van Plan Nederland en ben ook ambassadrice van Amref/Flying Doctors. Daar kan ik dus wel een belangrijk deel van mijn betrokkenheid in kwijt. Ik hoef dat niet per se in mijn muziek te doen. Ik heb gelukkig meerdere uitlaatkleppen. Als die er niet waren, zat het wellicht wel in mijn muziek. Nu kan ik juist redelijk licht in mijn muziek zitten en daags erna bijvoorbeeld naar Afrika vliegen.

WiM: Een bewuste keuze?
Nou ja, het is zo gelopen. Mensen vonden het vaak maar wat bij elkaar geraapt mijn interesses. Wil je nou zingen? Wil je presenteren? Wat wil je nou? Uiteindelijk ben ik een zingende orthopedagoog met een radioprogramma en zet me dus in voor organisaties in de ontwikkelingshulp. Maar het is een groeiproces geweest dat wel alles bij elkaar laat zien wie ik ben.

WiM: Hoe kwam je aan het presenteren?
Ik postte elke avond op Twitter een “Goodnight- of Goodmorningsong” en dat werd opgepakt door Arrow Jazz, nu Sublime. Het begint er volgens mij mee dat je het universum kenbaar maakt wat je wensen zijn. Dan komen dingen op je pad. Ik ga die dingen graag aan. Ook als het betekent dat het niet altijd goed gaat.

WiM: Hoezo? Giovanca lacht enthousiast en vertelt over het programma van Giel:
Een cover van Stromae en dat terwijl ik geen Frans spreek… Het ging dus ook mis. Frans herpakken, dat gaat niet zomaar vanzelf. Ik maak het mezelf graag moeilijk. Ik kan daarom helemaal niks met een stelling als ‘Schoenmaker blijf bij je leest’. Als je erover nadenkt, dat spreekwoord staat gewoon voor beperking! Laat mensen lekker hun gang maken. Ik ga voor uitdagingen die bij mij passen, maar niet voor de thrillseeking zaken, hoor.Voor mij geen Expeditie Robinson.

WiM: We hebben het gehad over de nieuwe cd. Je tour is nu in clubs en zalen en je gaat straks theaters in. Hoe kijk je ernaar?
We hebben een heel divers publiek. Er zijn stelletjes, er zijn jonge mensen alleen bij en tegelijk ook oudere mensen en het is mooi om mensen zo te zien swingen en genieten. Prachtig om te zien hoe mensen nu in clubs en zalen onze show ervaren en samen met ons ‘Soultrain’ dansen. Dan hebben we straks de theatertour, vanaf februari, die meer intimiteit in zich draagt en waar we meer odes kunnen brengen aan muzikale helden.

WiM: Die live optredens nu laten het podiumdier in je los? En is die andere kant dan niet het tegenovergestelde, bijvoorbeeld in een nummer als Real?
Ja, ik kan niet heel lang stil zitten, niet heel lang, heel sereen zijn, ik ben wel het type dat zegt: ‘Let’s go!’ Zo ben ik ook opgegroeid, met heel uiteenlopende en heel ritmische muziek. Salsa, meringue, disco, Motown! En ja, zo’n nummer als  Real, dat is gewoon een andere sfeer afkomstig van een en dezelfde mens. Dat heeft iedereen. En dat wil ik ook laten horen met de nieuwe cd. Een mens kan zoveel stemmingen, zoveel emoties hebben. En eigenlijk is het ook nog maar een deel van wat ik wil laten horen. Er is zoveel meer. Ik ben dus ook blij alweer naar een nieuwe cd toe aan het werken te zijn.

WiM: En dat terwijl je nog onderweg bent met Satellite Love?
Schrijven gaat vanzelf. Ik pak melodietjes op, stemmingen, noem maar op. Met dat schrijven voed ik mezelf ook. Waar ik ook ben. Ik kan die inspiratie niet plannen, wel de uitvoering van de muziek. Dat volgt later. iPhone erbij, foto’s kijken en dan zien wat een periode gebracht heeft. Hoe schrijf je dan een nummer? Nou ja, sinds de release heb ik nu al zo’n 118 stukjes bij elkaar. Een melodie of een baslijn. En als ik dan bezig ga met het bouwen van nummers, dan kleur ik in. Dan zing ik, naar de vibe die ik voel en zo maken we de nummers. Het is echt een soort trip.

Het mooie was dat de band nog nooit met elkaar had gespeeld. We, mijn coproducers Nelson en Djosa en ik zochten namen die we graag bij de cd wilden betrekken. En dat was zo mooi, we doken  samen 4 dagen de studio in en toen hebben we de cd ingespeeld. Professionals met een gedeelde achtergrond die niet veel afstemming nodig hadden. We deelden passie voor dezelfde muziek. Daarbij had ik het gevoel dat we samen ook wel een gedeelde beleving hadden van de nummers. Een bijzonder proces, want ik legde alles vast, deed en schreef mee, caterde, noem maar op.  We hadden ook een wederzijdse inspiratie-uitwisseling. Heel erg tof was dat. Ik was erg blij het zo mee te maken.

WiM: Welke droomsamenwerking heb je nog in gedachten?
I take it by the moment. Ik heb geen droomteam Weet je? Dat is ook afhankelijk van wat ik nog ga doen. Of dat nou Latin is, of disco, of pop met gitaar. Elke andere situatie vraagt om andere begeleiding.

WiM: Hoe kijk jij naar je drie cd’s? En wat is de rode draad voor jou?
Ik begin er steeds aan alsof ik mijn beste werk maak. Bij Subway Silence was het vooral een experiment. Toch, hier stond ook al een aardige mengeling van muziek op. Voor While I’m Awake had ik minder tijd. Het eerste album was nog maar net een jaar uit. Tussen de bedrijven door gemaakt. Een document van een slapeloze geest. Een ander soort liedjes maar met de stem als verbindende factor . En nu? Ik heb de tijd genomen, de rust echt. Teruggekeken op de afgelopen jaren en het gevoel van nostalgie dat bij mijn leeftijd hoort en weer die lichte benadering van mijn zingen. Ik kies dat niet eens heel bewust; het is wel wie ik ben. Je zult mij niet snel horen uithalen. Voor mij zit de diversiteit in de muziek. Ik ben geen schreeuwer. Ik ben, denk ik, een creatieve, lichte zangeres. Dat hoor je terug: één met de muziek en daarmee in balans zonder de zang er bovenop te leggen. Allemaal een equal share in het eindresultaat. In een Amerikaanse review werd ik ooit ‘lightfeathered voice’ genoemd. Dat past ook wel bij me. Niet ‘in your face’, ook niet in teveel aan drama als ik zing. Op While I’m Awake zit dat ook wel erg nadrukkelijk in ‘She just wants to know…’ Dat is een goed voorbeeld, ja. Maar ja, misschien doe ik het ook nog wel eens helemaal anders, als dat meer Giovanca laat zien, dan wil ik dat best onderzoeken. Naar mijn heldinnen Minnie Ripperton, Dionne Warwick en Diana Ross luisterde ik ook vooral vanwege de sfeer en ik luisterde naar wat ze zongen, ik zocht niet de verdieping in de techniek van hun zang.

WiM: Wat zou je als Wiki-entry voor jezelf schrijven, als je alle referenties moest loslaten?
Haha. Lightfeathered, rhythmic, playful, warm, cosmic, feelgood, space, souljazz… Dat is ’em.

WiM: Nog even naar je radioprogramma, Episodes. Hoe beïnvloedt de muziek die je draait jou?
Ik stel het helemaal zelf samen. Juweeltjes zoeken, wel iets vinden waar ik de luisteraar mee kan verrassen. Het beïnvloedt me deels wel, deels niet. Ik ken de muziek die ik draai natuurlijk al erg goed. Alleen,  nu heb ik een platform om die muziek te delen. Voor mij betekent het vooral dicht bij de bron zijn, muziek waarmee ik opgroeide en dat voelt voor mij heel erg warm, space, cosmic. Dus dat sluit zeker aan op wat ik zelf wilde maken. Mooi vind ik het ook als een muzikant zo’n lange carrière heeft als bijvoorbeeld een Marvin Gaye. Zoveel variatie in zijn muzikale loopbaan. En steeds de moeite van het ontdekken waard.

WiM: Wat doet een muzikale verrassing met jou?
Ja, ik kan daar zó enthousiast van worden. Zeker met oude dingen die ik niet ken. En ja, het gebeurde bijvoorbeeld met Yori Swart. Ik hoorde haar een keer ‘s nachts bij NachteGiel. Niet mijn genre, maar ik vond het heel erg mooi. Ik volg haar nu ook. Ik kan van dat ontdekken erg genieten. En geïnspireerd raken. Dat brengt me soms nieuwe verrassingen zoals dat ik dan opeens cd’s van David Bowie wil kopen.

WiM: Wat is jouw meest verrassende muzikale ontdekking geweest? “Van hier, nu?”
WiM: Alltime.
Ooh… Lastige vraag. Ik denk toch de Rotary Connection met Minnie Ripperton. Toen ik dat voor het eerst hoorde, zonder enig referentiekader, gewoon plots, vanuit mijn voorliefde voor Minnie, een psychedelic soul met rockrandje hoorde, dat was voor mij revolutionair. Mijn eerste cd was van The Supremes maar dat was bekend, ik wist waar dat gevoel thuishoorde. Maar de Rotary Connection was mijn eigen ontdekking, zomaar, out of the blue. Ik was op slag verliefd. Ik had ook zo’n apart gevoel toen ik Erykah Baduh voor het eerst hoorde. Ik hoorde denk ik  wel de gelijkenis in waar zij vandaan kwam. Haar looks, haar zang, ze had mijn grote zus kunnen zijn waar ik nog veel van zou kunnen leren. Ja en met Lauryn Hill had ik dat ook. Maar Rotary Connection was voor mij als het vinden van een schat.

WiM: Dus als mensen willen weten waar jij vandaan komt, dan is de Rotary Connection een mooi startpunt?
Ja… En Minnie, dan zit het in de sfeer die zij in haar muziek legt. Ze is mijn musical godmother.

Giovanca zoekt een nummer van Minnie op op haar tablet. En plots schalt Minnie Ripperton door de ruimte. En de connectie wordt duidelijk. De kosmos heeft zijn best gedaan.

WiM: Tot slot: welke wens heb je voor 2014?
Muziek blijven maken, Satellite Love zoveel en zo wijd mogelijk uitdragen en eerbetoon laten zijn aan de muziek waarmee ik opgegroeid ben en mijn vader die me bij die muziek heeft gebracht. Dat is waar ik het meeste aan denk en muziek blijven maken en delen. En verder natuurlijk dat iedereen om me heen gezond en goed blijft.

Binnen, tijdens het gesprek, was er van de storm niets te merken. Warm en vol goede vibes was het gesprek. En bij de wens dat Satellite Love verder nog wordt uitgedragen, kosmisch of spiritueel, daar sluiten we graag bij aan.

Giovanca gaat vanaf februari de theaters in met Satellite Love. Bekijk hier de speeldata.