Met de tweede plaat Slave Ambient brak The War On Drugs, uit Philadelphia, definitief door. Een plaat vol geestverruimende muziek met echo’s uit de klassieke Americana en Europese krautrock. Het was een van de beste albums van 2011. Op 17 maart zal eindelijk de opvolger, Lost In The Dream, uitkomen. Written in Music schoof aan bij Adam Granduciel, drijvende kracht achter The War On Drugs.

WiM: De nieuwe plaat is anders dan Slave Ambient: weelderiger maar ook directer. Aan de andere kant voelt het wel als een logisch vervolg.
Ja, ik vind het ook een natuurlijk voortzetting al klinkt het meer als een bandalbum. Ik doe veel zelf in de studio maar zocht toch echt het bandgevoel. Ik wilde voor de tournees van dit jaar eigenlijk ook experimenteren met een zevenmansband maar dat is nogal een organisatie. In Australië speelden we de nieuwe songs met vijf man en dat werkte ook goed, dus dat zal het wel worden.

WiM: Jullie komen in het voorjaar naar Europa.
Ja, na de Amerikaanse tournee doen we een grote clubtour door Europa. En waarschijnlijk zijn we er in de zomer ook nog wel. Festivals? Interessant om daar ons geluid op los te laten… Maar op festivals lever je natuurlijk wel meer een ‘product’. Wij komen toch het meest tot ons recht in de grote zaal van de Melkweg bijvoorbeeld.

WiM: Het maken van dit album was, zoals we eerder in interviews konden vernemen, bepaald geen makkelijk proces. Eigenlijk was 2013 privé gewoon een zwaar jaar.
Er zat nu veel meer spanning en druk op het schrijven. Na Slave Ambient was er een verwachtingspatroon. Dat was nieuw voor mij. Ik was niet meer de jonge naïeve muzikant en voelde me echt aangetast door het idee dat er iets van me werd verwacht. Het positieve was dat ik hierdoor mijn werkwijze uiteindelijke verder verbeterde, het negatieve aspect was de druk die ik voelde. We hebben in diverse studio’s, op diverse plekken opgenomen. Gewoon in steden waar ik me goed voel. Niet omdat ik eindeloos op zoek was naar een bepaald geluid of zo. In Philly ken je iedereen – iedereen woont daar, dan is er geen focus. In North-Carolina bijvoorbeeld kun je veel beter werken.

WiM: Je kunt inmiddels wel afstand nemen van het hele proces van schrijven en opnemen en gewoon naar de plaat luisteren?
Ja, sinds een paar weken kan ik er gewoon naar luisteren, zonder dat ik in mijn hoofd nog aanpassingen zit te maken. Ik ben nu wel voorbij de twijfel. Ik houd enorm van opnemen, van het creatieve aspect. In de weer zijn met gitaren, mijn Firebird, mijn Les Paul, de Jazzmaster, de Bobkat… Ik doe heel veel zelf, al werk ik natuurlijk ook veel samen. Niet alleen bij het opnemen, ook bij het mixen. Maar op dit moment heb ik geen behoefte aan een producer boven me, al kan dat natuurlijk altijd veranderen.

WiM: En live? Dat geeft weer een heel nieuwe dynamiek.
Ja, na verloop van tijd zullen de songs groter worden, dynamischer. We willen geen replica’s van de studio-opnamen maar gaan juist voor een wall of sound. Ik ga denk ik met drie versterkers werken. Niet om alleen maar te blazen – nee, juist om meer geluiden, meer kleur in de muziek toe te laten.

WiM: Het afgelopen jaar was, zoals gezegd, niet gemakkelijk. Je werd, zo konden we eerder lezen, volledige in beslag genomen door het album. Het duurde lang voordat je los kwam, alleen thuis. Er is een bijzonder album uit voortgekomen. Bewijst dat niet gewoon dat strijd de beste muziek oplevert?
Ja, waarschijnlijk wel. Mijn bijna ‘over the top’ eenzaamheid van vorig jaar heeft toch zeker bijgedragen aan de kwaliteit van dit album. Ik denk dat ellende tot iets moois kan leiden. Dat is dan het voordeel, de trade off. Ik wilde mezelf altijd al uitdrukken. Toen ik op school zat, wilde ik nog een kunstgalerie runnen en gaan schilderen. Ik was alleen niet goed genoeg als schilder. Vanaf een jaar of 21 ben ik echt over muziekmaken gaan nadenken. Ik had wel een gitaar maar dacht er nooit aan om er echt serieus iets mee op te bouwen, had ook niet het idee dat ik dat kon. Ik was meer een tweede persoon, een volger dan een initiatiefnemer… En nu speel ik met mijn band in Australië en is er een groot verwachtingspatroon.

WiM: The War On Drugs heeft het in zich om een echte albumband te worden met een lange, relevante discografie. Lost In The Dream is weer een bijzonder mooie plaat.
Dank je. Ja ben er ook wel trots op. Je moet blijven verrassen. Ik zou heel graag als een relevante albumband gezien worden. Ik houd van volledige albums en werk het liefst aan alle tracks tegelijk, zodat ze onderling ook echt samenhang krijgen. Ik houd niet van het track voor track opnemen. Mijn doel, mijn droom is om een relevante erfenis na te laten, als albumband deel uit te maken van de canon van Amerikaanse klassiekers.

WiM: Wat betreft klassiekers, bij het beschrijven van jullie muziek vallen de namen van songschrijvers als Bob Dylan, Tom Petty en Bruce Springsteen natuurlijk regelmatig. Hoe kijk je naar die klassieke platen, wat maakt ze zo bijzonder dat je ze als een klasse apart beschouwt?
Tja… neem Blood On The Tracks van Dylan, dat klikte direct, die songs, die kwamen echt direct ergens vandaan. Of Tonight’s The Night en On The Beach van Neil Young, dat donkere, dat intense, maar ook eenvoudige… Darkness Of The Edge Of Town, qua geluid… waanzinnig… Ik wil echt bijdragen aan die albumtraditie. Ik volgde vroeger ook bands als Doves, Elbow, The Verve en Catherine Wheel – ken je hun album Adam & Eve? Daar was ik echt weg van. Uiteindelijk wil ook voor minimale muziek gaan: bijvoorbeeld alleen maar synthesizers of zo. Maar dat kan pas na meerdere andere albums. Dat duurt nog wel even. Ik maak gewoon niet genoeg muziek!