Met hun nieuwe album Chapters trekt Kneebody, na het vertrek van eerste uur bassist Kaveh Rastegar dit voorjaar, tegenwoordig nog maar uit vier muzikanten bestaand, de lijn door die ze met hun in het voorjaar uitgekomen By Fire EP insloegen. Dus songs met vocalisten. Maar natuurlijk staan daar op het album nu ook instrumentale tracks tegenover. Ook verschijnt het nieuwe album op het Britse jazzlabel Edition Records. Het maakt Chapters een echt nieuw hoofdstuk in het oeuvre van de band waarvan de leden in zowel New York als Los Angeles wonen. Hoog tijd om Ben Wendel, de geweldige saxofonist van de band, weer eens uitgebreid te spreken.

We spreken de in Vancouver, Canada geboren Wendel in New York, de stad waar hij al zoveel jaren woont, na veelvuldig datum en tijd verzetten door zijn vreselijk drukke agenda. ‘Waar de zomer immer een drukke festivaltijd is, zal dit najaar echt Kneebody tijd worden omdat ons nieuwe album verschijnt, maar het is met alle verschillende bands en projecten met iedereen echt vreselijk plannen. Omdat we alle vier in New York waren was oefenen de afgelopen dagen dus even hoofdzaak, vandaar het uitstellen van ons gesprek,’ vertelt hij. ‘Er breken weer spannende tijden aan. Onze By Fire EP veroorzaakte nogal wat tumult, juist omdat we vocalisten prominent in onze sound zetten. Zo raar was dat nu ook weer niet. Iedereen die Kneebody goed kent weet dat we dol op vocalisten zijn en al vaker de samenwerking zochten, vooral live. Natuurlijk weten we dat vocalisten zo prominent aanwezig maken, en onze composities tot echte songs omvormen, iets nieuws en anders is. Maar wij wisten alle vier ook dat we nieuwe muzikale wegen wilden inslaan en dat dit een goed moment was om dat met onze favoriete vocalisten te doen’.

‘We namen het nieuwe album zowel op in Los Angeles, waar de helft van de band woont, als in New York, waar de andere helft van de band woont. De plek van opnemen in L.A. was in het huis van de familie van Nate (Wood, drummer/bassist). Zijn vader is ook muzikant en heeft een erg fijne studio in zijn huis laten bouwen. Het is de meest adembenemende plek die je je kan voorstellen: aan de kust met grote ramen met vol uitzicht over de oceaan. Je zal begrijpen dat we daar het liefst alles hadden opgenomen. Maar verplichtingen riepen en we hebben dus gesplitst in studiotijd met New York. In een fijne studio in Brooklyn. Voor het vragen van vocalisten  ook erg handig om dat die al net zo verspreid over Amerika zitten als wij. Alle vocalisten die aan Chapters meewerken (Becca Stevens, Michael Mayo, Gretchen Parlato en Josh Dion) hebben onze grote bewondering en het was fantastisch met ze in de studio op te nemen. We hebben het nieuwe album, net als onze voorgaande, in drie sessies opgenomen en, in het geval van Chapters, de vocalisten nadat we onze eigen instrumentale composities hadden opgenomen, vastgelegd. O ja en voordat ik het vergeet, onze vriend Gerald Clayton speelde op piano mee.’

‘Chapters laat een nieuwe, frisse sound horen die ons overkwam nadat onze vriend Kaveh Rastegar (bas) in het dit voorjaar de band verliet om andere dingen te gaan doen. Samen met Shane (Endsley, trompet), Adam (Benjamin, keys) en Kaveh hebben we ooit in 2001 Kneebody opgezet (Nate Wood kwam daar even later op drums bij) en het was een heel vreemd gevoel hem te moeten verliezen. We moesten even goed nadenken of we zonder hem wel door wilden. Eigenlijk is het vooral aan Nate (Wood) te danken dat we doorgepakt hebben en Chapters hebben afgerond. Hij was het die de resterende baspartijen van Kaveh oppakte (Rastegar is op enkele tracks nog wel te horen) en inspeelde. Dat doet hij trouwens terwijl hij drumt en dat is en blijft super bijzonder om mee te maken. Nate is zo’n muzikant die echt elk instrument kan bespelen zo lijkt het. Vanaf zijn vierde speelt hij al drums en de rest van de instrumenten, hij speelt ook nog eens geweldig gitaar en toetsen, heeft hij er vanaf zijn tienerjaren bijgeleerd. Juist door zijn multi-instrumentalisme en zijn grote brede liefde voor muziek is hij momenteel een van de meest gevraagde muzikanten binnen de jazz, nou ja, eigenlijk binnen de muziekscene in het algemeen. De drive om te maken en blijven spelen met Kneebody is dus voor een groot gedeelte afhankelijk geweest van Nate. Fijn is daarin ook de rol van Dave Stapleton, de eigenaar van het Britse Edition Records. Wij zijn echt platenlabel-vast te noemen (lacht) en omdat jazz in Europa zo ontzettend in de schijnwerpers staat, er zoveel clubs en festivals zijn om te spelen en die immer een groot publiek weten te trekken, afstanden relatief overbrugbaar zijn (al helemaal als je het met Amerika vergelijkt) en wij er heel graag en veel spelen, leek het ons een goed idee om Chapters uit te brengen op een Europees label. Edition Records leek ons gelijk het meest geschikte en Dave voelde als de juiste persoon voor ons op het juiste moment. Juist als muzikant (Stapleton is toetsenman, heeft onder meer zijn fijne eigen Slowly Rolling Camera) snapt hij wat het betekent om een plaat uit te brengen en hoe belangrijk de juiste aandacht te krijgen is.’

We krijgen het over de tegenwoordige tijd van streams, playlists, YouTube, facebook, instagram en een absolute overdaad aan muziek. ‘Het is bijna onmogelijk om tussen al het popgeweld, veel meer nog dan voorheen, op te blijven vallen. We willen als band natuurlijk onszelf blijven ontwikkelen, onze sound verdiepen, eigenlijk willen we alleen met onze muziek bezig zijn, maar dat is in deze tijd vrijwel onmogelijk. Misschien moeten we de komende jaren  alles wat met social media te maken heeft wel wat minder belangrijk maken. Onszelf daardoor wat exclusiever maken. Meer je eigen weg volgen en je muzikale verdieping blijven zoeken. Misschien nog wel dwarser muziek gaan maken. In ieder geval is Chapers absoluut een album dat we wilden maken en het laat, volgens mijn bescheiden mening, in alles horen waar we als muzikanten over de afgelopen bijna 20 jaar naartoe gegroeid zijn. Dat heeft natuurlijk ook te maken met alles andere bands en projecten die we opgestart zijn naast Kneebody of de grote jazzhelden waar we mee hebben gespeeld. Het heeft ons nog veel beter gemaakt dan we ooit verwacht hadden denk ik, tegelijkertijd ook uitdagender. Je wilt gewoonweg niet in herhaling vallen, je wilt immer vooruit. Ik denk dat ons nieuwe album dat in volle glorie laat horen. Live zullen we het weer geheel anders doen omdat we zonder vocalisten gaan werken. Misschien als we in New York of Los Angeles zijn nog wel vrienden uitnodigen maar voor de rest van de tour zullen we de songs echt met andersoortige arrangementen naar echte instrumentale composities moeten verpakken. Alle muziek op het album trekken we dus straks weer volledig terug naar onszelf en dat gaat ook weer een fascinerende aangelegenheid worden.’

Op het persoonlijke vlak is Wendel trouwens ook heel druk bezig. ‘Afgelopen najaar heb ik met The Seasons, nog een nieuw eigen album uitgebracht. Met een geweldige band met Aaron Parks op piano, Gilad Hekselman op gitaar, Matt Brewer op bas en Eric Harland op drums. Een album waar ik super trots op ben en waar ik weer wat dieper de jazz induik (waar juist Kneebody het experiment met electronic zoekt). Het album was een extra nadat ik in 2015 met The Seasons, inderdaad geïnspireerd op Tchaikovsky’s werk met dezelfde naam, een videoproject had gemaakt dat bijzonder goed werd opgepakt. Daar had ik onder meer Joshua Redman, Jeff Ballard, Mark Turner, Julian Lage en Ambrose Akinmusire als gasten. En verdiende dus nog een extra uitgave. Daarnaast ben ik in mijn huis in New York een serie begonnen die Standards With Friends heet en waar ik bevriende muzikante voor uitnodig om vrijuit te improviseren. Ik zet de camera aan en we gaan spelen. Het is geweldig om te doen vooral omdat alles vrij is en we exact kunnen spelen hoe we willen. De mooiste stukken/opnamen zet ik dan online. Mooi ook om jonge, nog niet bekende muzikanten of vocalisten uit te nodigen en ze een podium te geven. Op Chapters zingt nu bijvoorbeeld Michael Mayo mee. Super bijzondere zanger die echt alles kan en dat liet hij in een zeer bijzondere Standards With Friends (opgenomen in juni 2018) ook al fantastisch horen.