Calexico met de blik op het Zuiden
Calexico nam haar 8e album Edge of the Sun deels op in Tucson, deels in Mexico, in het nabij Mexico City gelegen Coyoacán. Dat is niet verwonderlijk aangezien gitarist/zanger Joey Burns en drummer John Convertino ook op vorige albums Mexicaanse muziek integreerden in hun muziek. Wonend in Tucson, Arizona, is de gevoelsafstand naar Mexico niet groot maar ook geografisch zitten ze er dichtbij. Maar voor het vorige album Algiers weken ze uit naar New Orleans en waren ook invloeden uit Cubaanse muziek hoorbaar.
Op weg naar het interview in Café de Pont in Amsterdam-Noord steek ik met de pont het IJ over en ontwaar plotseling Joey Burns en John Convertino samen met manager Aldo Perotti van De Konkurrent op de pont. Ze zijn druk foto’s aan te nemen. De sfeer van de Amsterdamse haven zal de mannen van Calexico zeker aanspreken. Ik herinner me goed het interview dat ik twee jaar geleden in Amsterdam met ze had over Algiers dat ze opnamen in New Orleans.
Voordat het interview begint, spreken we over onze gezamenlijke interesse in Cubaanse muziek. Over Cubaanse ritmes als de rumba guaguancó en onze bezoeken aan Cuba. “Ik vind de bas in Cubaanse muziek zo sterk,” zegt Joey Burns. “Ik groeide op met jazz, dat kon ik voelen. Je wordt verondersteld swing te spelen. Met kwartnoten, zoals je loopt. Maar bij latin jazz gaat er bij wijze van spreken een hele winkel open. Ik heb me daar altijd toe aangetrokken gevoeld, en ook tot Mariachi muziek, folklore, het is anders en dan de 3/4 en 6/8 noten interpreteren. Als kind luisterde ik naar classic rock, maar nee, dat hoef ik niet meer te horen.” Van Cuba, ook een belangrijke muzikale invloed op Algiers, maken we de overstap naar Mexico.
WiM: Waarom hebben jullie ervoor gekozen dit album in Mexico op te nemen?
We vinden het altijd spannend om te kunnen reizen via de muziek. Maar in feite hebben we nauwelijks in Mexico opgetreden. Onze keyboardspeler Sergio Mendoza die van Mexicaanse afkomst is, kwam met het idee om op te nemen in Mexico. Het zou ons veel inspiratie geven. In 2014 verbleven we in het huis van een vriend, Raul Velazquez, hij speelt in een Mexicaanse punkband The Liquids. Het was geweldig, we houden van de Mexicaanse cultuur, van de hele Latijns Amerikaanse cultuur en muziek. In feite houden we van alle Amerikaanse muziek, niet alleen uit Noord Amerika maar ook uit Midden en Zuid Amerika. We denken dat hoe verder je naar het zuiden reist, des te interessanter het wordt. We hebben onlangs in Santiago de Chili en Buenos Aires opgetreden. We willen graag vaker in Latijns Amerika optreden.
WiM: Ik hoor op elke track van Edge of The Sun gastmusici en zangers. Ik noem er een paar: Sam Beam (Iron & Wire), Neko Case, Ben Bridwell (Band Of Horses), Adrian Perez, Carla Morrison, Nick Urata (Devotchka), Amparo Sanchez en Gaby Moreno. Waarom?
We hebben dat nooit eerder gedaan maar er wel vaak met elkaar over gesproken. Live doen we het vaak maar niet op albums. Toen we met de opnames voor Edge of The Sun begonnen, groeide het idee om dat nu wel te doen. Sergio heeft daar erg mee geholpen. We kenden een hoop musici al zoals de Spaanse zangeres Amparo Sanchez die zingt op Cumbia De Donde. Maar ook kregen we via via suggesties, hadden contact via de mail. Tracks werden via de mail doorgestuurd.
WiM: Wat Cumbia De Donde betreft, hoe kwamen jullie op het idee een nummer met cumbia op te nemen, een muziekstijl uit Colombia?
We hoorden voor het eerst cumbia’s in een restaurant in Tucson, in The Pitholl. Je kunt er Mexicaans ontbijt krijgen, met heerlijke salades, sauzen. In de stijl van Sonora, een staat van Noord Mexico, grenzend aan de VS. De eigenares gaf me een kopie van een cumbia cd. Ze zei: een goede cumbia cd herken je aan de cover met een foto van het achterwerk van een vrouw. Amparo die meewerkte aan Cumbia De Donde ontmoetten we drie jaar later. Vanaf 2003 werkten we regelmatig samen met haar. Door haar maakten we kennis met de muziek van Manu Chao. We maakten opnames met haar in de Egrem studio in Havana. Het was vanzelfsprekend dat ze mee zou helpen met de vertaling van deze song die deels in het Engels, deels in het Spaans wordt gezongen. Zij zingt in het Spaanse deel ‘Candela, candela’ bijvoorbeeld. Met een touch van de Buena Vista Social Club. We hebben haar de track opgestuurd, zij heeft haar zang opgenomen in Barcelona waar ze woont.
WiM: Een aantal jaar geleden interviewde ik de Amerikaanse/Guatemalteekse singer-songwriter Gaby Moreno na een optreden in Amsterdam. Nu hoor ik haar tot mijn verrassing op jullie nieuwe album in de songs Miles From The Sea en Beneath The City Of Dreams. Hoe hebben jullie haar leren kennen?
Zij is bevriend met Sergio Mendoza. Het was zijn idee om haar te laten zingen op deze songs. (John): Ik speelde in Texas op een kleinschalig festival. Zij trad daar ook op. Ik had nog nooit van haar gehoord. Zij kwam naar me toe en vroeg of ik in Calexico speel en vervolgens dat ze zou zingen op ons album. Sergio had dat dus geregeld. Ik was onder de indruk van haar optreden. En ze maakte onze songs sterker door haar zang.
WiM: Waar gaat Beneath The City Of Dreams over?
Het is in sommige opzichten een verhaal, met karakters. Het voelt als een storyboard voor een film. Er zijn verschillende verbindingen met de onderwereld. Soms is dat pad niet zonder gevaar maar er is een uitweg. Gaby zingt: ‘El camino escondido en la ciudad del sueno, lo busco en mis recuerdos’ (Het pad is verborgen in de stad van de dromen, ik zoek ernaar in mijn herinneringen). De stad van dromen is voor mensen een ideaal, een inspiratiebron, een stad om met je geliefde te zijn. Het is een combinatie van verhalen en gevoelens.
WiM: Joey, kun je zeggen dat jouw teksten enigszins filosofisch zijn?
Tot op zekere hoogte. Ze weerspiegelen ook waar ik op dit moment in mijn leven ben. Het eerste en laatste nummer zijn meer optimistisch dan de rest. Sommige nummers zoals Beneath The City of Dreams zijn storytelling. Die verhalen zijn krachtig, door de tekst maar in het geval van het instrumentale Coyoacán door de muziek. Sergio leidde ons naar die track. Het voelde niet dat we onszelf kopieerden aangezien we vaker elementen uit Mexicaanse muziek gebruiken. De muziek op Coyoacán deed meer aan die van Oost Mexico denken. Je hoort de door Adrian Perez in de Jalisco stijl bespeelde harp. Het geluid van deze harp lijkt op die van de kora uit Mali. Het laatste nummer Follow The River speelt zich ook af in de stad en gaat over een persoon die de rivier volgt om zijn thuis te vinden.
WiM: Joey, schrijf je eerst de teksten of eerst de muziek?
Meestal eerst de muziek, op gitaar en drums. Maar voor de eerste song Falling From The Sky schreef ik eerst de tekst. We waren op weg naar Nieuw Zeeland voor een tour, ik miste mijn vrouw, mijn dochters, las een kinderboek The House In The Night. De song gaat erover dat je niet weet waar het leven je soms brengt. Het gemis van mijn familie voel ik ook nu, ik zou hen graag naar Amsterdam brengen, ze deze prachtige stad laten zien. Al die huizen met die ramen, je kunt de geschiedenis voelen net als in Coyoacán en Havana.
WiM: John, over welke song wil jij graag vertellen?
World Undone, dat is mijn favoriet. Joey liet ons veel ruimte, daardoor hoefde ik het niet op een bepaalde manier in te vullen maar kon ik vanuit mijn gevoel spelen. Het gaat er dan om wat je van binnen voelt en niet om wat er in je hoofd omgaat. Ik had de drang om harder te spelen maar in mijn hart vond ik dat ik zachter moest spelen, meer subtiel. Dus hield ik me in. Sergio speelt gitaar in deze song. We hebben ook opgenomen met Takim, toen we toerden door Griekenland. Takim speelt traditionele Griekse muziek.
WiM: World Undone is nogal een aparte titel. Wat wil het zeggen?
Veel mensen maken een moeilijke tijd door. Ook veel landen hebben het moeilijk. Als je tegenwoordig het nieuws ziet, lijkt het alsof de wereld uit elkaar valt.
WiM: Ik hoor ook country invloeden op het album. Klopt dat?
Joey: Ja, dat klopt, Paul Niehaus speelt pedal steelguitar op een aantal tracks.
John: Het is een deel van waar we opgegroeid zijn. Ik groeide op in Oklahoma, er was een tijd dat ik country haatte maar daarna ging ik ervan houden. Dat geldt ook voor Joey. Als je je verdiept in de roots van country en opgroeit met Willie Nelson en Johnny Cash, begin je je te realiseren dat juist in country muziek veel verhalen worden verteld. We zijn daarin gegroeid, storytelling is een belangrijk aspect van onze muziek geworden.
WiM: Tot slot, ik las in het persbericht dat Edge Of The Sun veel overeenkomsten vertoont met Feast of Wire uit 2003. In welk opzicht?
Net als bij Feast of Wire hadden we een groot aantal songs en ideeën om uit te kiezen. Voordat we begonnen met opnemen, had Joey al veel ideeën. Sergio had veel ideeën over instrumentals. Feast of Wire werd ook gekenmerkt door die diversiteit. Van big band jazz tot elektronisch en minimal. Op Edge Of The Sun vind je ook een grote variatie aan stijlen. De eerste song Falling From The Sky is meer rockpop, op de tweede Bullets & Rocks heb je die Noord-Afrikaanse gitaar en de Jalisco harp. When The Angels Play is meer dylanesque, de sfeer van Dylan en The Band uit de jaren 60. In Tapping On The Line, de vierde song, heb je de Casio en de drummachine. En Cumbia De Donde wordt gekenmerkt door die aparte mix van cumbia en elektronica. Met die onderliggende percussie. En omdat we er meer uit wilden halen en het niet bij een instrumental wilden laten, hebben we Amparo Sanchez erbij gehaald. Er staat ook nog een extra op Edge Of The Sun: Roll Tango, met medewerking van Eric Burdon. Zo komen alle muzikale werelden samen.
Concerten:
- do 16 apr. Paradiso, Amsterdam
- vr 17 apr. Effenaar, Eindhoven
- ma 27 apr. Ancienne Belgique, Brussel