×

Interview

31 augustus 2022

Read in English

Big Big Train, in warmte erend en vol vertrouwen de toekomst in.

Liefhebbers van progressieve rock prijzen zich alweer geruime tijd gelukkig met een aantal sterke bands die het genre nieuw elan geven en waar fans vol overgave van genieten. Met sterke banden met hun achterban zijn de bands actief op social media, soms ook tegen wil en dank. Dat is wel waar een deel van die band gesmeed wordt. En natuurlijk in de gedeelde passie voor muziek, vastgelegd op prachtalbums, of samen beleefd, band en publiek, tijdens concerten.

Een van de bands die zeer succesvol aan de weg timmert, is het in progressieve kringen vermaarde internationale gezelschap Big Big Train. Van oorsprong Brits, maar met inmiddels meerdere nationaliteiten aan boord is de band zowel muzikaal als qua samenstelling divers. Albums als The Underfall Yard, English Electric part 1 en part 2, Folklore en Grimspound vestigden de naam van de band. Net als eerder al met de vlotte opvolging van Folklore en Grimspound was er in de loop van vorig jaar twee albums aan muziek gereed dat de band met de wereld wilde delen, toen het trieste nieuws kwam van het overlijden van frontman David Longdon. Postuum verscheen dit jaar nog Welcome To The Planet .

De band nam de tijd om na te denken over de toekomst en presenteerde eerder dit jaar Alberto Bravin van het Italiaanse progvlaggenschip Premiata Forneria Marconi (PFM) als nieuwe zanger en stelde, en passant, Dim Gray-zanger en -toetsenist Oskar Holldorff voor als toetsenist voor de tour. De kans voor een interview diende zich aan en zo was Written ineens in gesprek met Greg Spawton, bassist, componist en grondlegger van Big Big Train en Alberto Bravin. Het werd een mooi gesprek met uiteenlopende emotie dat zeer zeker ook de dynamiek tussen de twee mannen onderstreepte. We spraken elkaar om twaalf uur ’s middags, Amsterdamse tijd, zowel ochtend als middag dus in één moment gevangen.

WiM: Goede morgen en goede middag! Fijn om jullie allebei live te kunnen spreken! Eerst maar even een korte introductie van Written In Music. Wij schrijven over een breed scala aan muziek en een aspect daarvan is natuurlijk progressieve rock. Big Big Train heeft bewezen daarin wel een heel bepalende factor te zijn geweest de afgelopen jaren. Voor ons waren jullie in 2016 al een van de sterkhouders van het genre in een stuk over de stand van zaken in de progressieve rock. Sinds toen is er heel veel gebeurd, jullie hebben geweldige albums uitgebracht, deelden met jullie publiek geweldige concerten, eigenlijk zag de toekomst er geweldig uit tot die tragische dag in 2021 waarop David overleed. Dat is iets, zoals je het zelf ook wel hebt aangegeven, Greg, wat nog steeds pijn doet. Toch hebben jullie de stap gezet om door te gaan. Wat heeft, in jouw ogen, het meeste geholpen bij die keuze? Greg: cruciaal voor mij zijn wel mijn bandmaatjes geweest. Als je in een band zit, dat is toch wel iets unieks. Je bouwt samen aan muzikale en artistieke werken en dat vraagt al wel het nodige aan temperament. Het helpt dan echt als je elkaar kent, vertrouwt en weet wat je aan elkaar hebt. En dat hadden wij wel op het moment dat we voor de keuze stonden. En we vonden dat we die stap wel konden zetten. De komst van Alberto was daar de bevestiging van.

WiM: Een prachtig boek over Big Big Train is verschenen, jullie nieuwe album, er komt een live album aan van jullie fameuze optreden op Night Of The Prog aan de Loreley en het solo album van David. Drukke tijden en toch, jullie hebben de zoektocht ingezet naar een toetsenist om mee te touren én aar een nieuwe zanger. Hoe krijgen jullie dat allemaal voor elkaar als je daarnaast ook nog eens de tijd moet nemen voor social media en voor interviews? Greg: Het waren zeker geen makkelijke maanden. Dat kan ik wel zeggen. Ik denk dat ik Alberto alweer in 2015 voor het eerst zag toen PFM optrad en ik een notitie maakte: “Zanger van PFM: wow!” en ik hem in gedachten had voor een mogelijk solo album. Ik wist zijn naam eerst nog niet eens. Ja, het solo album is er nooit van gekomen, maar zijn naam was genoteerd en hij stond voor mij boven aan het lijstje toen we moesten gaan nadenken over een opvolger voor David. En nee, toen was het zeker geen gelopen race voor Alberto. Hij heeft alle stappen gezet die alle andere zangers ook zetten die we in gedachten hadden. Hij moest het er ook maar mee doen, met een band uit het Verenigd Koninkrijk die hem een mailtje stuurde met de vraag of hij ons kende en vervolgens of hij auditie wilde doen bij ons. En dat vond ik toch ook wel echt een ding. Misschien konden we wel niet de juiste persoon vinden.

Wat we in ieder geval niet wilden, was een kloon van David. Dat vonden we gewoonweg niet gepast. Ik wilde een zanger met een sterke stem én een stem die mij zou kunnen raken. Dus als zanger die een goede zangpartij zó overbrengt dat je er kippenvel van krijgt. Ja, Alberto maakte wel indruk. Hij kan echt heel goed en raak zingen. En het andere aspect was dat hij de stap ook graag wilde zetten. Zijn vrouw was daar ook wel duidelijk in. En hij ging ervoor. En als je je bedenkt dat hij zijn plek bij PFM opgaf voor een onzekere stap, dat vond ik ook nog wel wat. Want we vroegen ons ook af hoe we ver zouden gaan. Zouden we een toekomst hebben? Wat als het mis zou gaan? Je hebt het voorbeeld van AC DC waar het goed ging maar ook The Doors waar het helemaal niet lukte. Als ik in zijn schoenen had gestaan, dan weet ik niet of ik het gedaan zou hebben. Dat heb ik ook meerdere malen aangegeven. Je geeft iets op en stapt in de schoenen van iemand die zowat op handen werd gedragen door de fans. Ik was erg, erg blij dat Alberto het wilde doen. Maar ik wilde ook wel zeker weten dat hij het echt wilde. Wij hebben ook wel een verantwoordelijkheid naar hem. Het is niet alleen een grote stap voor de zanger die in een band stapt, dat is het ook voor de band naar die zanger toe. En daar tilden we zeker niet te licht aan.

WiM: Alberto, hoe kijk jij naar dat zelfde proces? Natuurlijk hebben we het daarover gehad, ja. Maar toen ik benaderd werd, ik sprong een gat in de lucht. Ik wilde het echt heel graag. Mijn vrouw stimuleerde mij om vooral snel te reageren. Doe het snel, laat horen hoe jij zingt, wat jij kunt. Niet teveel over nadenken, niet teveel aan bijwerken. En dat heb ik gedaan.

En ja, vanaf het eerste moment dat ik met Greg sprak, met het management, met de rest van de band, dat voelde heel goed, ik voelde me meteen op mijn gemak.

 

WiM: Alberto, je hebt een heel eigen  stem die duidelijk anders is dan de stem van David. Tegelijkertijd, wat mij opviel in de eerste keer dat ik je stem hoorde, was dat zowel jij als David iets levensbevestigends in jullie stemmen hebben. Dat kwam stevig binnen. Hoe werkt dat voor jou? Alberto: dank je wel, dank je wel. Greg: Ja, kippenvel, Dat is het inderdaad. Je kunt nog de meest geweldige technische muziek hebben, maar als je er niet door geraakt wordt, ja, dan brengt het weinig. Natuurlijk wilden we dat Alberto technisch gezien ook goed op zijn stem lette, dat hoort er ook bij, maar het is vooral dat kippenvel. Vandaar ook dat nieuwe nummer, Last Eleven, dat laat horen dat we een nieuwe bijzondere zanger hebben, het klinkt anders, maar we kunnen nog steeds datzelfde gevoel bieden dat we altijd al deden. Ik ben ervan overtuigd dat we de juiste man hebben gevonden.

WiM: En ja, nu we het er toch over hebben, hoe is Last Eleven tot stand gekomen? Greg: Componeren, dat is natuurlijk wat ik altijd al doe. Ik vind het heerlijk om bas te spelen, maar liedjes schrijven, dat is iets dat ik altijd wel doe. Toen David overleed, ben ik dat ook gewoon gaan doen. Dit nummer kwam aardig snel bij me op en ik maakte een ruwe demo bij Rob Aubrey. En die demo was voldoende om de mannen een impressie te geven van waar het nummer naar toe moest gaan. Inclusief een soort van zang. Daar waarschuwde ik Alberto ook voor. En ik stuurde het naar hen; we werkten op afstand. En Alberto bracht meteen een mooi vocaal arrangement in. Hij schrijft immers ook muziek én kan zijn ook arrangementen voor zang uitwerken. Dat is wel heel erg fijn. En Nick stuurde een top drumdeel. Iedereen vond het wel wat. Dat was al heel gaaf. Het is nog maar een nummer in ontwikkeling. Maar dan nog; het klinkt al aardig af. We zouden de demo wel kunnen willen spelen, maar dat hoeft nooit meer hetzelfde te worden. We gaan het live spelen. Dat is zeker. Voor ons dus ook wel een ontdekking en in ieder geval een momentopname van de band. Alberto: Het wordt wel anders. Echt wel. Dat is het nu in feite al. Greg: Ja, dat gaat zeker gebeuren. De volgende versie wordt anders, de live versie is weer anders. Wij leren nu gewoon hoe we hier mee omgaan en wie welke gaven inbrengt bij het maken van muziek. En ja, we krijgen toch al behoorlijk goede reacties erop en dat is prettig. Voor ons erg belangrijk dat we het gedaan hebben. Dit laat het publiek horen waar we nu staan. En met het filmpje erbij geeft dat toch een aardig beeld.

WiM: Als je het mij vraagt, een duidelijke evolutie maar zeer zeker echt het geluid van wat we van jullie kennen. Ik zie het dus niet als een breuk met het verleden. Hoe is dat voor jullie? Greg: Het is het beste van wat we waren en hoe we een weg vinden naar de toekomst. Alberto heeft een paar van zijn stukken opgestuurd en die vind ik heel erg gaaf klinken, wie weet komen die op het nieuwe album. Ik ben qua muzikale ontwikkeling veel meer evolutionair ingesteld dan revolutionair. Bowie veranderde misschien wel alles van het ene naar het andere album, maar ik ben meer voor geleidelijke verandering. Ik neem mensen liever geleidelijk mee. Als je straks naar ons nieuwe materiaal luistert, dan zit er genoeg in van ons BBT-DNA en tegelijkertijd klinkt het nieuw en het is het vinden van een balans. Ik kijk daar erg naar uit.

WiM: Wat ik erg bijzonder vind, is de manier waarop jullie in jullie eerste gezamenlijke video al meteen zo’n klik lieten zien, eigenlijk alsof jullie elkaar al langer kenden. Dat was onwaarschijnlijk mooi om te zien. Hoe hebben jullie dat ervaren? Greg: Ik vond dat wel spannend. Ik was ook wel nerveus. Ik ben wel verlegen en kijk je binnen de band, dan leun ik wel op de mensen die meer extravert zijn. Dat doet Nick (D’ Virgilio, drummer) meer, dat deed David meer en Alberto, dat zal jij ook meer gaan doen. Het vraagt dus ook wel wat om nieuwe mensen in mijn omgeving toe te laten maar ik kon het erg goed vinden met Alberto die ook gewoon heel aardig is. En ja, ik ben een enorme Italofiel en breng echt het grootste deel van mijn vakanties daar door. (Meerdere nummers van de band hebben ook een link met Italië).

Ik beweeg mijn handen ook aldoor als een Italiaan (Lacht.). Maar hoe spannend dat eerste weekend ook was, ik was er erg blij mee. En ja, volgende week de repetities. Alberto: ik ken geen enkele tekst. (Gelach alom). Greg: mijn basgitaar staat daar, Alberto moest veel teksten leren. En ja, ik ga niets zeggen over de setlist. Alberto: Jawel, Last Eleven heb je net al aangegeven. Greg: Ja, ook dat nummer heeft al veel tekst. Maar het vraagt al veel repetitie individueel om het goed te doen. Onze voorbereiding loopt echt in de honderden uren. En we hopen dan maar dat we straks ook allemaal dezelfde nummers gerepeteerd hebben en hebben voorbereid. Alberto: En toch, alles zal wel anders worden. Greg: Ja, ja, dat is zeker zo. Als we samen spelen, is dat gewoon wel weer anders, maar daar komen we echt wel samen uit. (Wederom genieten beiden van hun interactie, volop lachend.)

WiM: Alweer meer dan twee weken geleden kwam het bericht dat een festival in het Verenigd Koninkrijk waar jullie zouden spelen, geannuleerd werd. Dat was meteen een klap voor de band omdat het jullie gehele tourplannen raakte. Jullie waren vrij snel en vooral ook duidelijk in jullie besluiten daarna, terwijl jullie tegelijkertijd rekening hielden met wat dit voor jullie fans betekent: het annuleren uiteindelijk van meerdere tourdata. Dat is al een hele klus als je als band dichtbij elkaar woont, maar dan kun je even samen naar de pub. Hoe pakken jullie dit samen op? Greg: Ja, kijk maar naar onze Whatsapp groep. Daar gaan echt ontiegelijk veel berichten over en weer. We zijn immers een erg internationale band, met Italië, Scandinavië, Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten allemaal vertegenwoordigd. We hopen dat we volgend jaar een aantal maanden samen kunnen spelen, want dat is natuurlijk wel wat we als band willen zijn, wat we willen doen. Dat is het samen muziek maken. Ja, en vanaf de repetities wordt het sowieso wel veel samen leren, ook over van elkaar, want slechts een beperkt deel van de band speelde al eerder samen live: voor een belangrijk deel wordt dat de eerste keer. En dus echt niet alleen voor Alberto. Het wordt echt wel een stevige leercurve. Dat wordt uitdagend maar zeker ook vol lol.

WiM: Op jullie website staat dat het optreden in Zoetermeer gefilmd wordt. In hoeverre was dat al gepland of hebben jullie dat op jullie genomen na de annulering van dat festival? Tegelijkertijd, dat vraagt natuurlijk ook de nodige voorbereiding. Greg: Nee, dat hadden we echt al eerder bedacht. Ja, Alberto kwam binnen en we hadden het nieuws dat de derde show meteen al gefilmd zou worden. Alberto: No pressure (lacht.). Greg: No pressure at all. Nee, het is een samenwerking met de filmcrew die we ontwikkelden bij Night Of The Prog in 2018. En daar legden we het contact. Dat optreden daar was ook al een keuze gewoon om het te doen. We dragen het nu ook gewoon uit, dat we het concert opnemen. Daar ben ik ook wel zeker van: als band gaan we er staan. En de filmcrew die veelal vanuit De Boerderij werkt, hebben met Loreley bewezen dat ze het kunnen, dus daar hebben we ook alle vertrouwen in. En hoe leuk is het om na zes maanden terug te kijken én je te realiseren hoe weinig ik eigenlijk beweeg op het podium. Alberto: Zoetermeer is een geweldige plek. Ik ben er twee keer geweest met PFM. En dat was echt altijd top! En een superkok. Dat herinner ik me ook nog wel, toch ook wel belangrijk.

Na een korte onderbreking in het gesprek vervolgt Alberto: Jullie hebben overigens ook wel meer dan alleen prog op jullie website, ook veel indie. WiM: Ja, dat is iets waar wij als Written ook bewust voor kiezen. We richten ons op meer dan één genre, muziek is immers meer omvattend dan dat. Het is voor ons als journalisten ook interessant om breder te kijken dan één specifiek genre. Natuurlijk, het vraagt dat je er wel voor open staat, maar die brede oriëntatie op muziek maakt het juist voor ons ook fijn om voor Written te schrijven. Alberto: Cool! Ik zal jullie gaan volgen.

WiM: Was het niet moeilijk om het in het Nederlands te lezen? Ja, dat Nederlands is wel bijzonder, maar met een beetje Google Translate kom je een heel eind.

WiM: Het is mooi om te zien dat jullie nog een warm up show doen en jullie fanschare hebben gevraagd om daar ook naar toe te komen. Jullie fans, de Passengers, daar hebben jullie een stevige band mee. Als je kijkt naar jullie veerkracht, wat betekenen ze dan daarvoor? Alberto: Ik ben een liefhebber van de band en ik houd van prog, maar ik wist niet van de Passengers. Maar ze zijn fantastisch. De manier waarop ik al ontvangen werd. Wat ik nu gemerkt heb, ook op de social media, terwijl ik daar helemaal niet van houd, is hoe zeer ze betrokken zijn bij de muziek en hoezeer ze meeleven en steun geven in deze tijden, hoe ze reageren op de annuleringen van concerten, dat maakt dat het echt wel een heel bijzondere groep mensen is. Zo’n grote gemeenschap, ja, dat hebben niet veel bands. Nou ja, of je hebt bands als Manowar of Rolling Stones, waar enkel en alleen ook de muziek van die bands bij de fans leeft. Daar moet je het niet wagen andere muziek te laten horen. Maar wat hier gebeurt, hoeveel steun ze ook geven in deze tijden van verandering, die toch ook wel moeilijk zijn, dat is echt ongelooflijk. Dat geeft ons ook echt steun om door te gaan en ons best te doen om de muziek te blijven dragen. Greg: Ja, die band is echt stevig. Als je al kijkt naar hoe de mensen reageerden op het afgelaste festival, ja. Voor mij was een inkijkje achter het organiseren van de tour toch ook echt wel iets nieuws. En de samenhang tussen een of enkele concerten waar je een groot rendement verwacht én de andere concerten die voor een deel daardoor mogelijk gemaakt worden, ja, dat zie je van een afstandje niet zo. Dus voor onze tour was dat festival behoorlijk cruciaal. En toen het festival werd afgelast, natuurlijk, dat vonden fans niet leuk, die hadden ons liever zien spelen en natuurlijk waren er mensen nukkig, het had nogal een impact op reisplannen, op reserveringen. Maar we zagen ook wel in de reacties dat mensen het begrepen toen wij het uitlegden, mensen hadden begrip voor onze keuzes. En dat hebben ze de afgelopen jaren natuurlijk al veel moeten hebben met alles dat gebeurd is, Covid, het ongeluk van David en nu dit weer. Dat was voor ons en voor de fans heel moeilijk. Maar we hebben hen zeker nodig, want zij zorgen er ook voor dat wij doorgaan.

WiM: Hoe ging het samenstellen van de setlist? Hebben jullie die al klaar zoals jullie die ook verwachten te gaan spelen? Greg: We zijn dat ook nog wel een beetje aan het uitzoeken. We moeten natuurlijk nog zien hoe de nummers klinken als we samen spelen. En dat kan betekenen dat we nummers gaan wijzigen. Alberto, hebben we nou 2,5 uur aan setlist? Alberto: Ja, ja, ja. Greg: We leren meer nummers dan we wellicht gaan spelen én we wijzigen misschien wel nummers van de ene show naar de andere show. Dat verwacht ik wel. Maar we kijken gewoon in de repetities wat het beste past. Dat hebben we niet eerder gedaan, dan leerden we echt wat we gingen spelen, maar die ruimte om te wijzigen, dat is ook wel fijn. Het geeft het publiek ook de mogelijkheid om meerdere concerten te bezoeken en verschillende setlists te ervaren. Met deze nieuwe bezetting gaan we zien hoe het uit gaat pakken.

WiM: En dan hebben jullie ook nog zo’n geweldige toetsenist en achtergrondzanger mee aan boord naast de kwaliteiten die jij hebt, Alberto. Dat moet met Oskar van Dim Gray wel een mooie tijd worden. Ze waren fantastisch als voorprogramma van Marillion in Zweden. Alberto: Ja, wij zitten een beetje in het zelfde schuitje. Voor ons allebei de eerste optredens. We hebben veel met elkaar gesproken en hij is een geweldige toetsenist. Hij heeft een goed oor voor sfeer en voor geluid. Dat kun je wel horen in de muziek van Dim Gray die ook wel erg cinematografisch is. Met Last Eleven deed hij die geweldige Moog solo ook. Greg deed het origineel en Oskar nam die oorspronkelijke solo en veranderde die naar wat het geworden is. Greg: Ja, dat was wel even wat anders. Je moet mensen gaan vertrouwen als je ze in je band toelaat. En Oskar vroeg of hij iets met de toetsenpartij mocht doen en toen kwam hij met dit. Die cinematografische klanken, die ik echt gaaf vind, daar wil ik ook wel meer mee naar de toekomst. En wat wel bijzonder is, hij speelde nog niet zo vaak orgel en dat pakte hij nu voor het eerst op en dat deed hij echt geweldig. Je hoort dat hij daar oor voor heeft.

WiM: Hoe zien jullie het afgelopen jaar, is dat naast een jaar in transitie niet ook een jaar dat de muzikale erfenis van David recht doet en was het dan ook zo bedoeld?  Greg: We willen allemaal de muzikale nalatenschap van David eer betonen, dat kunnen we niet zomaar verloren laten gaan, hij is immers onlosmakelijk met onze geschiedenis verbonden. Wat ik niet wil is dat dat hetgeen is waar onze muziek alleen maar om draait. Het is een kwestie van balans. We gaan zeker eer betonen aan David maar we zullen ons zeker ook verder ontwikkelen. Die eerste concerten nu, Alberto krijgt wel een moeilijke klus, want die eerste concerten zijn de eerste shows zonder David, dus dat gaat het nodige van hem vragen. Die eerste shows worden gewoon emotioneel. En hij zal zijn eigen talent moeten inzetten en zichzelf ook moeten laten zien. En dus komen we terug bij wat we aan het begin zeiden. Weet je zeker dat je dit wil doen? Want het is echt nogal wat. Alberto: Nee! Greg: Hij heeft zich bedacht. (Lacht). Die balans moet er gewoon komen. Ja, het wordt geen nostalgie aan de lopende band. Dat kan ook niet. Het is mooi dat er bands zijn die dat kunnen, maar dat past niet bij ons.

Laat het helder zijn: met de komst van David kwamen er voor ons andere tijden en zonder David had ik hier nu niet gezeten. Met The Underfall Yard veranderde er veel voor ons. En hij was gewoon een van mijn beste vrienden. Dus zijn nalatenschap is in goede handen. Maar we kiezen er ook voor datgene te doen wat hij zou doen en dat is doorgaan met muziek maken. Want dat is wel wat we doen.

WiM: Hoe ga jij naar die eerste concerten, Alberto? Technisch gezien ga ik me voorbereiden en ik bereid ook wel introductiewoorden voor de verschillende nummers voor, maar het gaat echt ook het moment zijn. Het gaat er ook om wat er in het moment gebeurt, zien hoe mensen reageren, op mijn vreemde accent, op de woorden die ik ga vergeten. (Lacht). Net als David ooit nummers leerde van voor zijn tijd, zal ik dat nu ook moeten doen. Natuurlijk, de situatie is anders nu, maar ook hij moest nummers op zijn manier vormgeven. En dat moet ik op mijn manier ook doen.

WiM: We zullen in ieder geval in gedachten bij jullie zijn bij deze optredens. Dank je.

WiM: Onder onze lezers zijn er vast ook mensen die jullie niet kennen. Die hebben heel wat gemist. Wat zou je tegen hen zeggen om ze alsnog naar een van de optredens te laten komen? Alberto: Big Big Train is natuurlijk een progressieve rockband maar voor ons staat het liedje altijd centraal. En of je nou van prog houdt of niet, er zijn altijd wel liedjes waar je, ook als niet-prog liefhebber, bij de muziek van BBT van kunt genieten. Niet iedereen van mijn familie of vrienden houdt van progressieve rock, maar toch, ze voelen verbinding met de muziek van Big Big Train. In onze nummers hebben we gewoon al geweldige refreinen. En ja, natuurlijk, er zitten progressieve stukken in onze nummers. Of dat nou gitaarpartijen zijn, de toetsenpartijen, eigenlijk hebben we dus wel voor elk wat wils. Iedereen kan dus naar ons optreden komen en van 2 uur muziek genieten.

WiM: Welke song zouden ze moeten luisteren om een goed beeld van de band te krijgen? En dat hoeft echt niet in de setlist terecht te komen. Greg: ik kies The Transit Of Venus Across The Sun. Daar zitten duidelijk progressieve elementen in, een ouverture, delen in 7/8 maar het heeft ook wel een heel duidelijk liedjeshart in zich. We zijn een band van songwriters, dus we hebben naast waar we technisch goed in zijn, echt wel liedjes die staan. Net als vroeger Genesis, Yes en PFM ook gewoon fraaie liedjes wisten te maken, ook zoals The Beatles dat deden, maar dan in een progressief jasje, zou je kunnen zeggen. Maar ook die nummers stonden. Ja, ik zou dit wel als kennismakingsnummer voorstellen. Alberto: Ik zou zeggen Alive, dat is wel iets dat meerdere mensen zou moeten aanspreken en dat geldt voor mij ook voor het meer folky The Florentine. Greg: Ja, dat sluit ook wel aan op wat ik bedoel. Alive heeft wel wat technische hoogstandjes in het midden en The Florentine heeft wel wat tempowisselingen die echt het nodige van je vragen. Ja, het levert ons gewoon altijd paniek op (Beiden lachen). Ja, het klinkt catchy en toegankelijk, maar ze vragen wel het nodige van ons als band.

WiM: En als er mensen die jullie kennen nog geen kaartje hebben, wat zeg je dan tegen hen? Moeten we ze aan de haren trekken en naar binnen slepen? Greg: Nou ja, het is ons allereerste optreden waar mensen alleen maar staan, niet zitten. Maar ja, denk er maar eens over na, een maandagavond, gewoon een werk- en schooldag, maar je komt naar een band die dan al goed op dreef is en ja, kom gewoon naar ons kijken en genieten. Alberto: Je moet er gewoon zijn, naar ons komen en genieten. Het worden emotionele shows en je moet er gewoon bij zijn. Emotioneel voor mij, emotioneel voor de hele band, maar kom en geniet met ons.

WiM: Hartelijk dank voor jullie tijd en hoe mooi was het om jullie lol en onderlinge klik te zien, dat was gewoonweg fantastisch. Erg fijn met je te spreken. We zien je in Zoetermeer. Tot dan!

Foto’s: Michael Heller