Er zijn in de loop der tijd al heel wat boeken geschreven en documentaires, reportages en films gemaakt die stil stonden bij het leven en de muziek van de Ierse rocker Philip Lynott en zijn band Thin Lizzy. Centraal in deze natuurlijk al vaak de iconische rocker Phil en zijn leven. Songs For While I’m Away onderscheidt zich van de andere films en reportages door de warmte en aandacht waarmee regisseur Emer Reynolds het leven van Phil in beeld brengt. Mooi al, de titel die verwijst naar de poëziebundel van Phils hand. Aandacht voor subtiliteit. Dat tekent de film. De groei van de in West Bromwich geboren en deels daar getogen jongen naar voluit Dubliner én vooral zijn ontwikkeling naar de stoere rocker die hij uiteindelijk werd, wordt zeer zorgvuldig in beeld gebracht. Emer Reynolds sprak voor haar film een aantal van de usual suspects uit het leven van Phil: Brush Shiels, Eric Bell, Midge Ure, Jim Fitzpatrick, Scott Gorham, we hebben ze al eerder in beeld en aan het woord gezien. Maar Emer brengt met haar documentaire een verdieping aan in het levensverhaal van Phil. Vrienden uit de jeugd van Phil, zijn oom Peter, zijn dochters, zijn ex-vriendin Gale Claydon, zijn ex-vrouw Caroline, zij kleuren het beeld van Phils leven persoonlijker en net iets dichter op de huid dan eerdere films.

Mooi hoe er aandacht is voor Black Boys On The Corner waarmee Lynott zich in de vroege jaren Zeventig durfde te onderscheiden, als donkere frontman van misschien wel de meest Ierse band ooit. Aandacht dus voor de tijd waarin Eric Bell de leadgitarist was, een tijd waarin de band creatief gezien misschien wel het spannendst was. Vanzelfsprekend komt het twin gitaar geluid aan bod: door velen gekopieerd, nimmer geëvenaard. Aan bod komt hoe het geluid ontstond. Het is prachtig om te zien dat na al die jaren ook nu Scott Gorham, de vaste helft van het aldoor wisselende Lizzygitaartandem, nog kan genieten van die ontdekking en van de betekenis die dat geluid had voor de sound van de band.

Natuurlijk komen er bekende nummers voorbij in de film: waar voor veel bands geldt dat hits betekent dat de nummers door die hard fans misschien als commercieel gezien worden, is dat voor Lizzy liefhebbers anders. Ook de bekende nummers hebben hun aantrekkingskracht én rocken, doorgaans stevig, op de enkele uitzondering na, denk aan Dancing In The Moonlight, als geen ander. De kracht van Thin Lizzy was het bundelen van melodie en kracht terwijl de band zeker ook de nodige subtiliteit en gevoelige muziek in huis had. Nummers als Still In Love With You, Fool’s Gold, Borderline en The Sun Goes Down om er maar enkele te noemen, belichamen die subtiele kant van Phil en van de band. De film toont ook de vader en echtgenoot Phil die ook voor beide dochters een nummer schreef. Sarah bracht hij uit met Thin Lizzy met een werkelijk prachtige gitaarsolo van Gary Moore en Cathleen verscheen op zijn tweede solo album. Ja, Gary Moore, ook een rocker voor hij zich ontfermde over de blues, maatje in muzikale zin en tegelijkertijd ook tegenpool voor Phil. De twee hadden een bijzondere relatie met elkaar. Ze deelden de liefde voor muziek en voor Ierland. Dat laatste laat de film ook nadrukkelijk zien. Phil was op en top Iers. De betekenis van Lizzy voor de Ierse muziekwereld wordt dan ook geduid door de aanwezigheid van Adam Clayton van die andere Ierse succesvolle band.

In de film wel ook aandacht voor het moment dat Midge Ure midden in een tour de band kwam versterken toen Gary Moore de band plots verlaten had. Midge mocht zijn partijen leren tijdens een vlucht met een Concorde naar de Verenigde Staten. Met Midge aan boord keerde ook Whiskey In The Jar tijdelijk terug op de setlist; het nummer dat ooit een forse stimulans voor de populariteit van de band betekende. Ongeveer rond die periode, de release van het album Black Rose: A Rock Legend kwam het keerpunt voor de band. Waar twee van de bandleden eerder zogezegd recreatief gebruik maakten van stimulerende middelen, kwamen in Parijs de hard drugs definitief in beeld. Scott Gorham en Phil, beiden liepen een ernstige verslaving op. Een bijdrage aan het einde van Phils relatie met zijn echtgenote, naast het effect dat het vaak van huis weg zijn op hun relatie had en uiteindelijk ook een bijdrage aan de ondergang van de band. Het was Scott die besloot dat het met het heroïnegebruik afgelopen moest zijn. Het gesprek daarover leidde tot de uiteindelijke afscheidstournee. Er waren nog ideeën over een pauze in het bestaan van de band. Maar het einde van de band was definitief en onomkeerbaar.

De film gaat ook in op de laatste jaren van Phil en doet dat met veel warmte. De woorden die Phil tegen een van zijn beste vrienden zei, ongeveer een half jaar voor zijn dood, resoneren ook na afloop van de film na. Een stilte die je overvalt, juist ook omdat de muziek die Emer bij de laatste scènes gekozen heeft, juist aanhaken op de gevoelskant. Zo fraai als de film opent qua muziek, zo mooi is het slot van de film ook. Qua muziek. Het verhaal van Phil is al vaker verteld. Het verhaal komt bij Lizzy fans ook nu nog steeds binnen. Deze film brengt je terug naar de beleving van Live And Dangerous, terug ook naar de tijd van Eric Bell, terug ook naar wat Lizzy, wat Phil Lynott bijzonder voor je maakte. Je kunt je afvragen of de film kritischer had moeten zijn op het drugsgebruik, dieper misschien had moeten ingaan op de relatie Gary Moore en Phil Lynott, of je meer zou willen zien van de albums met Snowy White, met John Sykes, maar het is vooral een film die het leven van The Rocker schetst. Opvallend klein minpunt in een verder zeer geslaagde documentaire is wel dat the one and only Brian Downey on drums niet aan het woord komt in de film. Maar met Darren Wharton en de al eerder genoemde mensen uit het rijke Lizzyverleden is het vooral een film die je als Lizzyliefhebber gewoonweg moet zien.

https://www.youtube.com/watch?v=O6bz2WXoCa4

De film draait eenmalig in de bioscoop. Dat is dinsdag 27 oktober. Wil jij de film ook zien? Kijk dan hier voor een bioscoop bij jou in de buurt.