×

Recensie

02 mei 2022

Nick Cave & Warren Ellis – This Much I Know to Be True

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Trafalgar

Woensdag 11 mei gaat wereldwijd de Nick Cave en Warren Ellis film This Much I Know to Be True in première. This Much I Know to Be True verplaatst zich naar het toevluchtsoord van Nick Cave waar hij zijn hopeloze leven weer onder controle probeert te krijgen. Het atelier, gevuld met Victoriaanse kitscherige kunst, waar hij met gipsbeeldjes het levensverhaal van de onberekenbare duivel als tegenpool van het Christelijke Godsfiguur vorm geeft. De geboorte, de jeugd, maar ook die kwaadaardige omschakeling naar de duisternis. Er volgt een ongemakkelijke hiaat als het verhaal van de opoffering van de eerste zoon te sprake komt. De aftakeling van de duivel loopt synchroon met de donkere levensfase van Nick Cave. Dat moment van stilte…. Waar is Warren Ellis toch als je hem nodig hebt. Begonnen als sfeerbepalende invalskracht op Let Love In, uitgegroeid tot dierbare vriend, en de enige stabiele factor van The Bad Seeds. Er wordt door Nick Cave wat luchtig en lacherig over gepraat. De waarheid is echter wel zo pijnlijk, van die kern is vrijwel niemand meer over.

De beelden van een stervende duivel gaan in Spinning Song over, de openingstrack van Ghosteen. Nick Cave en Warren Ellis in een lege zaal, puur als duo. Andrew Dominik laat de schaduwen van het achtergrondkoor in het licht verschijnen. De relatie met de filmregisseur gaat naar 2007 terug, als Warren Ellis en Nick Cave de The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford soundtrack opnemen. Net als bij het fraaie Idiot Prayer wordt er met lichtinval en schitterende kleurpaletten gespeeld, de Hollywood thuisopname overgaande in de stralende Warren Ellis lichtbron. Zo doordacht, maar zo effectief. Vervolgens Nick Cave als middelpunt in de langzaam rondtollende wervelwind, cameramannen als uitgehongerde gieren om hem heen draaiend. De breekbare Warren Ellis smeekzang geeft het emotioneel beladen Bright Horses nog meer diepgang. Man, wat is het samenspel tussen deze twee amicale meesters toch adembenemend mooi. Waren het in de The Ship Song videoclip nog onschuldige jeugdige engeltjes schimmen die langs Nick Cave op de pianokruk plaats nemen, hier is het de zanger zelf die deze kwetsbare rol naast Warren Ellis vastlegt. Gelijkwaardig, met hetzelfde inlevingsvermogen, dezelfde passie en diezelfde behoefte aan sobere eenvoud.

Klein op een vintage keyboard inleidend, pakt het Ghosteen titelstuk groots uit. Het Waiting For You strijkorkest bij de emotionele Nick Cave, geraakt door zijn eigen woorden. De gitarist en de drummer, het zijn net als het aanwezige uitgenodigde publiek, toeschouwers tijdens die beeldschone Albuquerque uitvoering. Figuranten in het theatrale schouwspel, liefdevol ontspannen lachend naar Orpheus toegewenkt. Die fans staan ook in het persoonlijke interactieve The Red Right Hands files vraag en antwoord correspondentiespel centraal. Duizenden vragen, waarbij Nick Cave de nodige tijd en aandacht aan zijn publiek besteedt. Het is wel even schrikken als Marianne Faithfull ten tonele verschijnt. De vitale adembenemende prachtige vrouw is een kwetsbare broze dame op leeftijd geworden. Afhankelijk van zuurstof, de sprankeling in haar sprekende ogen nog steeds aanwezig. Maar ook hier overheerst vooral de liefde, met een zorgelijk toekijkende Warren Ellis, behoedzaam gepast op de achtergrond. Haar gesproken woorden, vrijwel onherkenbaar in het Galleon Ship intro verwerkend.

Pianoklanken van het beangstigend vreemde Hand of God vormen de overgang naar het Carnage gedeelte van de film. Er wordt met elektronische dancebeats en orkestrale ambient geflirt, een nog volledig te ontginnen spannende nieuwe invalshoek. Onaards, met de synchrone armbeweging van de backing vocals, naar de hemel uitstrekkende. Het zen rustmoment voor de explosieve oldschool binnenwandelende White Elephant gospelsong. Lavender Fields Forever, zacht en weelderig, met Warrel Ellis als een speelse dirigerende tijger. De This Much I Know to Be True totaalbeleving is het verhaal over vriendschap, trouw en zeker liefde. De Ghosteen en Carnage albums zijn in principe bijzaak, maar illustreren voortreffelijk de connectie tussen deze twee muzikale grootheden. Warren Ellis heeft de uitstaling van Vitalis, een aan lager wal geraakte muzikaal talent, die als bedelende straatmuzikant zijn geld bij elkaar sprokkelt. Nick Cave als zijn leergierige assistent Remi, door de wereld verlaten. Warren Ellis componeert, dirigeert en zorgt voor souplesse door emotionele diepgang toevoeging. Warren Ellis de chaotisch rommelige planloze flatbewoner, Nick Cave de achter het bureau zittende gestructureerde control freak. Twee tegenpolen, met eenzelfde muzikaal hart.

Het blijft komisch dat Nick Cave zich nog steeds achterin de auto het meeste op zijn gemak voelt. In vrijwel elke memorabele filmische interview sessie komt wel zo’n passage voor, uiteraard ook hier weer, waar hij openlijk over zijn worstelingen praat. This Much I Know to Be True eindigt met Nick Cave de familieman, in gesprek met zijn nuchtere zelfverzekerde zoon Earl, deze persoonlijke anekdote tussen twee gezinsleden is de aankondiging voor Balcony Man waar de road to nowhere trainrails het decor vormen. Natuurlijk is dit de zoveelste concertregistratie van Nick Cave, maar wat blijft hij toch een indrukwekkende persoonlijkheid die altijd wat te vermelden heeft. Naar zo’n man kun je uren geboeid blijven luisteren, met of zonder muzikale omlijsting. This Much I Know to Be True is op 11 en 15 mei te zien in meer dan 80 bioscopen in Nederland.