Een paar jaar geleden speelden Rolling Stones in diverse landen zowel een club-, arena- als stadionshow. In de stadions speelden ze de bekendste nummers, in de arena’s de singles die geen megahit werden en in de clubs de zogenaamde deep album tracks voor fanclubleden.  Het team achter Joe Bonamassa kwam met een variatie op die aanpak op de proppen: vier shows, vier verschillende setlists, vier verschillende bands en verschillende zalen. London werd gekozen als locatie voor deze uitdagende, muzikale krachtmeting.

Collega Björn heeft Bonamassa al over het concept aan de tand gevoeld en de twee concerten in The Borderline en Sheperd’s Bush Empire van commentaar voorzien. Het vierde en afsluitende concert vond plaats in de Royal Albert Hall die vroeger vooral werd gebruikt voor symfonieën en andere klassieke werken, maar tegenwoordig ook regelmatig haar deuren opent voor artiesten uit de popmuziek. Tijdens de show in deze zaal koos Bonamassa voor zijn bekendste nummers. Een logische keuze want de Royal Albert Hall is qua capaciteit de grootste van de vier gekozen zalen.

Het concert opent met een akoestische set waarbij Bonamassa o.a. wordt begeleid door een Gerry O’ Connor (banjo, mandoline), Lenny Castro (percussie), Mats Wester (nyckelharpa). Er duiken zelfs later nog een accordeon en viool op. Door de fraaie instrumentatie klinkt het eerder als folkmuziek en niet als de bluesrock die we van hem gewend zijn.  Door de duur en het ontbreken van een echte vonk c.q. het ontbreken van een spanningsboog wordt het na een tijdje echter behoorlijk gezapig en klinkt het gezelschap zelfs als een band die honderdvijftig jaar geleden niet had misstaan in een Amerikaanse saloon. Na acht nummers en bijna 38 minuten wordt het podium omgebouwd en krijgen we gelukkig een uitstekende elektrische set. Er valt veel te genieten van o.a. een cover van Midnight Blues (Gary Moore), The Ballad of Joe Henry en het bijzondere sfeervolle Sloe Gin. Bonamassa speelt net als zijn begeleidingsband weergaloos en levert ook vocaal een goede prestatie. Hij is natuurlijk geen Beth Hart, maar hij weet genoeg emotie in zijn stem te leggen waardoor hij blijft boeien.

Deze DVD bevat net als de andere drie concerten een programmaboekje met 3D-bril, een cd met bonusmateriaal, een blik achter de schermen, een achtergrondverhaal en een fotocollectie. De uitvoering van deze Tour De Force DVD reeks (ook op BluRay) verdient een dik compliment; de geluids- en beeldkwaliteit, de boekjes, de verpakking, het ontwerp. Hulde voor het label dat nog eens echt investeert in een artiest!

Bonamassa heeft de voorbij jaren hard gewerkt en tal van releases op zijn naam staan, varierend van funk rock tot hardrock met Black Country Communion. Hij lijkt al jaren een gouden toekomst tegemoet te gaan, maar als de camera’s ronddraaien door de zaal moeten we echter concluderen dat Bonamassa in London niet of nauwelijks jongeren trekt. De zaal is voor 95% gevuld met mannen en het merendeel is de veertig wel gepasseerd. Dat is uiteraard het publiek dat nog steeds geluidsdragers koopt en concerten bezoekt, maar voor de lange termijn heeft Bonamassa toch ook een jonger publiek nodig. We zijn dan ook benieuwd waarmee hij in 2014 op de proppen komt.