Het is alweer zes jaar geleden dat London Zoo, het overdonderende derde album van The Bug verscheen. Met Angels & Devils is een excellent vervolg op die klassieker gemaakt.

The Bug main man Kevin Martin was de afgelopen jaren vooral heel druk bezig met Pink Midas Sound, een zijn andere muzikale outlets (de man doet zo ontzettend veel dat het bijna niet bij te houden is. Van samenwerkingen met Blixa Bargeld, EI-P, DJ Vadim of Cutty Ranks tot aan legende en muzikale alleskunner John Zorn). Gelukkig heeft nu ook The Bug weer zijn volledige aandacht verkregen. Met een handvol spannende 12 inches werd het nieuwe album reeds aangekondigd maar met Angels & Devils krijgen weer de heerlijke volle laag The Bug en wat een genot is dat.

Dat The Bug de absoluut ideale mix van grime, dancehall, dubstep compleet met de dikste beats en basslines brengt maakte London Zoo al duidelijk. Dat de sound nog meer verdiept kon worden leek onmogelijk maar is met Angels & Devils toch gelukt. De sfeer is weer duister en donker maar ook introspectiever. De sfeer in albumopener Void, met Grouper’s Liz Harris op vocalen en het daarop volgende Fall, met zangeres Copeland en het instrumentale Ascension, is anders, atmosferischer. Het daarop volgende, instrumentale Ascension heeft weer die moddervette bass ’n drum sound (dikkere basslines ga je dit jaar niet horen!) en imponeert volop. Ook tracks als het sfeerrijke Pandi en Mi Lost maken grote indruk.

Eigenlijk heeft de gehele eerste ‘Angels’-helft een bijna ingetogen sfeer met lome, lage tempi. Maar bepaald niet de lichtheid die je van angels zou verwachten. De sfeer is donker, onheilspellend, verontrustend.

Alhoewel….met de tweede ‘Devils’-helft wordt het pas echt donker en onheilspellend. De rollende beats en zware basklappen gelardeerd met zware raps en super donkere soundscapes komen keihard binnen. Tracks als The One, met Flowdan en het furieuze Fuck You, met een hoofdrol voor Warrior Queen, zijn ijzersterke opvolgers van Poison Dart, de grote klapper van vorig album London Zoo. De rest van de tracks van het tweede deel maken maar weinig minder indruk. Het zijn allen ontzettend dik aangezette, op volvette beats en bas gedreven, knaltracks. Met het wel heel erg dikke, super donkere, wat tragere, Fuck A Bitch, met raps van Death Grips, als absolute monstertrack daar tussenin.

De muzikale verdieping die Martin in het tweeluik Angels & Devils heeft gevonden is indrukwekkend te noemen. Donkerder en dieper vind je ze echt niet dit jaar. Angels & Devils is een geniaal album!