×

Concert

19 mei 2015

Zon en rock ‘n roll overheersen op Dauwpop 2015

Geschreven door: Natalie Polman

Het zou gaan regenen, maar de zon brak vol door. Dauwpop 2015 was behalve een uitverkochte editie (10.000 bezoekers) een heerlijk zonnige. Helaas had de organisatie te maken met enkele afzeggingen. Magnus’ gitarist Tim Vanhamel heeft een gebroken been en dus moet het elektronische project van dEUS-frontman Tom Barman en techno-dj C.J. Bolland afzeggen. Ook meldt misschien wel de populairste popact die ons land momenteel kent zich –op het laatste moment- af. Kensington-zanger Eloi Youssef heeft stemproblemen en moet meerdere optredens, waaronder die op Dauwpop, afzeggen. Op social media melden zich enkele boze kaartkopers, maar op het festival zelf is niets van de onvrede te merken. Nobody Beats The Drum vervangt Magnus (die af zou sluiten in de King King) en Douwe Bob wordt ingezet op de plek van Kensington. Hoewel, er wordt geschoven in het programma. Mooi voor (de fans van) Typhoon, want die krijgen daardoor een langere show op primetime.

We arriveren helaas wat laat op het festivalterrein waardoor we Sue The Night en King Khan & The Shrines moeten missen. Gelukkig rest ons nog veel meer moois. We starten met C.W. Stoneking, een Australische bluesgitarist die samen met zijn band (contrabas, drums, twee ondeugende achtergrondzangeressen) het publiek in The Barn meteen in een swingbar uit de roaring twenties doet wanen. Het normaal tamelijk stugge Nederlandse festivalpubliek beweegt gestaag met de heupen en er wordt steeds enthousiaster geklapt. En dat om twee uur ‘s middags. Stoneking lijkt op zijn gemak en bedankt zich veelvuldig bij de Dauwpoppers. Zowel de meer ingetogen soms gospelachtige countrysongs als de stoute hillbilly dansnummers krijgen veel applaus. De rauwe muziek in combinatie met het witte pak met wijdlopende broekspijpen, vlinderdas en de gegelde strak naar achteren gekamde haren; alles klopt. Het voelt niet als een verkleedpartij of themafeest, Stoneking musiceert vanuit zijn hart. Een zeer prettig optreden met een knarsend gitaarrandje.

Ondertussen pakken we stukjes van het optreden van Dotan mee. Met zijn eerste album Dream Parade (2011) stond hij ook op Dauwpop, destijds op een ietsjepietsje kleiner podium dan vandaag. De singer-songwriter scoorde ondertussen een knoepert van een hit (Home), afkomstig van langspeler 7 Layers, zijn tweede plaat. Hij won zelfs een Edison met het lied. Het levert hem vandaag een plek in de mainstage op en de tent is dan ook van voor naar achter gevuld. De radiovriendelijke luisterliedjes van Dotan scoren zo te zien goed bij zowel jonge als oude meisjes, die verrassend genoeg bijna alle liedjes woordelijk meezingen. Alles klinkt dan ook dikke prima. Misschien iets te prima. Dotan en zijn band maken extreem lieve muziek die ontzettend braaf is gespeeld. Zelfs de megahit Home wordt niet gebracht met een klein beetje extra schwung wat voor vuurwerk in de hoofdtent zou kunnen zorgen. Jammer.

We besluiten een kijkje te nemen bij Foxygen. Dit Californische duo, bestaande uit gitarist Jonathan Rado en zanger Sam France heeft vandaag een lekker grote band en drie zangeressen meegenomen. Foxygen bracht in 2013 debuut We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic uit. Vorig jaar volgde …And Star Power. Het ‘kijkje nemen’ verandert in drie kwartier paf staan door de idioot goede Show (juist, met een hoofdletter) die Foxygen geeft. Dat het geluid te schel staat afgesteld, nemen we voor lief. De bandnaam en albumtitels worden meer dan eer aangedaan. France, gehuld in zandkleurig showpak zwaait, zwiept en zwiert alle kanten op, springt het publiek in, klemt zijn microfoonstandaard tussen zijn tanden en ondertussen wordt het podium, dat is voorzien van een gebroken spiegel, poppen, kunstbloemen, glittersterren en andere kitsch, flink benut door de heftig dansende meiden. Hun glitterjurkjes en acteerkunsten stralen het publiek tegemoet en de band speelt ook nog eens enorm strak. Wordt er eerst vooral verbouwereerd gestaard naar het spektakel, in de loop van de swingende set wordt stilstaan voor steeds meer mensen steeds moeilijker. Een jongen met een grote bos blonde krullen stuitert de volle drie kwartier op en neer. Foxygen was fenomenaal. “Dat was Foxygen! Wel een beetje rare band hè?” roept de presentator van Pinguin Radio (de host van podium The Barn) wanneer de disco hippies naar de backstage zijn gewandeld. Die snapt het niet.

We balen een beetje dat Pauw en John Coffey bijna precies overlappen in het blokkenschema en besluiten na anderhalf nummer van Pauw (propvolle King King, de psychedelische band is een podium van dat formaat allang ontgroeit) ons te wagen aan John Coffey. Tja, wat moeten wij nog schrijven over deze harde rockers? Nadat de band in 2013 alles aan gort speelde (ook op Dauwpop) is het dit jaar tijd voor een nieuwe slooproute, want het nieuwe album The Great News zag in januari het daglicht. Ditmaal zijn de dranghekken wel stevig aan de grond bevestigd en daar maakt zanger David Achter De Molen dankbaar gebruik van. “Jullie zijn bij een John Coffey show, jullie mogen doen wat jullie willen.” Vanaf dat moment klimt de een na de andere waaghals op de hekken om vanuit daar te surfen. Achter De Molen springt er zelf achteraan en zingt stug door. Een handstand (leunend tegen zijn bandmaat) kan er ook af. Gitarist Christoffer van Teijlingen doet als toetje een drakenkostuum aan en crowdsurft vrolijk mee. Het publiek kijkt nergens meer van op. Nieuw werk (wordt veel gespeeld) wordt net zo hard mee geschreeuwd als oude nummers. Romans fungeert zelfs niet meer als afsluiter. Alles werkt bij John Coffey.

We slaan dEUS en Afterpartees over om uit te puffen, te zonnen en te eten en checken dan Masters of Reality. Dit Amerikaanse trio onder leiding van gitarist en zanger Chris Goss was de voorloper van stonerrockbands als Kyuss en Queens of the Stone Age. De band werd lang niet zo beroemd als de laatste. De logge muziek wordt vandaag dan ook wat stugjes ontvangen. “This is the first day of this festival, right? So get this party started”, murmelt Goss, blijkbaar niet geïnformeerd over de duur van Dauwpop. Zo’n opmerking doet het toch al lauwe publiek geen goed. Liedjes als The Candy Song of Domino klinken desondanks als een klok. Echt boeiend om naar te kijken is Masters of Reality echter niet. Vandaag valt het extra op, aangezien C.W. Stoneking, Foxygen en John Coffey de band op dit podium voorgingen.

Voordat we afsluiter Anouk bewonderen, gaan we nog een keer los bij Paceshifters. Hoewel het onmogelijk lijkt, gebeurt het dan toch: het publiek is nog ontstuimiger dan bij John Coffey. Het zal wellicht te maken hebben met de grotere hoeveelheden bier die hun werk doen. Ook is de King King stukken kleiner dan The Barn. Hoe dan ook: het strakke optreden brengt zowel bij band als publiek een reusachtige glimlach op de gezichten. Nummers als State Of Mind en This Road transformeren jongemannen (en enkele jonge dames) in maniakale beesten, waarvan er ook een paar naar de nok klimmen. Nirvana-cover Aneurysm (inmiddels bijna vaste waarde in de setlist) wordt grappend aangekondigd als Nickelback-cover en ook de bandleden van Paceshifters kunnen de verleiding het publiek in te springen niet weerstaan en als het tijd is voor de afsluiter (Davis), vraagt zanger/gitarist Seb Dokman, zoals John Coffey vaak deed, het publiek het podium op. Er wordt massaal gehoor aan gegeven en de drie muzikanten glimmen.

Anouk sluit af op het hoofdpodium, na een wervelende feestshow van Typhoon. Het kan bijna geen schriller contrast zijn. Hoewel ze als eigenlijk altijd weer bewijst een fantastische zangeres te zijn, staat Anouk erbij alsof ze liever op haar bank was blijven zitten. Volledig in het zwart gehuld en verstopt achter haar lange blonde lokken zingt ze alle noten die ze moet zingen, maar verzandt ze in een soort verplicht nummertje. Heel jammer, al brengt het hard meezingen door het publiek van een klassieker als Michel of Nobody’s Wife haar mooie lach tevoorschijn. Fijn, maar we missen een flinke sprankel energie.

Die misten we niet op Dauwpop in z’n algemeen. Wie weet tot volgend jaar, jij prachtfestival.