De rij voor Café de la Danse, niet ver van Place de la Bastille, slingert zich van de binnenplaats voor de entree, de hoek om, de gezellige, nauwe straat in. Parijs en omgeving is de Nits nog niet vergeten. Sterker, Frankrijk is ‘les Bataves’ nog niet vergeten. Eerder in de week speelden Henk Hofstede, Robert Jan Stips en Rob Kloet namelijk al in Bordeaux, ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van het onvolprezen radiostation FIP. Een speciaal optreden natuurlijk, dat vergezeld ging van een radio-interview.

Een bijzonder warm onthaal valt de band ook vanavond ten deel, vanaf de volle tribune in Café de la Danse. Een kort Port of Amsterdam is de perfecte, theatrale en uitbundige opener die, samen met Home Before Dark, de klok even 35 jaar terug zet. Het werk uit de jaren tachtig en begin jaren negentig heeft de Nits een flinke reputatie in Frankrijk (maar ook in bijvoorbeeld Finland en Zwitserland) opgeleverd. Songs als The Dream, Nescio en Sketches of Spain zijn Europese cultklassiekers en geven ook deze avond weer een prikkelende lading. Maar ook het werk uit de vroege jaren negentig heeft in Frankrijk indruk gemaakt. Dat blijkt vanavond, als het trio Cars & Cars en Soap Bubble Box speelt.

Henk Hofstede is de innemende, soms zwierige voorman die het publiek deels in het Engels, deels in het Frans bij de show betrekt. Iets wat natuurlijk wordt gewaardeerd. Achter veel Nits songs zit een beeldend verhaal, vaak geïnspireerd door kunst of literatuur maar ook door de familiegeschiedenis van Hofstede, de oorlog en de wederopbouwjaren. Deze verhalen brengt de band fraai en natuurlijk weer bijzonder creatief voor het voetlicht, puttend uit de laatste albums Angst (2017) en Knot (2019). Nummers als Yellow Socks & Angst, Lits-Jumeaux, Ultramarine, The Delta Works en Une Petite Allumette geven dan ook veel extra kleur, verdieping en atmosfeer. Het is goed dat dit werk ruim de aandacht krijgt, vooral ook omdat veel concerten de laatste jaren zijn afgelast. Zo krijgt het recente, gedurfde en intrigerende nieuwe materiaal de aandacht die het verdient. De Nits hebben natuurlijk ook na de jaren negentig nog heel veel moois gemaakt, laat dat duidelijk zijn.

Less is more. Dat bewijst het drietal wederom. Een rustige maar expressieve belichting en maximale muzikale en tekstuele creativiteit. Robert Jan Stips wordt niet voor niets weleens ‘Tovenaar van de Nederpop’ genoemd. Vanachter de toetsen bouwt en kleurt hij de muziek op indrukwekkende wijze; hier staat ruim een halve eeuw studio- en podiumervaring. Mooi dat hij het rustgevende The House nog even brengt. Drummer Rob Kloet is vanavond weer een verademing. Ruimte, oog voor detail, en bijzonder veel finesse én kracht. In samenspraak met Stips stuwt hij de songs, dan weer speels of subtiel, dan weer krachtig en uitbundig. Hiertussen houdt Hofstede het verhaal naar het publiek, met twee gitaren, mondharmonica, tablet en keyboard.

Port of Amsterdam mocht vanavond openen maar die memorabele track van het album Henk komt nóg een keer voorbij, deze keer volledig, mét de donderende percussie. Terugkomen voor een toegift met Adieu Sweet Bahnhof en In The Dutch Mountains is natuurlijk als een warm maar stevig borrelend bad. Het publiek gaat er in deze fase van het concert bij staan. Na deze uitbarsting doen de Nits nog even het ook in Frankrijk zeer gewaardeerde album Giant Normal Dwarf aan. Een fijnbesnaard, intiem einde van een bijzondere avond. In het helaas nog steeds erg onvoorspelbare concertjaar 2021 was dit concert in hartje Parijs in ieder geval een warm en prikkelend hoogtepunt.