Walt Disco, Glasgows trots in Bitterzoet

Hoe fijn is het om een goede band in een kleine overvolle zaal te ervaren, en je zo direct betrokken bij het gezelschap te voelen. Het Amsterdamse Bitterzoet is de ideale locatie hiervoor en heeft nog echt de uitstraling van een ouderwets punkhol, inclusief opzichtige graffiti ’s, de geur van verschaald bier en met een beetje fantasie zelfs de nicotine van het pre rookverbod tijdperk. De ideale plek voor een band als Walt Disco, die hoe dan ook dat typische kenmerkende jaren tachtig kleurrijke bezit.

Al is tegenwoordig het uiterlijke flamboyante vertoon wel wat ingekapseld, waardoor ze een minder androgene uitstraling hebben. Eigenlijk verwacht je dat deze getalenteerde good looking boys te groot voor Bitterzoet zijn, diep van binnen prijs je jezelf juist erg gelukkig dat ze bewust voor deze geschikte intimiteit kiezen.

Walt Disco, een van de smaakmakers van Into The Great Wide Open, en ook in de zaal komt die festivalnaam vanavond regelmatig voorbij. Ik sta naast een groep oudere vriendinnen die daar overduidelijk aanwezig waren, en zelfs gedurende het optreden daar niet over uitgepraat raken. Een hoog new wave Duran Duran, Culture Club en Adam Ant gehalte onder de aanwezigen. Idolen die lang geleden de muren van de tienerkamers opvrolijken. Maar tevens een breed scala aan liefhebbers die toen nog niet eens geboren waren, en deze namen alleen in hun ouders platencollectie tegen komen.

De charismatische Jocely Si werkt zich grinnikend door het zwaar aangezette Gnomes van The Warping heen. Heel eventjes wordt de indruk gewekt dat de vocalist in een spacecake lachbui zit, de nodige goedjes bij coffeeshop The Bulldog geconsumeerd heeft en zich trippend door de avond heen werkt. Dit blijkt echter niet zo te zijn, de frontpersoon heeft er duidelijk zin in. Geen arrogante boze blik naar het publiek, geen overdreven politieke boodschappen, gewoon een avondje ouderwets vermaak.

Het is al lang geen publiek geheim meer dat Walt Disco in alles de Schotse eighties popscene uitademt. Een trip down memory lane, met overduidelijke referenties aan Billy Mackenzie van The Associates, met het grote verschil dat Jocley Si wel van die aandacht geniet, en een brok aan zelfverzekerdheid bezit.

Jocelyn Si trekt continu de aandacht, en zet hierdoor de rest van Walt Disco een beetje in zijn schaduw. Toch voelt het goed aan en is het geen egotripper, maar geniet zelf ook overduidelijk van het optreden. Was er in het verleden nog een dikke laag aan neon make-up tegenwoordig is dat niet meer nodig. ‘James Potter’ die zich het laatste jaar Jocelyn Si laat noemen is minder Brian Molko van Placebo, maar meer Jocelyn Si van Glasgow trots Walt Disco, en zo hoort het ook.

Geen moeilijkdoenerij, zelfs niet als bij Charlie Lock een basgitaarsnaar sneuvelt en toetsenist Finlay McCarthy hem met een reserve exemplaar te hulp schiet. Deze ongemakkelijke stilte benut de dan bescheiden opstellende boegbeeld om gelijk maar een andere microfoonstandaard te vragen, omdat door zijn enthousiasme er een doormidden gebroken is.

Niet dat Jocelyn Si vervolgens voorzichtig met het materiaal omspringt, integendeel. Met regelmaat klimt de tengere verschijning boven op het drumstel van Jack Martin waardoor hij met gemak de achterste rij van het kleine knusse zaaltje bereikt. Hoe gaaf is het dat het boegbeeld heerlijk verbaal in Macilent tegen de eerste rij tekeer gaat, en ze onverwachts met die schreeuwerige uithaal laat schrikken. Een prachtig staaltje aan topamusement.

Niet alleen een publieksfavoriet, mij spreekt de sensuele grunge van dit prijsnummer van het voortreffelijke Unlearning debuut ook het meeste aan. Vanavond is het een hoogtepunt tussen alleen maar hoogtepunten. De hedendaagse 24 hour party people discoknaller Come Undone, de springerige groepsdanspasjes in het aanstekelijke Cut Your Hair, het met geïmproviseerde lalala publiekskoor gezongen How Cool Are You?, het statement van  Jocelyn. Een greatest hits show met klassiekers die helaas maar bij een kleine groep bekend zijn.

Een prachtavond dus, en dat bewijst zich zeker na afloop bij de lange rij voor de merchandise stand. De bandleden nemen de tijd voor fotomomenten, schudden de handen van de aanwezigen en genieten zichtbaar na. Mooi dat Walt Disco in alles beseft dat het om die interactie draait.