Uit de kluiten gewassen huiskamerconcert van Eerie Wanda en Howrah in kunstenaarshol Extrapool

Dat concerten steeds duurder worden, is helaas een feit. Toch zijn er nog steeds alternatieve locaties die voor een studentenprijs bands presenteren. Eigenzinnig dwars tegen de plannen van de in Den Haag gevestigde regering in varende. Het in Nijmegen gevestigde Extrapool is zo’n anarchistisch bolwerk. Groot zijn in het klein blijven. Voor het bedrag van een goed glas bier treden daar maar liefst twee acts op, die beide zeer de moeite waard zijn.

Slechts 5 Euro entree, ja je leest het goed, wordt er gevraagd voor de in Nijmegen woonachtige en in Bosnië geboren Eerie Wanda (Marina Tadic). Een singer songwriter die het beeldende duistere van Twin Peaks en The Cure oproept, en die de eerste Zeitgeist editie inluidt. En dan spreek ik hier slechts van het voorprogramma. Als hoofdact zijn de uit de bollenstreek afkomstige noisy postpunkrockers van Howrah geboekt, die vrij recentelijk hun derde hoog niveau plaat Ends And Means gepresenteerd hebben.

Extrapool voelt niet alleen als een knusse huiskamer aan, het heeft ook de omvang van een knusse huiskamer. In dit kunstenaarshol staat de cultuurbeleving in alles centraal op de voorgrond. Een jeugdhonk voor volwassenen, met een veelal ouder publiek. Op Zeitgeist had de lichtelijk nerveuze Marina Tadic zich voor aanvang wat ingedronken en had ze de lastige taak om het festival te openen.

De paarse Doornroosje zaal vraagt daar om de meer duistere postpunk nummers, in Extrapool is dat niet het geval, daar kiest ze vooral voor de dromerige Twin Peaks variant. Haar stem is alleen maar in kracht gegroeid, en ze klinkt vanavond als een volwassen versie van Alison Shaw, het breekbare Cranes boegbeeld. Voor Eerie Wanda is het letterlijk een gevoel van thuiskomen. In het verleden heeft ze nog bij Extrapool gewerkt, en nu staat ze zelf op het geïmproviseerde intieme podium. Wat moet deze eer geweldig aanvoelen!

Haar partner Grzegorz Maciejewski is in alles haar partner. Haar muzikale evenbeeld, dat de nummers op keyboard en gitaar ondersteunt. Haar loopjongen, agenda en geheugen. Ook in het dagelijkse leven zijn ze meer dan maatjes en uiteraard draagt dit ook in die krachtige presentatie mee die ze nog steeds bescheiden neerzetten. Het mystieke mysterieuze past wel in het met verschillende soorten behang aangeklede decor.

Ze spelen veelal eigen nummers, al komt er ook een Yoko Ono cover voorbij. Ze raakt het publiek diep in het hart, er is zichtbare emotie bij de aanwezigen en het applaus is gemeend. De songs vragen om stilte en respect en dat krijgt het duo dan ook. Tijdens het optreden wordt er niet gepraat, zelfs niet gefluisterd.

Daarna is het de beurt aan Howrah, de oude rotten in het vak. Ineke Duivenvoorde is aan de zijkant eerder al zichtbaar op de trap zittend van Eerie Wanda aan het genieten. Totaal in het element neemt ze vervolgens achter het drumstel plaats. Het is bizar hoe snel op tempo ze zich door de nummers heen slaat. Zelden zo’n gepassioneerde drummer gezien, die in drie kwartier zichzelf zo volledig geeft.

Howrah brengt grimmige ouderwetse postpunk en er staat dan ook een brok aan ervaring op het podium. Aico Turba heeft de uitstraling van een zelfverzekerde bassist en is dan ook een zelfverzekerde bassist. Bart Schotman geeft in het dagelijks leven gitaarles in Den Haag, maar is hier de coolheid zelf. Kees van Appeldoorn is daarentegen de grimmige antiheld die vooral kritisch tegen zichzelf aankijkt. Zijn teksten handelen over de complexiteit van het individu, al leent hij op het laatste wapenfeit Ends And Means veelal de woorden van Nobelprijs winnende schrijver Luigi Pirandello.

De Howrah leden zijn al vanaf vorige eeuw los van elkaar actief in het muziekgebeuren; die ervaring stralen ze dan ook in alles uit. Ze passen met gemak tussen de eerste lichting postpunkers die vanaf eind jaren zeventig Nederland op de kaart zetten. Daar liggen overduidelijk de roots, daar ontkiemt het zaadje. Niet alleen de oudere luisteraars knikken geamuseerd op het ritme mee, ook de jongere bezoekers raken in de greep van dit herkenbare oergeluid.

Extrapool is te klein voor de oorverdovende noise van Ends And Means, dus schotelen ze ons een gevarieerde mix van oud en nieuw werk voor. Een prachtavond met twee totaal verschillende acts, dit alles in het best bewaarde cultuur geheim van Nijmegen, Extrapool.