De Australische Tommy Emmanuel stond donderdagavond in een nagenoeg uitverkochte Tivoli/Vredenburg. Het is inmiddels vijftien jaar geleden dat hij voor het eerst de prestigieuze C.G.P. (Certified Guitar Player) Award uit handen van grootmeester Chet Atkins kreeg. Hij leerde in zijn beginjaren fingerpicking van de Amerikaanse gitarist, tegenwoordig geeft hij daar zijn persoonlijke draai aan. Een bewerking die sinds eind jaren negentig uitzonderlijk succesvol is geworden.

Tommy Emmanuel behoort ongetwijfeld tot de wereldtop van de huidige generatie gitaristen. Sinds zijn eerste akoestische soloalbum Only (2000) is zijn populariteit intensief toegenomen. Zo werd Emmanuel in 2007 genomineerd voor de Grammy Best Country Instrumental en een jaar later kreeg hij de titel Best Acoustic Guitarist van het Amerikaanse gerenommeerde tijdschrift Guitar Player Magazine.

Deze kwalificaties hebben ertoe geleid dat de Australische gitarist tegenwoordig nauwelijks meer in kleine zalen te zien is. De naam Tommy Emmanuel wordt namelijk gezien als een wereldact en is daarom een graag geziene gast op festivals, evenementen en groot podia. Ergens toch wel betreurenswaardig dat deze fenomenale gitarist het commerciële zijspoor neemt en in mindere mate intieme theaters betreedt.

In de nieuwe Grote Zaal van TivoliVredenburg verschijnt de representatief geklede gitarist in vijf spotlights. Het spectaculaire aanzicht op het leegstaande podium brengt het publiek zowat in extase. Emmanuel profiteert van het moment en opent met diverse uptempo nummers. Eén van de meest indrukwekkende eigenschappen die de gitarist beheerst is snelheid, maar na een minutenlange introductie begint dat enigszins te vervelen. Het ratelt maar door. Daarnaast is het zaalgeluid tijdens de openingsfase schel en daardoor onaangenaam voor het gehoor. Emmanuel zien we dezelfde truc’s uithalen die hij jaren geleden ook deed. Zo speelt hij percussie op zijn gitaar, heeft intensief interactie met zijn publiek en maakt geestige anekdotes.

De akoestiek in de Grote Zaal van TivoliVredenburg is voor een act als Tommy Emmanuel matig. De zitplaatsen worden namelijk onderbroken door diverse obstakels als muren en wanden. Daarnaast kan het geluid onvoldoende door de zaal zweven vanwege de loopbrug aan het plafond voor spotlights. Toch weet Emmanuel een indrukwekkend en met vlagen ontroerend concert neer te zetten. Zo speelt de Australische gitarist naast diverse nummers van zijn eerste en laatste albums een reeks klassiekers van de Beatles, namelijk: Daytripper, Lady Madonna en Here Comes The Sun. Het zijn nummers die simpelweg altijd werken bij een willekeurig publiek. Helaas horen we verder geen verassingen in het repertoire van Emmanuel.

Het is ontegensprekelijk dat de gitarist een rasentertainer is. Zo vertelt hij halverwege zijn concert technische verhalen over hoe een nummer in elkaar steekt en geeft uitgebreid gitaarles aan het publiek. Of we daarop aan het wachten zijn, is de vraag. Emmanuel komt daarom ook geen seconde te laat met de aankondiging dat de Australische singer-songwriter Rick Price een aantal nummers met hem mee zal spelen. Takin’ It To The Streets van The Doobie Brothers en Roy Orbinson’s Sweet Dream Baby passeren de revue en klinken zeker niet onaardig.

Na enkele hoogtepunten als het technische The Tall Fidler, het hartbrekende Secret Love en Blood Brothers laat hij zijn juweel Initiation buiten beschouwing. Het grensverleggende en instrumentale nummer was een voortreffelijke einde geweest van zijn avond in TivoliVredenburg. Toch liegt de reactie vanuit de zaal er niet om na zijn afsluiters. Hij krijgt een staande ovatie.