Het matineeconcert van Tom Baxter was de ideale voorbode van datgene wat hij voor het avondconcert voor ons in petto had. Als grote verrassing waren er 3 strijkers aan violist Oli Langford gekoppeld zodat een waar strijkkwartet ontstond. Het was een grootse aanwinst die van het vijfde Written in Music presents concert een onvergetelijke avond maakte.

Om de extra strijkers (de geweldige violiste Marieke de Bruijn, altvioliste Barbara van Aalst en heldcellist Guillaume Grosbard) voorbereid te krijgen was nog een hele exercitie gebleken. De bladmuziek met de arrangementen, geschreven door Oli, bleken opslagen in een onwillige computer waardoor op de vrijdagmiddag (Tom en Oli kwamen vers uit het vliegtuig) in Amsterdam, met een beamer de partituur op de muur werd gezet en zo de eerste repetities plaatsvonden. Met Tom op gitaar als basis werden de strijkpartijen doorgenomen. Een haast onmogelijke opgave. Met de 3 strijkers vervolgens strak na het middagconcert op zaterdag aanwezig werd er met harde hand gewerkt om de partijen zo gloedvol en warm te laten klinken. Wat een ongelooflijk geconcentreerde muzikanten waren er toen te zien. Hoe weinig tijd er ook was geweest, de strijkers klonken die avond zo ongelooflijk rijk en geïnspireerd!

Met wederom een greep uit het onderhand rijke oeuvre van Tom werd er een gevarieerd avondconcert gegeven. Van solo Tom (akoestisch en elektrisch) tot Tom alleen met Oli en de aanvulling van de overige strijkers. En wat kende ook dit avondconcert weer ontelbare hoogtepunten. Prachtige versies van nieuwe songs Love Is Not Enough en het briljante Sail Away, een rijke, met strijkers voorziene, versie van klassieker Skybound en Half A Man (wat een juweel blijft dat toch) waren daar enkele van. Wederom was een lekker dikke elektrische solo versie van A Night Like This een hoogtepunt. De door strijkers verrijkte versies van nieuwe songs The Uncarved Block en Sugarcane waren al net zo overweldigend. Het respectvolle publiek liet zich de muziek zeer welgevallen en wachtte steeds tot na de laatste klanken van de songs om zeer enthousiast te applaudisseren.

Toen na een dikke twee uur alle muzikanten nog eenmaal terugkwamen om met Don’t Let Go (van het debuut Feather And Stone) het concert dan echt af te sluiten, ging het dak er helemaal af. Vooral in de uitbundige, door fonkelend flamenco beïnvloed gitaarspel doorspekte, finale van de song met zijn weelderige strijkpartijen. Het was het mooist denkbare einde van een intrigerend concert waarbij niet alleen het gitaarspel en de immer gloedvolle stem van Tom, het geweldige samenspel met Oli maar zeer zeker ook het samenspel met de andere strijkers tot een heilige drie-eenheid leidde. Hoe kan dat ook anders als in een kerk…