Strakke grooves en sonische verdieping: De Beren Gieren in het Bimhuis

Twee jaar geleden speelde De Beren Gieren in het Bimhuis om hun vijfde album Less Is Endless live te brengen. Dat was een nieuw hoogtepunt in hun hoogstaande oeuvre. Hetzelfde kun je zeggen van het dit voorjaar verschenen What Eludes Us; een nieuwe parel in de uitdagende, energieke en spannende muzikale wereld van de Belgen.

Toetsenist Fulco Ottervanger stond eerder in de week nog op een van de podia van Jazzfestival Alto Adige in Zuid-Tirol met BonBon Flamme, vanavond staat De Beren Gieren weer helemaal centraal. En natuurlijk vooral het album What Eludes Us, een dynamische, kwikzilverachtige plaat vol fijne details en onontkoombare ritmiek.

Tijdens de eerste stukken van vanavond komt het karakter van de band en de laatste plaat al goed naar voren: Ottervanger bespeelt de vleugel, de snaren van de vleugel én het keyboard. Hij wisselt vrijwel continu van klavier. De baspartijen – soms met strijkstok – van Lieven Van Pée grijpen opvallend mooi in het pianowerk. De band laat strakke grooves horen en cartooneske intervallen. Ottervanger fraseert eigenzinnig over de bewonderenswaardige ritmetandem, waarbij vooral de rimshots van Simon Segers wel heel erg aanstekelijk zijn.

De boog staat vrijwel continu gespannen. Het trio bouwt soms tergend lang en dwars op, om zo ongemerkt toch in een verrassende, zware groove te belanden. Ottervanger brengt in vrijwel ieder stuk wel een paar melodieuze ankerpunten aan in de vorm van herkenbare, klassiek jazzy akkoorden of melodielijnen. Daaromheen zijn het vooral de herhaling, de energie, de groove en de ongrijpbare bovenlaag van keyboard en andere elektronica die de dienst uitmaken. Al met al daagt De Beren Gieren lekker uit zonder stuurloos te worden of vrijblijvend te zijn.

A Loving Stumbler, waarvoor de staande bas wordt verruild voor de elektrische basgitaar, opent kalm en ontpopt zich tot een hypnotiserende elektro-akoestische, technoïde jam, om vervolgens weer klein te eindigen. De nummers van De Bieren Gieren lenen zich natuurlijk uitstekend voor langere, bezwerende live-incarnaties waarin de band de groove en de trance heerlijk kan uitdiepen en oprekken. Mimic laat zwaarder toetsenwerk horen. Rituele sferen heersen en weer is daar dat mooie verbond van piano en bas. Sequences en live-effecten op de drums trekken de zaal wederom mee in een energieke, atmosferische flow.

De band nam What Eludes Us op in Noorwegen, samen met Jørgen Træen (o.a. Jaga Jazzist). ‘We hebben geen fjord gezien,’ aldus Ottervanger. Misschien is dat maar goed, want het heeft in ieder geval een sterke plaat en een prachtbasis voor dit optreden gegeven.

Live klinkt de band weer net even intenser en ruwer dan op het album, zoals ook blijkt uit de stekelige titeltrack die met krachtige drumklappen start. Zwoele, retro-achtige pop/rock-sferen en heftige drukte wisselen elkaar af. In het bedrieglijk warme Light and Illusions valt een mooie kentering waarin de bas mag soleren. Het is het eerste langdurige ‘rustpunt’ in de set. Analoge synthgeluiden, optimaal samenspel en een stijl die soms de klassieke jazz aantikt en er dan weer mijlenver van verwijderd is; prachtige track. Ook I’ll Explain Later trekt de set breder, door zijn mooie open, impressionistische karakter

De band sluit de set af met Gentse Leugentjes, van de vorige plaat Less Is Endless, maar trakteert de enthousiaste zaal hierna op meer. ‘Deel twee’ van de avond, aldus Ottervanger met een knipoog, als de heren weer op het podium staan. Stress als optie, eveneens van het vorige album, is dan de echte afsluiter van een lekker eigenzinnig concert. Een concert dat door De Beren Gieren heerlijk strak en aanstekelijk werd voortgedirigeerd met daarbij de nodige doses verdieping, melodie, warmte, hectiek en avontuur.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador