Een favoriete plek binnen het programma van Südtirol Jazzfestival is altijd de rit van het hartje Bolzano naar Bergstation Seilbahn Jenesien/ San Genesio. Zo’n rit waarbij je binnen 10 minuten vanuit de stad de bergen intrekt en ook binnen diezelfde tijd al uitzicht over de stad hebt. Een uitzicht dat met het verstrijken van de tijd alleen maar imposanter wordt en waar je eerst de groene bergen ziet en daar even later de rotsige bergen van de Dolomieten achter ziet liggen. Imposant en majestueus tegelijk.

In en plek in het bos daar is elk jaar weer een concert. Zelfs als de muziek iets minder spannend is, zoals deze keer, blijft de locatie adembenemend. De zaterdagochtend in het bos is deze keer voor de Franse gitarist/zanger Pierre Tereygeol en zijn project Xaman, naar de Maya god van de Noordelijke ster. Hij speelt in het bos samen met drummer Martin Wangermée en bassist Benoit Lugué.

Tereygeol is een fabuleuze gitarist die put vanuit jazz en daarbinnen met oosterse melodielijnen en Afrikaanse ritmes stoeit. Fascinerend hoe organisch hij dat flikt. Op de ritmes van zijn spel duwen bas en drums de composities de juiste richting in. Verrassend genoeg klinkt de band compositie en uitvoeringswijs wat meer naar late jaren zestig, begin jaren zeventig rock. Mede door de zang van Tereygeol.

Tereygeol is een prominent aanwezig zanger, en iets te prominente aanwezige zanger ook. Dat hij goed kan zingen staat buiten kijf en hij heeft veel bereik. Maar binnen deze set is hij gewoonweg teveel aanwezig. Veel minder zou de composities meer lucht geven en dat komt zeker ook omdat hij zich een heel goede rockzanger waant, daardoor ook teveel wil, maar echt geen Chris Cornell (om er maar één te noemen) is.

Zeker weten dat dit trio met minder vocaal geweld en meer de nadruk op zijn gitaarspel meer indruk zou maken. Nu lijken de composities ook wat stuurloos. Ook omdat Tureygeol geen solo’s speelt en de uitdaging in de composities qua veranderende structuren vrijwel ontbreken. Maar zelfs zonder dat alles is in het bos vertoeven een buitengewone ervaring natuurlijk.

Heel veel indruk daarentegen maken de muzikanten van The Killing Popes op het hoofdpodium in de avond. Het Duits/Britse gezelschap onder leiding van de drummer Oliver Steidle met de onvolprezen Dan Nichols op keys, Frank Mobus op gitaar, Philip Gropper op tenorsax, Phil Donkin op bas en vanavond met Reinier Baas (daar is hij weer!) op gastgitaar en Lauren Kinsella (daar is ook zij weer!) op vocalen.

De band speelde een aantal jaren terug op een burcht hoog in de bergen waar in de loop van de dag de temperatuur tot vlak boven het nulpunt daalde terwijl het in het dal zo’n heerlijke 25 à 26 graden was. De opkomst was daardoor wat matig maar de band speelde zich met een klinkende en lekker uitdagende set dwars door de kou heen en een legendarisch Südtirol Jazzfestival verhaal was geboren.

Vanavond gaat de band in revanche op een heerlijke zwoele zomerse avond en echt alles wat ze spelen is raak. Jazz zoals jazz bedoeld is: geweldig gespeeld met veel verrassingen in de composities, een bepaalde onnavolgbaarheid en een flinke dosis vrijheid en improvisatie. Met Steidle als aandrijver en Nichols als heerlijke geluidsverstoorder trekt de band door de composities die hun debuutalbum Ego Kills telt.

Van geheel ander orde is het concert van pianist Simone Graziano. Hij heeft voor zijn project Piano Solo Corpo Solo danseres Claudia Caldarano gevraagd de choreografie te doen. Hij aan de piano en zij dansend op het podium creëert een zeer bijzondere sfeer die op het late tijdstip op het buitenpodium in het hartje van de stad op een heerlijke zomerse avond fantastisch binnenkomt.

Graziano is een buitengewoon pianist, in vele muzikale sferen thuis, die juist voor dit project de stilte opzoekt in eigentijdse sferen en juist daardoor in combinatie met de expressieve dans indruk maakt. Volledig haaks staand op wat we daarvoor met Killing Popes hebben meegemaakt, pakt Graziano de ruimte en rust en emotioneert de dans van Caldarano des te meer. Prachtig hoe zij de klanken in dans omzet, je wordt als vanzelf naar haar toegetrokken zelfs doordat er vrijwel geen begeleidend lichtplan is en het podium dus stevig verlicht is. Als vanzelf denk (droom) je er de prachtigste verlichting bij en heb je na het concert echt het idee een volledig avond in muziek te hebben gehad. IJzersterke zaterdagavond set-up dus!

We pakken voor de volledigheid nog een stukje impro mee van gitarist Pierre Tereygeol en cellist/drummer Kristijan Krajncan in de Batzer Sudwerk (de kelder van het gebouw waar boven, binnen en buiten, de restaurant-ontmoetingsplek van het festival is). Het is een fijne samenkomst van fijne muzikanten die na een volle muzikale dag in een relaxte sfeer met elkaar in improvisatie muziek maken.

Juist doordat Tereygeol nu niet zingt hoor je wat voor een goede gitarist hij is. Van Krajncan hadden we zaterdagavond al volop gehoord dat hij een super getalenteerd muzikant is en nu hij zo met zijn cello direct achter de drumkit zit ook komen zijn kwaliteiten op beide instrumenten, en soms tegelijk, helemaal verbluffend over. De muzikanten zorgen samen met een fijne geïmproviseerde set voor een erg fijne dagafsluiting.