Anderhalf jaar geleden troepten Dan Berglund en Magnus Öström (bekend van e.s.t.) samen met Bugge Wesseltoft in het Noorse Bergen voor een eerste optreden. Een Scandinavische supergroep was geboren en werd Rymden gedoopt. Voor ze naar Nederland komen, deden ze afgelopen vrijdag België aan na een wat gekke tour met stops in Duitsland, Korea en Japan. Dit parcours leek wel een voorbode voor de avond: all over the place, maar dan op een goede manier.

Want Rymden is niet voor één gat te vangen. Dat mocht ook de goed volgelopen grote zaal in Flagey ondervinden. De heren openden rustig met Öström die over zijn drumvellen wreef, Berglund die zachtjes inpikte op contrabas en Bugge Wesseltoft die zijn Moog en Rhodes voorlopig links liet liggen om voor de vleugelpiano te kiezen. De muziek zwelde aan, zakte weg en zwelde weer aan in wat een uitgestrekte intro bleek voor een bewust haperende versie van hun nummer Odyssey. Spirituele jazz met een hoek af.

Meteen hierna draaide Berglund een effect open en liet zijn contrabas klinken als een elektrische gitaar. Wesseltoft trok op zijn beurt een funky register open op de Rhodes. In geen tijd van de concertzaal naar de club, op twee sporen tegelijk, dat kon het publiek wel smaken: de drumsolo kreeg een eerste open doekje en na afloop van Pitter-Patter barstte een warm applaus los met gejoel en gefluit er bovenop.

Op dit elan ging Rymden bijna twee uur lustig door. Als toeschouwer zat je in een rollercoaster die ging van klassiek naar Turks, naar elektronische horrorsoundtrack en terug… in één en hetzelfde nummer! We konden ook genieten van heerlijke nummers met al even geniale titels: The Celestial Dog and The Funeral Ship (een ode aan Laika) en The Lugubrious Youth of Lucky Luke. Dit laatste nummer zorgde misschien wel voor het meest ingetogen moment van de avond. Achter de vleugelpiano speelde Wesseltoft een eenvoudige maar o zo rake melodie en liet zijn hoogste noten klinken alsof de toetsen van glas waren. Zo fragiel.

En dan werden we ook nog eens getrakteerd op een nieuw nummer! Er wordt wel eens de link gelegd met Rainer Brüninghaus en zijn album Freigeweht (1981, ECM), maar de muziek van Rymden knettert live toch een pak meer. Dat liet het publiek ook weten aan het eind met een daverend applaus en zelfs een staande ovatie in bepaalde hoeken van de zaal. De bis was Rymden ten voeten uit: eerst vrolijk, daarna intiem en dan plots bombastisch. Ja, dit is één van de bands van het moment.