×

Concert

07 mei 2023

Sonic Whip Doornroosje, Kings and Freedom (vrijdag 5 mei)

Geschreven door: Leon Pouwels

Terwijl op het bevrijdingsgebeuren de concerten in regenbuien verzuipen, vindt het daadwerkelijke onweer binnen de muren van Doornroosje plaats. Echter bij aankomst van het Nijmeegse poppodium schijnt de zon, en is het vooral dat schitterende aura, die machtig voor en boven het gebouw zweeft. Gelijkgezinde muziekliefhebbers vormen groepjes voor de ingang, de sfeer is vooral erg relaxed en amicaal. Het tweedaagse Sonic Whip festival heeft weer een breed assortiment van vernietigende gitaarriffs, groovende stoner en hypnotiserende krautrock. Ondanks de duistere zware krachtpatserij heerst er vooral een hele gemoedelijke stemming op deze strak georganiseerde optredens, waaruit blijkt dat Doornroosje het allemaal voortreffelijk geregeld heeft.

Het is een passende eer dat een geroutineerde band als het Duitse Samavayo de middag op vrijdag 6 mei opent. Al 22 jaar staat het verval van de wereld, corruptie, het Midden-Oosten conflict en de kwaadwillige gedachtegang van de mensheid in de teksten centraal. Door de vrijheid beperkende pandemie maatregels zijn ze in 2020 zelf slachtoffers van de afgelaste editie, waardoor ze misschien juist nu wel de meest geschikte openingsact zijn. De Iraanse roots van zanger Behrang Alavi zijn een bepalende factor in de lyrics, maar ook in het Perzische geluidstapijt wat het drietal hier neerlegt. Een band die dat vrijheidsgevoel in alle opzichten uitdraagt. Vooral de slopende versie van de Talagh cover van de Iraanse zangeres Googoosh is zeer indrukwekkend, ze overtuigen de volle drie kwartier. Een indrukwekkende aftrap van wat vooral een mooi weekend belooft te worden.

Net als Motorpsycho is Shaman Elephant uit Noorwegen afkomstig, en die meesterlijke invloed hoor je in de freakende voordracht terug. De psychedelische rock vormt dan wel de basis, het zijn toch de nodige seventies progrock en freejazz uitspattingen die zich aangenaam in het speelveld assortiment opdringen. Ook hier betreft het een drietal muzikanten, bijzonder eigenlijk dat in het verleden de meeste supergroepen uit een trio bestaan (Cream, Jimi Hendrix Experience, Rush, Primus, en Motorpsycho, noem maar op), als die oerkern van bas, gitaar en drum maar goed zit, dan is er niet veel meer nodig. Het Franse The Psychotic Monks is het tegendraadse lelijke bastaard eendje binnen het festival, die met hun noisy postpunk behoorlijk van de rest van de programmering afwijkt. Frontman Artie Dussaux heeft de uitstraling van het prototype punker, die de interactie met het publiek opzoekt. Dat het podium voor hem te klein is, blijkt wel als hij zich amper staande de bar opklimt, alleen maar om dat intense contact te delen. The Psychotic Monks is een vervreemdende roes tussen Sonic Youth noiserock, het theatrale van The Virgin Prunes en het slagvaardige Swans geweld en zet een zeer overtuigende show neer.

Het Portugese Madmess drietal bewerkt het prachtige samenspel in eb en vloed soundscapes. Met de nodige echo’s leggen ze een rustgevende flow neer waarover stuwende gitaarpartijen voor de nodige prettige disbalans zorgen. Met hun psychedelica vormen ze de verbindingspoort tussen de jaren zeventig progrock en de zwaardere jaren negentig grunge, al voegen ze daar genoeg eigenheid aan toe. Het Zweedse Lowrider maakt aan Kyuss verwante zuigende stonerrock. Na hun zeer geslaagde Ode to Io debuut, verdwijnen ze twintig jaar in de luwte, waarna ze er met Refractions een aangenaam vervolg op maken. De formule is hooguit nog wat meer geperfectioneerd, verder is het geluid volledig intact gebleven. Live maken ze het voor de volle honderd procent waar, terecht dus dat ze op het hoofdpodium geprogrammeerd staan. De hardcore punk liefhebbers komen aan hun genot met het heerlijke opruiende USA Nails, die dan wel hun oorsprong in de noiserock hebben, maar de overtollige energie in Nijmegen delen. Het Amerikaanse Deathchant koppelt het stevige New wave of British heavy metal voorbereidend werk van Motörhead en Judas Priest aan de decennia eerdere actieve ouderwetse hardrock. Het zeer productieve Causa Sui is al vanaf de start in 2005 een gevestigde naam in Denemarken, en laat zich nergens specifiek onderbrengen. Duister, met het vermogen om met die minuten durende zuigende spacetrips juist die ultieme experimentele studiojams live zo treffend te reproduceren. Lomp zwaar, maar ook uitgekristalliseerd verfijnd.

Zelf ben ik vooral nieuwsgierig naar het New Yorkse King Buffalo, toch wel de grote naam, of gewoon de grootste naam binnen het hedendaagse psychedelische stonerrock geluid. Waarom? Ja, waarom eigenlijk? Het klinkt net wat verfijnder, lichter zelfs, zeer melodieus, bijna berustend verstillend. Zoeken de overige bands veelal de rand van een helse nachtmerrie op, King Buffalo is een hemelse trip, waarbij bassist Dan Reynolds geketend als een enthousiaste jonge hond bij zijn versterker in de buurt blijft rondhuppelen, zanger gitarist Sean McVay de meest betoverende riffs tevoorschijn tovert, en drummer Scott Donaldson als krautrock katalysator het geheel aan elkaar smeedt. De volgende dag vindt de kroning van Charles III plaats, ik ben getuige van de generale repetitie van drie andere daadwerkelijke koningen. Daarna volgt de duisternis van het Italiaanse The Gluts, die het in de kleine zaal afsluit, en memoreren hiermee tevens naar het Doornroosje verleden. Wat zou een band als The Gluts zich perfect in het oude Roosje settelen. Vleermuizen postpunk volgens de basisprincipes, een band die je eigenlijk niet op een buitenfestival hoort te aanschouwen, omdat ze niet tegen zoveel licht bestand zijn, dus die zich op Sonic Whip prima thuis voelen. Nicolò Campana schreeuwt zijn demonen van zich af, de schemerige aftershow van de eerste Sonic Whip dag, en het voorprogramma van de nacht.