De absolute festival knock-out wordt uitgedeeld door Skylla, het opvallende collectief rondom bassist Ruth Goller, met zangeressen Lauren Kinsella en Alice Grant. In Batzen Sudwerk, de jazzkelder onder het restaurant waar de mensen die het festival bezoeken wat eten, drinken en samenkomen. Waar het album al volop indruk maakte was het live ronduit imposant.

Wat de debuutplaat van Skylla zo bijzonder maakt is dat die zo volslagen origineel is. Met één elektrische bas, met veel effecten versterkt, en drie stemmen wordt een magische muzikale wereld creëert die je nog niet eerder zo gehoord hebt. De stemmen buitelen over elkaar heen en de bas ronkt daar onderdoor met een spanning die op het punt van losbarsten. Dan weer juist weer dromerig nieuwe sferen zoekt.

Live komt daar de nog een extra onvoorspelbare laag bovenop. Mede doordat op het podium Goller geen limieten kent, steeds vol in de muziek duikt. Alsof ze de accenten van haar composities nog duidelijker met haar bas wil benadrukken. Het maakt de songs, ook al omdat Kinsella en Grant daar al net zo hard op inspelen, nog intenser en indrukwekkender.

Met de sound zat het vanavond sowieso goed. De bas ronkte, was prominent aanwezig in het triogeluid en ook de drie stemmen, waarbij vooral Kinsella en Grant de dragende partijen hebben, zaten goed in het geluid. In een lage ruimte zonder echte akoestiek wel zo handig en fijn natuurlijk.

Gelijk bij opkomst vanuit de zijdeur vallen de prachtige zwart-witte dierenmaskers op. De maskers zoals ze ook op de bandfoto’s te zien zijn. Maskers die het gehele optreden opblijven ook en eigenlijk alleen de mond vrijhouden. Het geeft in het gedempte licht een bijzonder extra aan de muziek die ze maken.

Ruth Goller (Bass & Vocals) Lauren Kinsella (Vocals) Lucy Grant (Vocals)

De opening van de set is gelijk een gedenkwaardige. Nog meer dan op het album is de bas prominent in het geluid. De dromerige, onnavolgbare, vocalen worden door Goller eerst van spannend en uitgebalanceerd basspel voorzien vervolgens naar een basmuur vol geluid, oversturend en resonerend, getrokken waardoor hun muziek nog meer prominentie krijgt. Harder en overweldigender dan op plaat.

Juist ook omdat de stemmen zo dromerig kunnen klinken komen die stevige punkrockinterrupties op bas zo overweldigend binnen. Vol energie en rauwe emoties raken ze al net zo diep als de prachtige samenzang. De combinatie van die facetten creëert een diep emotioneel spanningsveld dat de band live nog indrukwekkender maakt dan op plaat.

Met de spannende keelklanken van Kinsella, de juist zo heldere klanken en de power van Grant en Goller die zich vooral op haar spel op de bas richt, maar met haar stem vaak in de songs aanschuift bij Kinsella en Grant, heeft Skylla een zeer bijzondere drie-eenheid die met het robuuste en avontuurlijke baswerk een wel heel bijzonder klankspel teweeg brengt. Onnavolgbaar. Onuitwisbaar.

We krijgen vanavond alle songs van het album te horen die in een fraai opgebouwde set, met flink wat power in het begin en meer dromerig naar het einde toe, volledig overrompelt.

Natuurlijk waren mijn verwachtingen, op basis van het album, hoog en toch had ik het niet zo mooi en bijzonder live verwacht. Het constante spanningsveld, de kracht van de vocalen, de podiumpresentatie met de maskers, de indrukwekkende songs en de emoties die daarbij loskomen niet op deze manier voelen aankomen. Wat een gedenkwaardig concert, wat een gedenkwaardige avond!