Natuurlijk is het, na dat late nachtprogramma, veel te vroeg om al om half tien met de bus weer op stap te gaan. Maar het feit dat we naar Roder, de fameuze grappa distilleerderij gaan en dat daar, uit traditie, altijd heel mooie optredens plaatsvinden vergoedt veel. En … omdat ze voor dat optreden altijd een lekkere limoncellospritz schenken natuurlijk. Dan zit de 5 ineens in elk uur.

Voor de nieuwkomers is er een eerst nog een rondleiding voordat gitarist Peter Rom en theremin-speler Pamelia Stickney een (wederom) heel mooi optreden geven in de aula van de distilleerderij. Rom heeft een mooie ingetogen sound waarbij het bizar goede en zeer gevarieerde theremin-spel van Stickney prachtig aan sluit.

Ze spelen op deze vroege ochtend een mooie set die het publiek goed in de ban houdt. Stickney is zonder meer de trekker in de sound van het duo. Haar moderne theremin bespeelt ze op een bijzondere manier waar het geluid door elektronica ook steeds weer verrassend verandert. Haar handen maken via de antenne elke compositie rijker.

Na afloop van het concert neemt Stickney, die zich gedurende het concert al zeer vrolijk en enthousiast opstelde, ruim de tijd om liefhebbers (een verrassend grote groep) om uitleg over haar theremin te geven. Super interessant en leerzaam.

Om zes uur in de middag duiken we vervolgens het filmhuis in voor en speciale film met muziek. Net als vorig jaar een samenwerking met het Bolzano Filmfestival Bozen met een oude opgeknapte film met livemuziek. Deze middag zijn daar saxofonist Daniel Erdman, drumster Francesca Remigi en toetsenvrouw Olga Reznichenko voor uitgenodigd.

De film Mr. Radio, heeft een bijzondere historie, omdat het een Duitse stomme film is geregisseerd door de 1922 vanwege de groeiende macht van Mussolini uit Italië verhuisde Nunzio Malasomma met een hoofdrol voor de Luciano Albertini, de Italiaanse acteur die valk daarvoor nog een flinke carrière in Los Angeles had gehad. Het filmverhaal heeft niet heel veel om het lijf, zoals zoveel films uit die tijd. Het verhaal gaat over bergklimmen, een uitvinding, corruptie en twee liefdes en is zeer vermakelijk. Juist ook doordat er stunts in plaatsvinden die te onwerkelijk zijn en daardoor uitermate lachwekkend.

Het knappe aan de muziek van het trio hierbij is dat er maar weinig tijd is geweest voor de muzikanten om de muziek door te spreken en ze toch volledig snappen waar ze de spanning in verhaal moeten leggen. Zelfs zo sterk dat je als vanzelf niet meer door hebt dat er een liveband met de beelden meespeelt. Tegelijk een zeer knappe prestatie.

Het avondprogramma begint in het Kapuzinerpark met een optreden van het trio Camilla Battaglia (zang), Simone Graziano (piano, synths) en Julian Sartorius (drums. Het trio is door het festival uitgenodigd om gezamenlijk in een paar dagen nieuwe muziek te schrijven en deze vanavond te laten horen. Muziek die bij dit concert een beetje alle kanten op gaat zonder daadwerkelijk coherentie te vinden.

Bij vlagen mooi, bij vlagen niet spannend genoeg, bij vlagen irritant (teveel overbodige zang) dan weer sterk. Juist als Battaglia (trouwens de dochter van de vermaarde Italiaanse pianist Stefano) na veel verdwaalde en dwarse zang zonder woorden en dan eens een song met woorden zingt hoor je hoe mooi haar stem ook kan zijn. De ster van het trio is drummer Graziano die met steeds weer inventief spel het trio bij de les houdt en het spirit/energie meegeeft.

Het was vervolgens in de Messe Bozen, een groot complex middenin het industriële gebied van de stad, waar er een optreden plaatsvond waar dit jaar niemand, maar dan ook niemand, op deze editie van Südtirol Jazzfestival meer overheen kan. Ruth Gollers Skylla speelde daar een memorabele set vrijwel volledig in het teken van het meesterlijke tweede album SKYLLUMINA.

De set-up was in de grote ruimte ideaal. De band stond opgesteld in een cirkel met het publiek er omheen. Goller met haar bas naast drummer Max Andrzejewski en Alice Grant en Lauren Kinsella, beiden alleen met microfoon, daarnaast. Zowel voor de interactie tussen de muzikanten als voor het publiek, om alles goed te kunnen zien, ideaal.

Vanaf de eerste tonen klonk het ook nog eens geweldig. Skylla is enorm gegroeid de afgelopen twee jaar sinds we ze hier op Südtirol Jazzfestival voor het eerst zagen. De maskers van destijds zijn af, de onzekerheid weg en de band speelt een fantastische set met veel zelfvertrouwen. Wat een fascinerende en originele muziek heeft Goller toch voor Skylla geschreven.

De grote klasse in de Britse jazzscene allang bewezen, is Skylla absoluut de band waarin de originaliteit, haar muzikale vakmanschap en de liefde voor muziek, samen met vriendinnen Grant en Kinsella, voor Goller een hoogtepunt bereiken. Met muziek die ergens tussen jazz, alternative, klassiek (vooral door  die engelachtige koorzang) en eigentijds inhangt, Het prachtige optreden van vanavond bewees dat des te meer.