Mensen kijken is geen hobby van me, het gaat mij primair om de muziek. Maar aan den bonten verzameling aan godsch creaturen als in het Haagse Paard Van Troje zouden zelfs de schilders Jan Steen of Francisco Goya hun hart op kunnen halen. Gaandeweg de avond werd de kleding schaarser en het kameraadschap warmer; de knuffels en opgeheven duimen waren niet van de lucht. In deze maelstrom van ontblote bovenlichamen zijn de handtastelijkheden legio en werden de vrouwen als overbodig beschouwd. Godzijdank was de bovenverdieping open en kon ik dit alles van een afstand negeren.

Het Canadese Mortillery was de eerste band deze avond. Het is heerlijk om deze jongelui bezig te zien met hun favoriete muziekgenre. Het is duidelijk dat ieder bandlid metalfan is, want ze speelden standaard metal. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn en in dit geval was het dat ook niet. Mortillery speelde energieke metal, hoewel de songs weinig afwisseling brachten. Zangeres Cara McCutchen moest weliswaar veel moeite doen, maar zong erg sterk. In het begin nog wat onwennig, maar gaandeweg kwam de band op gang en zorgde voor een leuk optreden.

De Amerikaanse band Flotsam & Jetsam heeft zijn succesmoment toch echt ver achter zich liggen. Hun killerdebuut Doomsday For The Deceiver verscheen in 1986 en de sterke opvolger No Place For Disgrace stamt uit 1988. Daarna is het muzikaal bergafwaarts gegaan, zonder noemenswaardige oplevingen. Weliswaar steekt de band nog wat tijd en energie in de carrière door hun tweede plaat opnieuw op te nemen, maar ik verwacht daar geen wereldschokkende reacties van. Deze avond staat Flotsam & Jetsam als tweede geprogrammeerd en dat is toch best wel beschamend. Hoewel dit vijftal laat zien dat ze wel degelijk een sterke metalshow neer kunnen zetten, zijn ze toch niet meer de jonge honden van vroeger. Het is daarom ook geen wonder en volledig te begrijpen dat zanger Eric A.K. de hoge uithalen niet meer bereikt, maar jammer is het wel. Verder speelt de band een sterke set met veel afwisseling, waardoor ze op dit vlak eigenlijk al gewonnen hebben.

Als laatste band voor de hoofdact nam Legion Of The Damned het podium in. Deze sympathieke brabanders zorgden voor een overdonderend thrash geweld. Met hun strakke riffs en dito drums slingerde dit vijftal een aantal sterke songs het publiek in. In januari van dit jaar verscheen hun nieuwste album Ravenous Plague en de band speelde hier wat nummers van. De setlist kwam als een homogeen geheel over, maar kon niet voorkomen dat er meer van hetzelfde klonk. Het publiek smulde ervan en de alfamannetjes vooraan eisten veel ruimte op om hun primaire driften op elkaar bot te vieren. Kortom, het werd een gezellig thrash feestje.

Met het Braziliaanse Sepultura als hoofdact werd dit concert tot een internationale muzikale aangelegenheid. Hun vorig jaar verschenen album The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart is compleet aan mij voorbij gegaan, maar dat betekent niet dat het een slecht album is. Ook deze band heeft zijn hoogtepunt aan het einde van de jaren tachtig liggen, maar hun nieuwere muziek spreekt de metalfans nog steeds aan. Ook hier klonk meer van hetzelfde, maar het publiek ging uit zijn spreekwoordelijke dak tijdens het optreden van Sepultura. De moshpit werd steeds energieker en de bewaking had zijn handen vol aan het tegenhouden van de stagedivers. De pret werd er echter niet minder om; een kolkende en stomende massa van bezwete en ontblote bovenlichamen. Sepultura: een drummer met ADHD, een melodieuze bassist, een metalgitarist en een getinte zanger. Deze combinatie staat garant voor een bizarre mix van tribal en metal. Een overdonderende hoeveelheid groove metal zorgde voor een oververhit Paard Van Troje. Ondanks de misschien wat vreemde programmering was het een geslaagde metalavond in Den Haag.