Vorig jaar was het een kwestie van houtje en daarop bijten. Maar een jaar lockdowns heeft de kunstsector nog meer creatief en innovatief gemaakt op presentatiegebied en dus showcaset het Haagse Rewire festival een bomvol online programma. Dat wordt met een kekke interface toegankelijk gemaakt op de website en is, bijzonder vriendelijk, gratis (al mag je wel doneren natuurlijk). 

Rewire zoekt met deze online editie, zoals vertrouwd, her en der grenzen op, maar rafelt over het algemeen stukken minder dan normaal. Ook mis je de zoemende, dreunende bassen en andere fysieke indrukken van live-muziek door een PA of überhaupt het rondlopen in een festivalgebeuren danig. De conclusie moet desondanks luiden dat Rewire bij vlagen verbaast en verbijstert zoals tijdens de beste reguliere edities. 

Rewire is altijd een gekke, maar goed bekeken hybride tussen de zogenaamde cutting edge van avantgarde op elektronisch, improvisatie- en anderszins hedendaags alternatief vlak en brave, braamloze neoklassiek en nuffige neuzeldeunen. Vóór het festival kon je in normale jaren met wat goede studie van het programma al aardig kleuren in het blokkenschema. En door snugger looproutes te plannen was het ergste leed qua te slappe hap moeiteloos te missen.  

 Dat is anders op een online editie. Niet alleen mis je het fijne boekwerkje – op een scherm kleuren en lijnen trekken werkt niet immers en alles moeten aanklikken is wat anders dan langs een naam struikelen bij bladeren. Je probeert tegelijk misschien juist wel méér dan op een fysieke editie, al is de aandachtsspanne ook drastisch bekort in het online domein. Dus moeten acts het meteen waarmaken, of binnen één keer een stukje verder scrollen (als je on demand kijkt).  

Dat doen ze bij lange na niet allemaal dit jaar. Veel te lange performances voor de geboden dunne wol wisselen stuivertje met klatergoud, kitsch en koddigheid (een deathmetalband in een gaar videootje waarin ook een verloren kat rondloopt). Dat werk beklijft niet. Het blijft te veilig, te gratuit en vooral: te vaak onvoldragen eendimensionaal. Aan de andere kant: dit is dan wel weer materiaal wat je door een stream kunt duwen, want laten we wel wezen: een ronkende rockband als Gnod of Sex Swing slaat ook nogal dood door je laptopspeakertjes. 

Virtuoos & Laagjes 

Wie slecht dan wel de vierde wand van het scherm van laptop of smartphone? We noteren in ieder geval Slagwerk Den Haag. Hun korte en krachtige Loading Dock Sessions op Youtube zijn toch al een lockdownhit en op Rewire laten ze met werk van onder anderen James Tenney, Tristan Perich of Peter Garland en in samenwerking met Nawras Altaky & Modlar Salama horen en zien (je zit eindelijk eens dicht op de spelers!) hoe breed en diep de percussiecanon is, natuurlijk gevangen in virtuoos spel.  

Maria Chavez & Valentina Magaletti trekken de percussie-lijn door naar extremere oorden. Chavez verknipt en verhaspelt fragmenten van letterlijk stukke platen. Haar kapotte muziek is strak gecomponeerd, diep bezield en compromisloos: het perfecte substraat, zo blijkt, voor Magaletti om langs en doorheen te improviseren op diverse materialen. Deze mixed media performance, knap gefilmd bovendien, smaakt naar een plaatrelease. Dit wil je steeds opnieuw horen, want in de laagjes die deze twee over elkaar draperen, vind je steeds nieuwe brille.  

En dat geldt ook voor – alweer een percussionist: claire rousay in een enigmatisch en helaas veel te kort duet met de Argentijnse producer en stemkunstenaar Morita Vargas: op bijna alchemistische wijze borrelt hier een levendig muzikaal elixer. Alsof het qua klappen van de drumzweep niet genoeg is, noteren we nog een hoogtepunt in het duet tussen knisperruiskeizer Machinefabriek en percussiewonder Karen Willems: vervoerende verbaaspoëzie van de bovenste orde. 

Dieper 

Het blijft gek: een festival on demand (terug)kijken. De noodzaak tot live erbij zijn, aanwezigheid en verheugen voelen, is minder groot daardoor. Kek is de service natuurlijk wel en het tekent Rewire dat liever wat liever is, dan voluit compromisloos. Maerzmusik in Berlijn zond per dag op een gezet tijdstip één concert uit. Dan kun je klaar gaan zitten (en daar kon je ook terugkijken trouwens). Rewire biedt twee videokanalen, een radiostation en bijzondere projecten: tegelijk. De op de loer liggende FOMO kun je dus counteren met het on demand aanbod, maar je bent ook prima af met één of twee kanjers van concerten per dag, zo blijkt. Die focus levert diepgang, dieper dan je – ‘we moeten dóór’ – rondrennend door Den Haag zou hebben gehad wellicht zelfs wel. 

Speciale vermelding verdient ook nog het AV-werk van Pierce Warnecke & Matthew Biederman getiteld Somnifacient Signals. Het urgente werkstuk vol glitch, feedback en verzadigd beeld en geluid is een klaterende ode aan nu en een filosofische reflectie op een gemedieerde wereld die niet meer fysiek tot ons komt, maar via schermen en internet – een weerspiegeling én overpeinzing van een gestreamd Rewire 2021. Dat blijft een festival om te koesteren, ook vanuit je luie stoel, inclusief een nacht en ochtend lang ‘durational listening’ met dank aan Peter Cusack: fieldrecordings van kwetterende vogels en ander leuks. Wakker worden met vogeltjes, op Rewire: zo gek nog niet. 

Rewire – 6 t/m 9 mei 2021 (online editie)