Wat vooraf kon worden gezien als één van de fijnste avondprogrammeringen van het festival werd dat uiteindelijk ook: Jake Long (en band), Flock en KVR, het frisse nieuwe trio met Dries en Lander van STUFF., maakten hun reputaties op alle vlakken waar.

City Swamp van Jake Long werd door ons gezien als één van de belangrijkste jazzplaten van afgelopen jaar en naar een optreden van de drummer/componist en band werd dan ook zeer uitgezien. In de lang uitverkochte benedenzaal gaf Long met zijn zeskoppige band een op dikke grooves draaiende set waarbij het gehele album, voorzien van wat fijne extra’s, voor het voetlicht werd gebracht.

Ondanks het feit dat Long veel te weinig de kans krijgt om zijn album goed te toeren klinkt de band hecht en strak. Vooral de samenwerking met bassist Twm Dylan is dik in orde en legt het fundament onder alles wat de tracks zo dik groovend en aanstekelijk maakt. Met Artie Zaitz daar als gitarist heel dicht tegenaan.

Maar Long’s band heeft ook in Amane Suganami op toetsen, Al MacSween op orgel en Tamar Osborn op sax al net zulke belangrijke spelers binnen zijn City Swamp universum, zo blijkt ook weer live. Alles binnen de muziek die Long binnen zijn eerste album onder eigen naam maakt, ligt diep in de jaren zeventig fusionsferen en is rijk aan psychedelica waaraan Long dan weer losse Afrikaanse ritmische elementen toevoegt.

Een uur lang trekken de muzikanten er lekker groovend op los, met een hoofdrol voor Zaitz om met zijn stevige gitaarspel de stukken met een rockvibe even flink naar climaxen door te duwen. Het klinkt allemaal even aanstekelijk als overweldigend daar in die benedenzaal. De band zou ook boven in Studio 1 zonder enige twijfel het dak er volledig vanaf hebben gespeeld. Wel heel erg fijn,  zo’n optreden om de avond mee te starten waar de bevlogenheid en energie gelijk vanaf spat.

Van geheel andere orde is vervolgens Flock in de grote Studio 4. Het collectief Britse muzikanten van naam nam reeds twee erg interessante albums op waar improvisatie het uitgangspunt is van de composities maar waarbij de stukken wel steeds gevormd zijn tot compacte stukken.

Live gaan ze daar altijd anders mee om. Omdat er in hun drukke schema’s met steeds weer andere projecten vrijwel geen tijd is om de opgenomen stukken goed door te spelen wordt immer gekozen voor improvisatie op basis van de stukken van de twee albums. Of juist helemaal niet, zoals vanavond bleek. Ik ken beide albums behoorlijk goed maar kon er niets herkenbaars in ontdekken.

Het waren steeds toetsenmannen Al MacSween en Dan ‘Danalogue’ Leavers die de opmaat gaven naar de sferen waarnaar de muziek zou verschuiven waarbij Tara Osborn (net als MacSween ook al aanwezig in de band van Jake Long trouwens) en percussionist Sarathy Korwar snel aanschoven. Bex Biurch is in de band de extra sfeermaker op vibrafoon, extra percussie en vocalen.

Het was een behoorlijk uitdaging om op het grote podium met een zo ingetogen en atmosferische set voor de dag te komen als je als band je eerste grote Europese concert geeft maar het werkte wonderwel. Er is maar één ding voor nodig en dat is overgave. Je alles om je heen te laten ontvallen en opgaan in de muziek die deze vijf muzikanten voorschotelen.

Al vrij snel aan het begin van het concert had ik nog even mijn twijfels: zou dit wel werken voor een zo groot publiek maar voordat ik het wist was ik ‘floating around in space’ en genoot ik volop. Opgaan in de muziek van Flock bleek een weldaad en wie gestructureerde stukken had verwacht en zich voor deze muzikale verrassing afsloot heeft dus echt wat gemist. Flock live is een volledig lostrekken uit de hedendaagse wereld en wat hebben we dat momenteel toch hard nodig.

KVR, het nieuwe trio rond STUFF. ritmetandem Dries Laheye (bas) en Lander Gyselinck (drums), met de Nederlandse Niels Broos op toetsen erbij, mocht deze avontuurlijke eerste zaterdagavond van Brussels Jazz Festival afsluiten en dat deden ze grandioos. Dat ze net een aantal dagen in een Rotterdamse studio hebben gezeten heeft de intenties van dit nieuwe trio alleen maar vergroot.

Gelijk al bij de eerste minuten van het concert werd duidelijk dat dit geen gewone afsluiter zou gaan worden die op één grote party-vibe zou uitkomen. Er werd verdieping gezocht en de bandleden, met Laheye bijna als bandleider tussen Broos en Gyselinck in, liet nog maar weer eens horen hoe goed hij is. Nou ja, hoe goed alle drie de muzikanten natuurlijk zijn.

De set was één avontuurlijk trip waar gaandeweg groove wel steeds belangrijker werd maar ook improvisatie een grote rol bleef spelen. Mooi om de mannen af en toe lachend naar elkaar te zien kijken als ze weer een muzikale vondst hadden gedaan. Dik op de funk eindigde het concert vervolgens met spetterende baslicks, kletterende percussie en vette toetsenklanken in volslagen euforie. KVR is een fraai trio voor de toekomst, voor de festivals zeker ook. Een ijzersterke afsluiter van een ijzersterke avond.