Wako, de viermansformatie uit Noorwegen, die we al een tijd volgen, heeft nu eindelijk voor de eerste keer op een Nederlands podium opgetreden. Dat was afgelopen vrijdagavond, op 24 maart, in LantarenVenster in Rotterdam. Maar liefst zes albums en 150 optredens staan inmiddels op hun naam, dus het werd tijd om ze live te zien. Samen met zo’n vijftig mensen aan publiek, de ticketverkoop viel wat tegen, waren we daar getuige van. Wat hebben al die andere afwezige jazzliefhebbers een prachtig Nederlands live debuut gemist!

De formatie is in 2013 opgericht tijdens de studie van de bandleden aan het Institute of Music in Trondheim en bestaat uit Martin Myhre Olsen (sopraan en alt sax), Kjetil Andre Mulelid (piano), Bárður Reinert Poulsen (bas) en Simon Olderskog Albertsen (drums). We spreken Albertsen na het concert en hij zegt over de oprichting in 2013 het volgende: “We started playing together in 2013, when we studied together at the institute of music in Trondheim. It was a pretty casual thing in the beginning, but after finishing school we all wanted to get out and work so we decided to start pushing with this band. We’re coming up on gig number 150, and we recently released our 6th record, time flies! Also wow, we’re getting old…!”.

In Rotterdam heeft uiteraard het verse, vorig jaar, uitgebrachte album Ut av det ney de volle aandacht. Zes van de zeven ten gehore gebrachte nummers zijn afkomstig van dat uitgebrachte album. Het kwartet opent met F & F, een compositie van de zeer getalenteerde toetsenman Mulelid. Een elegante melodielijn wordt ingezet door Olsen op zijn sopraan sax. Maar al snel transformeert het thema in energieke improvisaties waarin kleurrijke motieven elkaar snel afwisselen en waarin de muzikale vrienden elkaar lange solo’s gunnen. Het valt eigenlijk gelijk op, dat ze er veel plezier in hebben om elkaar te gunnen op de voorgrond te treden, zodat er geen sprake is van één kopman. Albertsen legt spannende accenten in zijn progressief ritmische werk, dat qua stijl in een wat subtielere vorm, soms doet denken aan zijn Zweeds-Noorse collega Anton Eger.

Het volgende nummer is Isabella, een compositie van saxofonist Myhre Olsen. Een romantisch getint thema ontvouwt zich als een mooie ballad. Hierin verandert Albertsen zijn eerder getoonde progressieve stijl in een meer passende schilderachtige wijze van drummen en laten achtereenvolgens Mulelid en Poulsen prachtige, met het thema corresponderende, solo’s horen, waarin zich een sprookjesachtige gelaagdheid manifesteert. Mulelid toont zich als een knappe en getalenteerde improvisator, met een vingervlugge en empathische gevoeligheid en verfijnd harmonisch werk. Niet voor niets is het muisstil in de Rotterdamse zaal. De stilte wordt doorbroken als Albertsen de bandleden en zich zelf voorstelt, waarbij hij aangeeft niet alleen de drummer te zijn, maar ook de stand up comedian van de band. Hij doet dat met veel droge en absurde humor, waarin hij enkele geleerde Nederlands woordjes, zoals “lekker”, toepasselijk en vermakelijk meeneemt.

We vervolgen de muzikale Scandinavische reis met het opwekkende pleb Yalu. Een frivool motief en lekker opzwepend ritme zorgen voor een aangename vibe in de zaal. Met snelle staccato noten wordt toegewerkt naar een climax. Albertsen is niet alleen drummer en stand up comedian, maar ook een begaafd percussionist, die met veel creatieve fantasie zijn drumset en aanverwante instrumenten op niet conventionele wijze inzet, om het ritmische fundament van de composities te verstevigen. Het volgende werk Løgmannabreyt is van de hand van de enige niet geboren Noor Poulsen, hij is afkomstig van Faeröer Eilanden, een autonoom deel van het Koninkrijk van Denemarken en woont sinds 2011 in Noorwegen. Een mooi en gevoelig stuk waarin iets als Noordelijke mystiek verweven lijkt te zitten. Poulsen laat een subtiele baspartij horen die de compositie een zekere gelaagdheid geeft.

Ook het enige, niet van het recente album afkomstige nummer Homemade is prachtig, waarmee de formatie het publiek meeneemt in een veelkleurige ambiance. Het is vaak Myhre Olsen die energiek en vol met power en expressie soleert. Heel opmerkelijk gebruikt hij later op een moment zijn beide saxen tegelijk. Ook de laatste twee stukken Lois Napoo en Alt det vi tapte vallen heel goed in de smaak van het publiek. We hadden graag nog veel meer gehoord. Maar de vier heren moeten al weer bijna hun koffers pakken voor een aansluitend concert in London, daags hierna.

We spreken Albertsen na het concert en op onze vraag hoe zij als band hun eerste Nederlandse optreden hebben ervaren vertelt hij ons: “This gig was really fun, loose and spontaneous for us. Big rooms can be a bit challenging in terms of connecting with the audience and feeling like there’s an exchange of energy, but we had none of those feelings this time. On the contrary, the audience was very responsive and attentive, so we felt like everyone was with us from start to finish.”. Op de vraag of er een nieuw album op komst is of nieuwe projecten in het verschiet liggen, laat Albertsen ons weten dat de komende tijd vooral in het teken staat van toeren en hun prachtige werk van het recente album ten gehore brengen. We zijn natuurlijk ook benieuwd of er meer Nederlandse optredens op stapel staan, die staan nog niet in de agenda, maar ze komen heel graag! En zoals Albertsen elk moment aangrijpt om zijn talent als comedian te gebruiken: “if you have any tips on places where we might be a good fit, please let us know, and vote for Wako in your upcoming gemeenteraadsverkiezingen!”.

Wako heeft de verwachtingen van hun eerste live debuut op een Nederlands podium meer dan waar gemaakt. Ze laten horen en zien dat ze live in staat zijn hun studio werk te verrijken met geweldige improvisaties, waardoor de composities tot nog meer wasdom komen. Dit smaakt naar meer, dus programmeurs opgelet, deze band verdient op meer plekken in Nederland een volwaardig podium!