×

Concert

16 januari 2020

Brussels Jazz Festival 2020

Portico Quartet zeer overtuigend en Wildflower fijne verrassing op Brussels Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Na een week Brussels Jazz is er van programmeringsvervlakking nog helemaal niets merkbaar. Beter: het wordt alleen maar spannender zo lijkt het. De woensdagavond kent nieuwkomers Neue Grafik Ensemble in Studio 1 als opener en Wildflower in de lobby als afsluiter en volgroeiers Portico Quartet in de grote zaal daar tussenin.

Neue Grafik Ensemble, de band rondom de Franse toetsenman/producer/DJ Fred Arnold N’Thepe, die vorig jaar met hun album Foulden Road (Total Refreshment Centre) flink indruk maakten, mogen de avond aftrappen. Het wordt een fijne gig alhoewel de band zich nog aan het klaarstomen is voor echte optredens. Pas voor de zomer gaat het toeren beginnen maar de potentie straalt al van de band af.

N’Thepe heeft een nauwe band met Londen, was onderdeel van de opleving van de Britse jazz van de laatste jaren, en heeft zijn band dan ook opgebouwd rondom vele Britse muzikanten waarvan vooral de lekker dik spelende ritmetandem Dougal Taylor (drums) en Matt Gedrych (bas) gelijk opvallen. Maar ook trompettiste Emma Jean Thackray (heeft Jamie Branch nou haar looks of andersom?) en saxofonist Jaz Christodoulou-Lee mogen er zijn.

De muziek die N’Thepe met Neue Grafik Ensemble voorstaat is lekker dik klinkende souljazz en hij weet deze te vatten in pakkende composities. Vooral omdat hij met deze band vol aan de bak kan en de optimale groove en energie kan bewerkstelligen. Dit optreden, nog niet in alle facetten overtuigend, geeft al wel heel veel hoop voor de optredens die de komende zomer zullen gaan komen. Vol in de gaten houden dus.

Mooi ook om Portico Quartet weer eens boven zichzelf te zien uitstijgen. De band speelt vanavond met Taz Modi (Submotion Orchestra, Gondwana Orchestra) als vervanger van Kier Vine die vanwege privé-omstandigheden (geboorte tweede kind) afwezig is. Modi vervangt hem fantastisch terwijl het bespelen van de hang toch bepaald geen kleinigheid moet zijn en elk bandlid ook nog eens een flinke stapel electronica bedient. Fijn heftige vervangklus dus.

Wat een interessante band blijft Portico Quartet toch ook. Hun sound is over de laatste jaren in versneld tempo geëvolueerd naar nog vernieuwender en spannender. Art in the Age of Automation (2017) was daarin de grote stap vooruit, Untitled de bevestiging en het vorig jaar verschenen Memory Streams de nieuwe uitdaging en vooruitgang. Albums vol ijzersterke in vele lagen opgebouwde tracks die nu live door de band ook nog eens flink worden verbouwd, verlengd en verdiept.

We zagen de band afgelopen november spelen in een uitverkochte De Duif, de Amsterdamse kerk om de hoek bij Paradiso, maar wat is de band hier op het grote podium van Flagey met een mooie lichtshow en een groots geluid veel beter op haar plek. De composities van Portico lenen zich namelijk uitstekend voor een grotere reikwijdte, hun muziek moet ademen in ruimtelijkheid en in de grotere ruimte werkt dat veel beter.

Fascinerend hoe drummer Duncan Bellamy zijn drumkit, vol electronics, toch altijd zo humaan weet te laten klinken en samen met de al net zo geweldig spelende bassist Milo Fitzpatrick de band body geeft, ze samen de glanzende ruggengraat van de band vormen. Jack Wylie zet met zijn saxspel de glorieuze melodielijnen uit waar Modi met de voor Portico zo kenmerkende hangklanken en fraai toetsenwerk de inkleuring van het bandgeluid vervolmaken.

Hun optreden op het Brussels Jazz festival twee jaar terug was al erg goed. Dat voelde toen als de terugkeer van de ‘verloren’ zonen na een aantal jaren zoeken naar nieuwe muzikale vormen en bandleden die wel en niet bleven. Nu de band een flink aantal jaren weer echt bij elkaar is klinken ze hechter dan ooit en worden de muzikale mogelijkheden optimaal uitgebouwd. Erg fijn om die ontwikkeling op de voet te mogen volgen.

In de lobby is het na Portico Quartet weer tijd voor een volledig nieuwe band: Wildflower. Het trio is opgebouwd rond Tom Skinner (onder meer bekend van Sons of Kemet), saxofonist/klarinettist Idris Rahman en bassist Leon Brichard die vanavond vervangen wordt door Britse jazzlegende Tom Herbert. Hoewel de oorsprong van hun muzikale ideeën op plaat vooral de spiritual jazz induikt pakken ze vanavond wat steviger door. Het podium in de lobby is daar natuurlijk ook de ideale plek voor.

Een heerlijk los spelende Herbert (was een ongelooflijke bassist is dat toch) en Skinner geven het publiek alvast de juiste drive maar het is zonder enige twijfel saxofonist Rahman, ijzersterke frontman ook, die de show steelt. Hoe heerlijk opwindend speelt hij en wat weet hij het publiek er in mee te sleuren. Hoewel het een doordeweekse woensdagavond is blijft de lobby bomvol om maar niets van dit nieuwe trio te hoeven missen.

Grappig dat het spiritual idee vanavond zeker in tact blijft maar dit zoveel power en speelplezier meekrijgt dat je de dag erna de reeds uitgebrachte 12 inches er weer bij pakt om te luisteren wat je in eerste instantie toch van de band hoorde. Was dat ook allemaal zo dik en groovy? Mooi ook hoe Rahman de eerder deze avond in Neue Grafik Ensemble spelende saxofonist Jaz Christodoulou-Lee op het podium te zien trekken en deze mee te laten spelen. Dat is hoe optredens in de lobby horen te zijn. Een ode aan het spelen van jazz en de vreugde die dat geeft.

Foto’s: Olivier Lestoquoit