Heerlijk zomerweer, na de bewolkte en druilerige toestanden van de week voordien in Swing Wespelaar steken de weergoden een handje toe, het begin van een zonovergoten weekend in Varenwinkel.

Alain Pire Experience, de naam laat het al enigszins vermoeden en het trio put onmiskenbaar inspiratie uit de jaren zestig, met een voorkeur voor de psychedelische toestanden. Die zijn vanaf de eerste gespeelde noot duidelijk aanwezig en waaieren verder uit. Gitarist Pire voert het Waalse trio met naast René Stock, bassist met een verleden bij The Electric Kings, en talloze andere rock- en bluesformaties, Marcus Weymare aan de drumkit. Ze pendelen van hard rockend structuren met snijdend snarenwerk naar dromerige haast Beatliaanse passages. Daarbij wordt niet op een noot meer of minder gekeken. Als Pire dan nog een replica van Clapton’s iconische Gibson SG 64 die in de jaren zestig door het Nederlandse kunstcollectief The Fool van een bonte beschildering voorzien werd, is het hek helemaal van de dam. In Time Machine beleven we een terugkeer naar de glorieuze, experimentele periode met herkenbare flarden van Cream songs uiteraard escalerend in een lang uitgesponnen jamformaat. Ze moffelen hun voorliefde voor de jaren zestig niet weg, ontwijken behendig platvloers coverwerk en assimileren die invloeden in eigen melodieus pop- en rockwerk waar een vrolijk rondfladderende olifant nooit ver weg is.

De volgende act was blijkbaar nog ver weg, letterlijk, CC Jerome zat vast in de traditionele vrijdagse file. In afwachting van zijn komst beginnen The Jetsetters er aan. Met hulp van Robert Theys en Jan Vermeulen, de ritmesectie van plaatselijke Catsmokes debiteert de pianist het toepasselijke I’m Ready. Als Jeroen van Casteren uiteindelijk opduikt transformeert hij meteen in CC Jerome, een lenige blues- en rockabillycat die met hulp van The Jetsetters de jaren vijftig laat herleven in een wat ingekorte set. Na het van The Blasters gekende So Long Goodbye, met weerom flitsende toetsenwerk, is het boogie time geblazen met een slopende versie van John Lee Hookers’ Boogie Chillum. Een onvervalste partyband, niet meer maar beslist niet minder.

Op het grote podium wordt het dansfeestje verder gezet met Jon Cleary, een Britse pianist die vanuit New Orleans furore maakt met de plaatselijke muzikale traditie. Dyna-mite is de titel van de recente langspeler van Jon Cleary, geen woord teveel. De pianist creëert vanaf die opener bovenop de second line beat een broeierige sfeer waarbij het zowat onmogelijk is onderlijf en beentjes stil te houden. Geen blazerssectie noch gitarist te bespeuren maar wel een soepel en tegelijk strak opererende ritmesectie en perfecte wisselwerking tussen Cleary en de bijdragen van de orgelist. Het aanstekelijke ritme van de stad InLousiana aan de Mississippi staat uiteraard centraal. Verrassende tempo wendingen in lome funk en jazzy passages kruiden de set. Tussen recentere werk duikt het oudere Unnecessarrily Mercenary op. De pianist componeerde dat voor Bonnie Raitt, Cleary wordt overigens wel eens on the road gesignaleerd met de roodharige blueslady. In zo’n authentiek Nola feestje voelen vooral danslustige dames zich thuis en ze worden op hun wenken bedient met de verrichtingen van The Monster Gentlemen. Cleary verlaat even zijn pianokrukje voor een uitstapje met gitaar en laat de set verder uitlopen voor het dankbare publiek.

Het geen geschenk om na zo’n imposante set op te komen. Niettemin scoort Georgina Peach met een sectie van blues- en soulkrakers. De begeleidingsband The Savoys blijkt een met blazers uitgebreide line-up van CC Jerome & The Jetsetters. Ze ondersteunen de flamboyante zangeres die zoals de langspeler met The Savoys eerder aantoonde duidelijk ‘on her way’ is in het van Barbara George geleende I Know (You Don’t Love Me No More) en andere covers zoals het door Etta James vereeuwigde I’d Rather Go Blind, het door scheurende sax geflankeerde Money en het zwoele ska- uitstapje Perfida. De viervoeter moet nog even uitgelaten worden en dat gebeurt op sprankelend pianospel in sterk naar New Orleans lonkend omgebouwde R&B van Walkin’ The Dog.

Op het grote podium is er geen plaats voor hondjes wel voor de jonge wolven van… DeWolff. De broertjes van de Poel met Pablo op gitaar en Luka aan de drumkit timmeren samen met organist Robin Piso behoorlijk aan de weg met een stevig mengsel van seventies en southern rock. Ondanks hun jeugdige leeftijd is het trio ondertussen al ruim een decennia actief en dat is te merken in het hechte samenspel dat de zangpartijen van de gitarist en zanger, die beurtelings op de voorgrond komen, ondersteund. Die wat ijle zang het blijft een beetje het zwakke punt bij deze voortreffelijke muzikanten, het sluit wel naadloos aan bij het naar de jaren zeventig refererende repertoire. Bij het oudere publiek dat zich niet uitsluitend op blues focust kan de set wel op behoorlijk appreciatie rekenen. Of die nog de pendelbus nemen naar de aftershow van Sudden Lee komen we niet te weten, we houden het wegens het gevorderd nachtelijke uur wijselijk voor bekeken.

Foto’s: Freddy Vandervelpen