Never Be Scared/Don’t Be A Hero was in 2009 voor Moss de grote sprong voorwaarts: nóg betere songs, meer airplay en veel meer optredens. Een echte game changer dus. Reden genoeg om daar tien jaar later nog eens bij stil te staan met een speciaal optreden in Tivoli/Vredenburg en een exclusieve jubileumuitgave van de plaat.

Het voorportaal naar Moss toe wordt vanavond ingenomen door Real Derek en Styrofoam, oftewel Arne Van Petegem, die het alomgewaardeerde Moss album Strike (2017) produceerde. De elektronische set van Styrofoam mag er zeker wezen maar het massaal toegestroomde publiek komt natuurlijk voor het weerzien met Moss en de eenmalige trip naar tien jaar geleden.

Als Moss om een uur of kwart voort tien het podium betreedt kan het feest beginnen. De band krijgt snel de handen op elkaar en houdt de volgorde van Never Be Scared/Don’t Be A Hero natuurlijk aan. I Like The Chemistry, lekker stevig en dynamisch, is een ideale sfeermaker. Het is een van de vele singles die van het album werden getrokken destijds. Vanaf Apparatos, die lekker wiegende, stemmige song, speelt de band met twee extra percussionisten.

Het meerstemmige The Comfort klinkt wel heel goed uit 5 kelen. Inmiddels heeft ex-lid Bob Gibson de zang en gitaargelederen versterkt en speelt kort hierop ook voormalig bassist Jasper Verhulst een paar rondjes mee. Angry Young Man, toch een van dé Moss tracks, is een fijn piekmoment. Vooraan in de zaal is er heel veel beleving; de songs van Never Be Scared/Don’t Be A Hero hebben duidelijk een plek in de nederpopgeschiedenis ingenomen. Dat geldt ook zeker voor I Apologize (Dear Simon).

Op naar ‘kant B’: de strakke motoriek van Don’t Be A Hero komt lekker door en met New Arms komt er flink wat intensiteit bij. Marien Dorleijn verliest zijn bril en dat zal niet de laatste keer zijn vanavond. Hij speelt echter stug door. Tracks als The Brick Moon en Silent Hill laten meer ruimte voor scherpe randjes dan wel avontuur en dat is dan ook wat er gebeurt. Laatstgenoemde staat bekend als een spannende, mooie concertafsluiter en ook vanavond zorgt Moss voor heerlijk uitwaaierende gitaarklanken, een stijlvolle finale.

En dan, na ruim drie kwartier, is die zo belangrijke plaat ‘op’, zoals Finn Kruying vanachter het drumstel meldt. Video Games van Lana del Rey komt vervolgens voorbij, de song die Moss onlangs bij De Wereld Draait Door speelde. Bob Gibson verlaat hierna onder het motto ‘Brexit’ met een knipoog het podium en het slotakkoord kan beginnen. De bonustracks van vanavond, waaronder The Promise en My Decision van Strike en Tiny Love en What You Want van Ornaments (2012), zijn welhaast even populair als het werk van Never Be Scared/Don’t Be A Hero, die cruciale plaat die Moss op een hoger plan bracht. Dat album uit 2009 bleek achteraf niet de enige hoogvlieger van Moss, maar dat is een ander verhaal. Het jubileumfeestje was vanavond in ieder geval een mooi succes.