Het was enorm druk in Manchester het afgelopen weekend. Met voetbal had de gigantische toestroom niets te maken. Nee, het waren The Stone Roses  die deze volksverhuizing los hadden gemaakt. Na zestien jaar afwezigheid stond de band eindelijk weer op een groot Engels podium, in de originele bezetting: Ian Brown, John Squire, Mani en Reni. De verloren zonen van Manchester, die met hun debuutalbum en prachtige reeks singles zoveel hadden losgemaakt tussen 1988 en midden jaren negentig, trokken dit weekend niet minder dan 220.000 (!) mensen naar het uitgestrekte Heaton Park even buiten Manchester.

Hoewel de band al een aantal optredens op het Europese vasteland had gegeven de afgelopen weken en in mei een korte set had gespeeld in het nabijgelegen Warrington, werd de Heaton-trilogie door velen als de ware terugkeer van The Stone Roses gezien. Een thuiskomt in het eigen Manchester. Zestien jaar na het dramatische laatste optreden op het Reading Festival, waar het ontstelde publiek een soort Roses-light (zonder Squire en Reni) aanschouwde, een gelegenheidsband die niet in de schaduw kon staan van het originele kwartet.

Op vrijdag 29 juni 2012 is de sfeer natuurlijk uitstekend, alsof het weer 1990 is. Het uitgestrekte, heuvelachtige Heaton Park stroomt langzaam vol met enthousiaste fans van alle leeftijden. Het aantal veertigers is overigens erg groot. Niet zo vreemd want  het is ook alweer 23 jaar geleden dat The Stone Roses met het bizar goede Fools Gold en het zeldzaam sterke debuutalbum de wereld verrasten. In een klap schaarde de band zich naast illustere Manchester-helden als Joy Division en The Smiths.

Om negen zal de band het podium betreden voor hun nu al legendarische comeback. Maar vanaf vijf uur mogen eerst de voorprogramma’s de massa opwarmen op het winderige veld. Het middelmatige Kid British is niet om over naar huis te schrijven: hun mix van rock, ska, reggae en hiphop is beneden peil. Ook de Wailers weten niet te overtuigen:  een risicoloze set vol belegen uitvoeringen van bekende Marley-hits. Gelukkig weten The Vaccines met een energieke set de sfeer er lekker in te brengen en ook Primal Scream, dat een geroutineerde greatest hits-set brengt, is meer dan welkom.

Even na negenen is het zover. The Stone Roses betreden onder luid gejuich het podium. Als Mani’s baslijn van I Wanna Be Adored over het veld gaat, strijden melancholie, opwinding en ontroering om voorrang bij het publiek. Iedereen zingt luidkeels mee. Woord voor woord. We zijn dan ook in Engeland en The Stone Roses zijn hier nationaal erfgoed. Ook favorieten als het zoete Sally Cinnamon en het machtige Made Of Stone mogen rekenen op vocale ondersteuning uit tienduizenden kelen. Ian Brown wordt regelmatig overstemd door zijn eigen publiek. Dat is niet erg want hij is de zwakke schakel binnen de band. Brown heeft aan de beeldvorming van The Stone Roses een heel grote bijdrage geleverd. Als zanger blijkt hij vanavond echter wederom beperkt. In nummers als Shoot You Down en Sugar Spun Sister (om er maar twee bij de kop te pakken) is het kromme-tenen-werk. Het soms verwaaide en ook relatief zachte geluid is tijdens zijn vocale gezwabber direct een flinke complicatie.

Het mag de pret echter uiteindelijk niet drukken. Squire, Reni en Mani zijn gewoon geweldig op dreef en in het heerlijk lang opgerekte Fools Gold en het altijd prachtige Waterfall overtuigt ook Ian Brown zonder meer. Het is vooral prachtig om de talentvolle Reni weer aan het werk te zien achter de kit en de onverstoorbare Squire zijn nog steeds unieke geluid  te horen produceren.

Op het veld is het overigens wel erg druk, dat moet gezegd worden. Bier halen blijkt vrijwel onmogelijk gezien de enorme rijen voor de taps. Het podium is voor het merendeel van de fans bovendien erg ver weg. Zonder schermen zou het ondoenlijk zijn geweest. “Are you allright at the back?” vraagt Brown nog voor de vorm. “We are all at the back”, is het gevatte antwoord van een bezoeker.

Zoals gezegd, de sfeer in het park is echter bijzonder goed. Met een setlist vol mijlpalen kan het ook niet anders. This Is The One, Love Spreads en She Bangs The Drums kunnen rekenen op een luid onthaal en het vet groovende I Am The Resurrection is nog steeds de meest gepaste afsluiter van een Stone Roses-gig. Dat zal wel nooit meer veranderen. Na twee uur indie-geschiedenis is het om elf uur voorbij. Het was een fijne reünie. Niet veel bands weten zo veel los te maken als The Stone Roses, dat werd dit weekend nog eens duidelijk in Heaton Park en in de drukke binnenstad van Manchester. Het prachtige vuurwerk na afloop van het concert was dan ook niet meer dan gepast. De festivalzomer van 2012 staat in het teken van de wederopstanding van The Stone Roses.

Setlist The Stone Roses at Heaton Park (June 29, 2012):

• I Wanna Be Adored
• Mersey Paradise
• (Song for My) Sugar Spun Sister
• Sally Cinnamon
• Where Angels Play
• Shoot You Down
• Bye Bye Badman
• Ten Storey Love Song
• Standing Here
• Fools Gold
• Something’s Burning
• Waterfall
• Don’t Stop
• Love Spreads
• Made Of Stone
• This Is the One
• She Bangs The Drums
• Elizabeth My Dear
• I Am The Resurrection