Magisch Portico Quartet speelt het dak van de ICA in Londen

Wat een heerlijke band is Portico Quaret toch live en wat fijn om ze weer te zien. En bij de laatste keer dat we hen zagen, voerden ze het atmosferische album Terrain, in het voorjaar van 2021 uitgebracht, in een grandioze versie met strijkers uit. In een volledig uitverkochte St. Johns Church in Hackney. Nu was het de beurt aan het in het late najaar van datzelfde 2021 uitgebrachte meer elektronische album Monument.

Het is niet verbazingwekkend dat het enige concert dat Portico Quartet in Londen geeft dit jaar op flinke belangstelling kon rekenen. Zeer flinke belangstelling. Omdat de band besloten had om in het net weer geopende, en zeer coole, ICA te spelen konden er maar 400 mensen in. Met 1800 mensen op de wachtlijst kun je, je voorstellen hoe graag het publiek de band weer wilde zien.

ICA is een oude tegelijk warme zaal met een fantastisch geluid, zo een waar we er nog veel te weinig van hebben. Met zoals zo vaak in de UK de bar buiten de concertvloer zodat je niet gestoord wordt door alle geluid dat van een bar in de zaal vandaan komt bij een concert waar je volledig in op wil gaan. En bij Portico Quartet is dat altijd het geval.

De band speelde weer in de kwartet samenstelling dus naast mainmen saxofonist/electronist Jack Wylie en drummer/electronist  Duncan Bellamy ook bassist Milo Fitzpatrick en toetsenman Taz Modi, die ook de voor de bandsound zo bepalende hang speelt.

De nadruk lag vanavond dan wel op de stukken van Monument, en die kwamen er vanavond zonder uitzondering nog sterker uit dan op plaat, maar de setlist maakte ook uitstappen naar Memory Streams (Signals In The Dark, Gradient, Memory Place, Dissident Gardens en Memory Palace) en naar Art In The Age Of Automation (die fantastische openingstrack Endless, A Luminous Beam en Beyond Dialogue).

Het werd een gedenkwaardige avond. De band speelde geweldig, de sound was fantastisch en de muzikanten durfden vaak flink door te duwen, te improviseren. Opvallend was dat ze deze keer (want thuisstad) ook een piano bij zich hadden en die kleurde het bandgeluid fascinerend raak in, gaf veel stukken heel veel warm extra’s. Juist omdat de band soms naar atmosferisch schiet klopt die gedragen pianosound echt fantastisch.

Daarnaast heeft Wylie het plezier van sax spelen weer volledig terug gevonden. Zijn spel is rijk en uitdagend dan weer stuwend. En af en toe er lekker overheen. En de manier waarop hij electronics inzet om extra sounds over het bandgeluid los te laten is steeds weer bijzonder. Bellamy is en blijft een grandioze en originele drummer die met zijn spel in de mix van jazz en electronics een nieuwe basis heeft gecreëerd voor anderen. Wat een machtig spel speelt hij ook vanavond weer.

Vanaf de geweldige openingsstukken Opening en Impressions zat de sfeer er gelijk geweldig in. Ook omdat de sound vanaf het allereerste moment (eigenlijk ongelooflijk) zo geweldig was, de bassen superdiep gingen en die zo herkenbare sound van de hang zo mooi over de elektronica heen klonk. En daarnaast speelden ze gewoonweg een geweldige setlist met het geweldige On The Light als afsluiter.

Dat de muzikanten het naar hun zin hadden werd al snel duidelijk in het langer doortrekken van stukken, er steeds nog weer een laag overheen duwden. Hoe geweldig ik Portico Quartet ook vindt als ze met strijkers Terrain en ander werk spelen, en dat wil ik absoluut volgend jaar heel graag weer zien, hoe fijn ook om de muzikanten een volle elektronische set te horen bouwen.

Het spelplezier spatte van het podium af en met de liefde voor de band van het publiek naar het podium toe werd een zeer opwindende sfeer gecreëerd. Zo’n sfeer waarin de muziek je buiten alles, over alles heen, wegtilde naar een betere wereld. Naar een wereld waar we allemaal verbonden en gelijk zijn en waar hemelse klanken zegevieren.

NB. Dit concert was mede de grandioze aanloop tot een 2025 waarin we ook weer nieuw werk van de band mogen verwachten.

Foto’s: Sian O’Connor