Een rijk gevulde dinsdag met tal van muzikale uitdagingen beginnen we om 11 uur reeds in het prachtige Bonbonnière Auditorium in het hart van de stad. Een ideale intieme en sfeervolle plek om nieuwe muziek te gaan beluisteren. In samenwerking met de I-Jazz Association (I=Italiaans) is er naast het programma van Südtirol Jazzfestival een extra programma opgezet om nieuwe Italiaanse jazz te introduceren. Weer drie uit het programma spelen er vanochtend, elk 30 minuten.

De ochtend start met Vocione, een duo met Tony Cattano op trombone en Marta Raviglia op zang. Een zeer interessante set-up die verrast en boeit helaas op den duur ook wat eenzijdig klinkt. Ze hebben in hun thuisland reeds drie albums uit en ook een behoorlijke livereputatie opgebouwd, maar de manier van composities benaderen klinkt nogal hetzelfde.

Zo kun je een klassieke composities niet echt onderscheiden van een jazz of Braziliaanse song omdat de manier van benadering niet veel ruimte blijkt te geven. Cattano heeft een expressieve stijl van spelen die vrijwel elke compositie hetzelfde verloop heeft. Raviglia heeft een mooie stem, hoewel ik haar jazzimprovisatiecapriolen wat minder goed kan verteren. Al bij al dus interessant maar niet echt overtuigend.

De tweede act is het Matteo Bortone ClarOscuro, een jazztrio rond bassist Bortone met Enrico Zanisi op piano en Stefano Tamborrino (what’s in a name) op drums. Het is duidelijk wat vroeg voor het trio muzikanten en ze komen maar stroef op gang. De composities en uitvoeringen beklijven niet, ze klinken wat warrig. Spelen kunnen ze duidelijk wel maar de chemie ontbreekt.

Pas als de set goed op weg is hoor je wat van de klasse van de muzikanten, die sinds een jaar of zes met elkaar spelen nu, terug. Of dat kan natuurlijk ook aan de kwaliteit van de composities liggen die gewoon wat lekkerder in het gehoor liggen en waar moeilijk doen, ritmes en pianospel wat al te dwars over de lopende baslijn heen, niet meer noodzakelijk lijkt.

De derde act, het jonge Young Shouts is de winnaar van de dag. Frisse benadering, veel energie en overtuigingskracht en lef is wat dit kwartet waarin de erg goede en lekker dynamisch spelende contrabassiste Silvia Bolognesi de scepter zwaait. Met broer Sergio op drums, Atillio Sepe op sax en Emanuele Marsico op trompet is Young Shouts een erg fijne band.

Met een set gedreven op het bluesy jazzrepertoire van Mary Elizabeth ‘Bessy’ Jones toont de band zich gedreven met lekker veel energiek soleerwerk en fijne grooves. Ze zijn jong en gretig en als Marsico ook nog een prima zanger blijkt en Bolognesi na een glansvolle solo het publiek vraagt hen te helpen en dat ook nog lukt kunnen we al helemaal spreken van een zeer geslaagde gig.

Einde van de middag wordt er vervolgens in de Filmklub de documentaire vertoont die het jazzfestival vol in het licht zet. ‘Vanwege de afgelasting van het Südtirol Jazzfestival Alto Adige 2020 werd door de organisatoren een spin-off programma samengesteld. Ondanks alle moeilijkheden in de zomer en herfst van 2020 werden er verschillende concerten georganiseerd, totdat de 2e lockdown de concertreeks weer tot stilstand bracht. Deze uitdagende tijd werd gedocumenteerd door filmmakers Matthias Keitsch en Sebastian Longariva’.

Het is een zeer bijzondere docu geworden die alleen al door het tijdsbeeld maar zeker ook door de archiefbeelden fascinerend is. Daarnaast komen de belangrijke mannen achter het festival, directeur/programmeur Klaus Widmann, kantoorbaas Max van Pretz en logistiek manager Stefan Festini Cucco, ruim aan bod. Een docu, natuurlijk voorzien van prima muziek, die flink wat indruk achterlaat en hopelijk snel voor iedereen te zien zal zijn.

Een belangrijke rol in de film is weggelegd voor de band Euregio Improvisors die na het vertonen van de docu het podium opduiken om daar een korte maar erg fijne set te spelen. De band, waarin ook bassist Ruth Goller, een legende binnen de UK jazz die van oorsprong hier uit de omgeving komt en het festival vanuit haar woonplaats Londen een flinke push heeft gegeven, een voorname rol heeft.

Samen met Lorenzo Sighel (sax), Stefano Giordani (gitaar), Damian Dall Torre (sax) en Andreas Polato (drums) zetten ze een lekker stevige set neer die in eerste instantie aansluit op de afsluittrack van de docu, eigenlijk beter gezegd: live overpakt, maar dan al snel overgaat in ander eigen werk. Lekkere band dit Euregio Improvisors met veel dynamiek en klasse. Zou ik graag veel meer van zien.

De lange dag kent nog geen einde als we na de film en de band richting Kapuzinerpark lopen om daar nog twee concerten op te pakken. Het Oostenrijkse Sketchbook Quartet is de eerste band van de avond en mag zich in een haast klassieke bandopstelling van drums, bas, gitaar en sax aan het publiek voorstellen.

De band speelt fijn, met ook flink wat grappen en grollen in het geluidsspectrum, maar steeds als je hoopt dat ze zichzelf van de grond tillen gebeurt dat net niet. Het geeft een beetje halfslachtig gevoel van het zit er wel in maar komt er (nog?) niet uit.

Waar wel alles op zijn plek valt is bij het concert wat zangeres Sanem Kalfa, gitarist/violist George Dimitriu en blaasinstrumentalist en elektronicabaas Joachim Badenhorst geven. Onder de noemer Black Sea Songs brengen ze songs van een net uitgebracht album onder dezelfde titel. Songs die verwijzen naar landen rond de Zwarte Zee maar muzikaal nog veel verder trekken.

Erg interessant om de Roemeense Dumitriu, Turkse Kalfa, overigens allebei al lange tijd in Amsterdam wonend waar ze ooit samen op het conservatorium zaten, en de in Antwerpen wonende Badenhorst muziek te horen maken die de songs zoveel meer geven dan de titels al doen vermoeden. Black Sea Songs is een wonderlijk mooie samenkomst in muziekstijlen, spannend van jazz naar folk en van traditioneel naar elektronisch, die vanaf het allereerste moment indruk maakt.

Kalfa heeft een wonderlijk mooie stem die ze precies juist gebruikt. Zonder veel omhalen laat ze steeds met prachtige lijnen diepe emoties naar boven komen. Dumitriu weet met fraai vioolspel dan weer atmosferisch klinkend elektrische gitaarspel daar een prachtige basis aan te bieden. Badenhorst heeft de vrijheid daar omheen te spelen. Dat hij een geweldige allesblazer is weten we al wat langer maar wat speelt hij ook vanavond weer fantastisch. En wat weet hij knap met elektronica de juist extra sferen op te pakken.

Black Sea Songs blijkt al snel een weergaloos mooi samenspel van geweldig interessante muzikanten en prachtige songs te zijn. De magie die deze drie muzikanten bij elkaar naar boven halen is buitengewoon. Hoewel spelend op het grote podium van het Kapuzinerpark weten ze een intieme sfeer te bouwen die het flink toegestroomde publiek moeiteloos onder de indruk houdt.

Op zo’n heerlijke warme zomers avond in Bolzano gebeurde er iets magisch. De stadsgeluiden verstomden, zelfs de vogels hielden zich bescheiden rustig. De fascinerende, bedwelmende muziek die op het podium te horen was slokte gewoonweg alle aandacht op. Wat een fraai emotionele, avontuurlijke set speelden deze muzikanten en wat een machtige set speelden ze. Wonderbaarlijk mooi.